Category Archives: Geen categorie

LEEF het Leven op een eenvoudige manier

Gevoelens en emoties, iedereen heeft ermee te maken, maar de relatie ermee is niet altijd even goed. Lang niet alle gevoelens en emoties worden welkom geheten in ons leven. En juist dat, maakt het LEVEN moeilijk.

Als alles er mag zijn, is het LEVEN een stuk eenvoudiger, is mijn ervaring.
Als alles er mag zijn, is er geen langdurige strijd en hoeft er ook niets ‘opgelost’ te worden. Omdat de RUST al heel snel wederkeert.

Het Leven LEVEN is eigenlijk heel eenvoudig.

Ons lichaam bestaat, net als alles om ons heen, uit energie. En net zoals de weersomstandigheden op aarde, kan de energie in ons lichaam RUSTIG of ONRUSTIG bewegen.
Het kan mooi weer zijn, het kan regenen, hagelen, stormen, of het onweer barst los. Maar altijd breekt uiteindelijk de zon weer door. We kunnen niet anders dan, het laten gebeuren.

Zo simpel kan ook het LEVEN zijn.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Maar wat DOEN wij mensen, vanuit een ooit aangeleerde ‘beweging’ en ‘waarheid’ en onwetendheid dat het ook anders kan?

We geven de gevoelens en emoties allemaal een eigen ‘naam’. Die naam ‘plakken’ we op de persoon en daarmee worden gevoelens en emoties ‘persoonlijk’ gemaakt.
Je BENT blij, of je BENT onzeker  of bang, je BENT chagrijnig….

Het ‘ONRUSTIGE’ (prikkende, schurende, etc) gevoel is maar een momentopname, maar door er een naam aan te geven en te koppelen aan een persoon, wordt de aandacht erop gevestigd, en houden we het veel langer ‘vast’ dan nodig is.

Hoe vaker je te horen krijgt dat je iets ‘bent’ (of dat nu een emotie is of ‘moeilijk’ of ‘stom’) je gaat geloven dat je dat je niet ‘goed genoeg’ bent.  Er ontstaat hierdoor een NEGATIEVE lading aan de woorden en aan wie we ZIJN.

Maar we ZIJN niet onze gevoelens en emoties. Het is de energie in ons lichaam die even duidelijk waarneembaar is, door de  ONRUSTIGE of SNELLE beweging. Deze beweging is tijdelijk en niet tegen te houden, net als de weersomstandigheden.

Men kan er even ‘last’ van hebben, maar we kunnen ons er, in tegenstelling tot de weersomstandigheden niet tegen ‘beschermen’. Omdat het in ieder mens zit en op elk moment van de dag kan omslaan.

Als in een persoon ‘mooi weer’ is, zijn we graag bij die persoon in de buurt. Maar alle andere ‘weersomstandigheden’ (stemmingen of emoties) worden minder goed ontvangen omdat ze als ‘LAST’ worden ervaren.
Vooral de ‘druilerige’ dagen (depressie), ‘storm’ (woede) en ‘spanning’ voor de storm die komen gaat (angst) willen mensen liever niet ervaren, maar het is er wel.

Laat deze storm of elke andere ‘weersomstandigheid’ (de ‘stemming’ of ‘emotie’) van jezelf of een ander) er gewoon zijn, zonder er een negatief waarde oordeel aan te hangen en wacht tot het weer opklaart.

Als mens hebben we (in tegenstelling tot de aarde) de mogelijkheid om te onderzoeken of er een externe reden (obstakel) was die de energie in het lichaam onrustig maakte (de stemming bepaalde) en of we een volgende keer iets aan deze oorzaak kunnen doen. Alleen zo kunnen we onze stemmingen en emoties ‘regulieren’ (onder controle proberen te krijgen).

Niet alle obstakels of grenzen kunnen weggenomen worden. Niet alles valt binnen onze mogelijkheden als mens of als persoon. Dat ‘zegt’ niets over het al dan niet ‘GOED GENOEG’ zijn.

Het geeft alleen maar aan dat we als persoon kunnen verschillen en daarmee van toegevoegde waarde kunnen zijn op elkaar. Juist door de verschillende vaardigheden SAMEN te laten WERKEN kunnen we als mensheid samen ongekende mogelijkheden hebben. Die ervaring hebben we.

Dat SAMENWERKEN lijkt de laatste jaren steeds meer af te nemen en dat heeft alles te maken met de creativiteit van het brein in de mens.

De mens DENKT steeds meer in GOED (positief) of SLECHT (negatief) en gaat hiermee voorbij aan de wetenschap dat we samen een GEHEEL zijn. Wat mensen God noemen of het Universum.

Ik zie het GROTE GEHEEL, waar we als mensheid deel uitmaken, als een ‘lichaam’ dat steeds meer ‘verscheurt’ raakt door deze verdeeldheid.

Er bestaat geen goed OF slecht, alleen  goed EN slecht. Positief en negatief zijn beiden nodig om de boel ‘in beweging’ (LEVEND) te houden.

Door steeds vaker gebruik van niet opbouwende maar afbrekende woorden en zinnen, raken we niet alleen zelf ‘verscheurt’, maar gaat op den duur alles KAPOT.

Zullen we met dit als conclusie, een tijdje STIL zijn en erover nadenken wat jij hierin kunt DOEN?
Zullen we even geen NAMEN verbinden aan gedrag wat iemand vertoont tenzij we er zelf DIRECT schade van ondervinden?
Zullen we de meningen met een negatief OORDEEL even voor onszelf houden en kijken wat er dan gebeurd?

Zullen we dat eens doen? Allemaal SAMEN? ♥♥♥

DE OPLOSSING VOOR VEEL PROBLEMEN IS DICHTERBIJ DAN WE DENKEN!

En al die tijd zien we het niet….

We staan op de vooravond van 2021. Met het vaccin in het vizier lijkt de rust bij veel mensen wedergekeerd. Er is sprake van ‘het nieuwe normaal’, maar hoe ziet dat eruit? Moeten we voor eeuwig afstand houden? Mondkapjes dragen? Daar wordt de levensvreugde (levensenergie) van de meeste mensen niet echt van aangewakkerd, eerder getemperd.

Er is een duurzame oplossing waar alles en iedereen beter van wordt. Waarbij de ‘strijd’ die we allen voeren, met onszelf, met de politiek (i.v.m. de maatregelen) en de discussies hierover met elkaar, langzaam zal verdwijnen, en er vanzelf meer rust, vrede en heelheid zal komen. En wie wil dat nu niet?

Laten we in de eerste plaats Mark Rutte, Hugo de Jonge en alle andere leiders over de hele wereld bedanken voor het (tijdelijk) stilzetten van bepaalde activiteiten. Zeker niet direct voor iedereen te begrijpen en te accepteren, maar bedoeld of onbedoeld(?) hebben zij hiermee precies gedaan wat nodig was (en is).

Dankzij het virus en de genomen maatregelen is namelijk de snelheid waarmee ‘de wereld draaide’ (zich ontwikkeld heeft) doorbroken en vertraagd. Hoe fijn is dat, want de aarde en de gehele mensheid begonnen aardig ‘uitgeput’ te raken. Hoog tijd dat er iets gebeurde.

Eerst nog even wat punten van ‘het oude normaal’ op een rij. In het oude normaal:

• Lijken we steeds harder te moeten werken om tot een doel, of goede resultaten te komen. Hierdoor is er minder ruimte is om te ontspannen, spontane dingen te doen. Alles ‘moet’ volgens afspraak en resultaten die niet gaan zoals ‘verwacht’ (bedacht) worden door onszelf en anderen veroordeeld en als negatief
• Is er een ‘overvloed’ (groot aanbod) van voedingsmiddelen, artikelen, opleidingen, functies, etc. De keuze is reuze, maar daardoor niet per definitie makkelijker geworden.
• Kunnen we ‘de hele wereld’ overzien, dus ook de ontwikkelingen die daarin plaatsvinden.

De nieuwe ontwikkelingen komen niet alleen sneller in beeld, maar worden vervolgens ook sneller door anderen opgepakt. Logisch dat de ontwikkelingen de afgelopen decennia sneller gingen dan ooit.

• Hebben veel van de tegenwoordige ontwikkelingen als doelstelling het comfort, gemak of het plezier van de mens te vergroten, wat echter ten koste gaat van onze gezondheid.

Het ‘gemak’ leidt tot minder beweging die we vervolgens op een andere manier proberen te compenseren. We ‘moeten’ tijd vrijmaken om te sporten en te ontspannen.

Daarnaast zorgt het grote aanbod in entertainment ervoor dat we de creativiteit van het eigen brein steeds minder hoeven te gebruiken.

Vooral het laatste punt is iets waar we als mensheid ‘last’ van ondervinden, al zijn we ons daar nauwelijks bewust van. Het brein wordt al jaren actief ‘in beweging gehouden’ door alles wat om ons heen gebeurt. Het hoeft niet meer zelf te denken dankzij het grote aanbod wat er is. We denken minder na over wat we zelf kunnen of willen, omdat er al zoveel paden zijn uitgezet. Waarom zouden we iets anders doen dan deze volgen?  Het van oorsprong actieve en creatieve brein van veel mensen is lui geworden.

We worden inmiddels dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van ‘het oude normaal’. We zijn als mensheid fysiek en mentaal aan het ‘verzwakken’. Mensen met overgewicht, ziektes, burn-out, gedragsproblemen bij kinderen, psychische instabiliteit, etc. We leven langer, maar met meer gezondheidsproblemen.

Wat kunnen we daaraan doen?

We kunnen niets veranderen aan het grote aanbod wat er is, al zouden we dat willen. Wat we wel kunnen veranderen is de eigen koers.

Door een kleine wijziging aan te brengen in onze manier van denken, beïnvloeden we de richting van het ‘het nieuwe normaal’ ten gunste van onszelf.

 We zijn allemaal moe van het harde ‘werken’ en van alles ‘moeten’. De oplossing moet dus makkelijk zijn.  Gelukkig is die er. Het enige wat we hoeven te doen is:

Onszelf bij alles wat we willen hebben of doen alleen maar de vraag te stellen:

“Is dat wat ik nu wil (doen), goed voor mijn welzijn of verzwak ik daarmee mezelf of anderen?”

(M.a.w. is dit de richting die ik op wil?)

Wat zouden de gevolgen kunnen zijn als we dat doen?

• We maken onszelf verantwoordelijk voor de eigen gezondheid.
• We maken ongemerkt toch gezondere keuzes.
• Anderen voelen zich minder afgewezen, vanuit de wetenschap dat ieder zichzelf qua gezondheid centraal stelt.
• Goed voorbeeld doet goed volgen: We geven de kinderen gezonde normen en waarden mee.
• Een ‘natuurlijke’ vermindering van het aanbod. Wat we niet kopen zal vanzelf verminderen en/of verdwijnen.

En wat te doen met de mensen die door de maatregelen van het afgelopen jaar in de problemen zijn gekomen?  De mensen met minder of geen inkomen, waardoor de eerste levensbehoeften in gevaar komen?

Het afgelopen jaar hebben we laten zien hoe betrokken we zijn als het om elkaars welzijn gaat.

Ik heb het grootste vertrouwen dat de meeste mensen ook de helpende hand bieden als iemand uit de naaste omgeving aangeeft dat er een tekort dreigt op de volgende 2 basisbehoeften.

• Veiligheid: een dak boven het hoofd, een plek waar men ten alle tijden ‘thuis’ mag komen.
• Voeding voor het lichaam en brein:
  • Zuurstof
  • Eten en drinken

Het is daarbij wel belangrijk dat men daarbij de trots en schaamte voorbij gaat en zich duidelijk uitspreekt over dit tekort. Daar hebben we een stem voor gekregen, om hulp te vragen voor wat nodig is (en niet om daarover te oordelen).

Alle andere behoeften als zekerheid, groei, variëteit, in verbinding zijn, bijdrage etc. zijn ‘bijzaak’, in die zin dat ze altijd in een bepaalde mate aanwezig zijn, en andere mensen daarin geen helpende hand kunnen bieden. Ieder ervaart deze behoeften namelijk op een andere (eigen) manier.

Zo eenvoudig kunnen we zelf richting geven aan ‘het nieuwe normaal’, waar we allemaal beter van worden. Doen jullie mee?

Feel the fear and do it anyway. (deel 2, het gevolg)

Ik wil iedereen die op mijn vorige (FB) bericht gereageerd heeft super bedanken! Het was moeilijk om me zo kwetsbaar te laten zien, maar ook nodig. Ik zat ‘vast’ in een steeds terugkerend patroon en het uit’spreken’ heeft mij enorm geholpen. Naast de verlichting tijdens het schrijven, hebben de reacties daarna me ook ontzettend geholpen.

Ieder reageerde op zijn eigen manier. Door op FB te reageren of door mij een persoonlijk bericht te sturen. Ik werd gezien en gehoord en dat hebben we allemaal wel eens nodig. Dankzij dit alles zag ik mezelf ook weer in een ander licht.

Het werd me duidelijk hoe blij ik word van het persoonlijk contact. Van de ‘live’ gesprekken die gaan over de mens zelf, over hoe men met soms moeilijke situaties omgaat. Natuurlijk wist ik dat al van mezelf, maar nu werd me duidelijk waar mijn struikelblok ligt en ik deze gesprekken veel minder heb dan ik zou willen.

Er zijn 2 dingen die in de weg staan.
1. Ik heb een groot verlangen naar verbinding, met mensen. Daar heb ik een beeld bij, van hoe het moet zijn en moet voelen. En dat beeld wordt meestal niet behaald, doordat …..?
2. ‘angst’ een grote rol speelt. De lat van het voelen van verbinding ligt zo hoog, dat ik niet eens meer durf te beginnen, uit angst het niet te halen. Als ik dan een stap maak, en besluit om een etentje te organiseren, dan moet dat natuurlijk wel goed gaan. In de eerste plaats moet het eten dus 100% goed zijn. Vandaar mijn spanning.

We hebben allemaal zo onze dingen waar we blij van worden. Zolang die dingen met regelmaat binnen ons bereik zijn en als vanzelf (onbewust) komen en gaan, mogen we onszelf over het algemeen ‘gelukkig’ prijzen (noemen). Zodra er echter een gemis is, in de dingen waar we blij van worden en we ernaar gaan verlangen, dan wordt het een willen, of in de overtreffende trap, een moeten. Dan gaat het niet meer vanzelf, maar dan wordt het ergens naartoe werken, waarbij we ten alle tijden een positief resultaat willen zien. Komt dat niet, dan zijn we teleurgesteld, worden we onzeker, etc en uiteindelijk komen we, zoals in mijn geval, in de angst. Met alle gevolgen van dien.

Welke gevolgen kunnen dat zijn?
– Niets meer ondernemen
– Jezelf niet meer begrijpen
– Bij het minste geringste boos worden, huilen, verdrietig zijn.
– Paniekaanvallen
– (chronische) fysieke klachten, want de spanning in je lijf zet zich op den duur vast.
– Maar ook ziektes omdat je door de zorgen niet meer goed voor jezelf zorgt en je weerstand afneemt.
– Psychische instabiliteit omdat je door de bomen het bos niet meer ziet.

Alle gevolgen heb ik mogen ervaren en die gevolgen draag ik nu nog steeds. Ogenschijnlijk zie je niets aan mij, lijk ik zelfverzekerd en krachtig en dat is ook precies hoe ik mij de laatste jaren ook meestal voel en wat ik ook laat zien. Tot er druk op mij gelegd wordt, dan komt de andere kant naar boven.

Die andere kant laten we (ook ik) maar zelden zien. Omdat we het niet goed onder woorden kunnen brengen, of omdat gedachten ons weerhouden ze uit te spreken.
– zo erg is het toch niet
– niemand zit toch op mijn ‘ellende’, te wachten
– je wil niet zielig gevonden worden.

Het toch uitspreken van mijn angst, heeft me dit inzicht gegeven en zorgt ervoor dat ik verder kan. Verder met mijn leven, met (haalbare) plannen maken en deze stapsgewijs uitvoeren. Van overleven naar leven. Dat is waar ik nu ben en het is goed. Geen mens is perfect en we hebben allemaal te dealen met de gevolgen van gebeurtenissen in ons leven. Ieder op zijn manier, zijn eigen tijd en eigen tempo.

Ik hoop dat dit stuk inzicht geeft in het feit dat niet alles is zoals het lijkt. Kijk verder, wees nieuwsgierig naar wat niet zichtbaar is en veeg het niet onder het vloerkleed. Daar wordt ieders leven en de wereld een stuk mooier van.

Rest mij ieder van jullie nog een fijne dag te wensen! Dank voor het lezen tot zover. ?❤️

Ik wil mijn coachpraktijk heel graag nieuw leven inblazen, zonder druk, gewoon vanzelf laten ontstaan. Dat kan alleen maar door in gesprek te gaan met mensen, te praten over wat hen bezighoud, en wat er blokkeert. Ik weet allang dat ik het kan, maar het contact maken met klanten is voor mij een issue en ook heb ik (nog) geen stappenplan hoe ik het beste te werk kan gaan. Dat is iets wat vanzelf vorm krijgt als ik vaker in gesprek ben met mensen.

Wil je dus een keer praten over wat jou bezighoud, in de weg zit? Stuur me dan een PB of bel me. Want hoe fijn is het als we elkaar gewoon kunnen helpen??❤️

Feel the fear and do it anyway.  

Ik ben bang. Niet voor Corona, niet om ziek te worden, niet om dood te gaan, maar vooral om het niet goed te doen voor anderen. Dat houd mij tegen om mezelf te laten zien en horen…..

Feel the fear and do it anyway. Rillend schrijf ik dit, wetend dat ik dit stuk wil publiceren, omdat het moet. Want door de angst ben ik verkrampt, kan ik niet meer leven zoals ik dat zou willen. En ik wil zo graag.

Het is 2 uur ’s nachts. Ik kan de slaap niet vatten na een hele gezellig etentje met een lieve nicht en haar man die ik een tijd niet gesproken heb. In mijn hoofd passeert de dag nog een keer en ik besef ineens hoe bang ik ben. Waar ben ik bang voor?

Twee lieve mensen komen eten, ik heb er zin in, maar alvorens ze komen eten vraag ik of er nog specifieke dingen zijn die ze niet lekker vinden en wat drinken ze graag?

Ik twijfel voortdurend of het gerecht wat ik zou maken wel het goede is. Doe ik een voorgerecht maken of een toetje? Of toch beiden? Welk bier moet ik halen? Iets lekkers voor bij de koffie?

Ik ben uiteindelijk 3 keer naar de winkel geweest, omdat ik geen keuze kon maken. Soep gemaakt, hoofdgerecht voorbereid. Toetje laat ik maar even, misschien toch teveel. Of zal ik toch…?

De hele dag stress en spanning voor een simpel etentje met 2 lieve mensen, waarvan ik rationeel weet dat het allemaal goed is. Ze zijn niet veeleisend, hebben meerdere malen gezegd dat ze heel veel zin hebben om ons te zien. Waar maak ik me druk om. Toch kan ik de rust niet vinden. Ik herken het van vroeger, tijdens het organiseren van feestjes, maar minder voor een etentje. En ik besef dat ik dat beiden een lange tijd niet heb gedaan. Niet meer voor mijn vrienden of familie, wel die van mijn lief, maar dat voelde toch anders.

Ik wil het zo graag goed doen. Niet alleen voor de mensen die ik liefheb, maar feitelijk voor iedereen en ik kan het niet. Weten dat ik het nooit voor iedereen goed kan doen helpt niet. Ik ben bang voor hun reactie. Zo bang dat ik niet meer weet hoe ik me moet bewegen in gezelschap van anderen. Ik lijk krachtig, maar het is schijn. Ik ben een bang vogeltje die schrikt bij de minste onverwachte reactie. Altijd al geweest, maar nooit beseft. Nu begrijp ik dat ik daarom altijd een rustig meisje ben geweest dat zich op de achtergrond hield. Ik durfde mezelf gewoon niet te laten zien. Nog altijd gedraag ik mezelf zo in grotere gezelschappen. In een gezelschap van maximaal 4 mensen durf ik mij inmiddels iets meer bloot te geven, maar ook dan spreek ik mij met moeite uit. Vanavond besefte ik hoe gespannen ik was, hoe ik tranen krampachtig binnen probeerde te houden, terwijl ik vertelde over hoe ik de wereld zag. Bang voor een oordeel, die niet kwam. Langzaam werd ik weer rustig en luisterde naar hun beleving. Anders dan de mijne omdat zij andere ervaringen hebben. Logisch.

Waarom dan toch die angst?

Ik besefte vanavond voor het eerst dat ik een trauma heb. Opgedaan als kind en de laatste jaren versterkt. Ik ben bang voor de reactie van andere mensen waardoor ik mijzelf niet laat zien en horen. Waardoor het na mijn ziekteperiode, nog altijd niet lukt om terug te keren in ‘de werk-maatschappij’.

Ik voel continue druk. Om te moeten ‘presteren’, mijn eigen broek op te houden, mijn kinderen een goede basis te geven in het leven, een goede partner te zijn, een vriendin waar je plezier mee kan hebben en waar je je hart bij uit kunt storten. En de laatste jaren om mezelf te ‘promoten’ in het vinden van betaald werk. Ik weet wat ik kan, dat ik van waarde ben voor de wereld. Ik kan er alleen geen woorden aan geven. Niet uit bescheidenheid, maar simpelweg omdat ik geen woorden kan geven aan dat wat ik als vanzelf doe, wat maakt wie ik ben. Een eenvoudig, maar liefdevol wezen die geen idee meer heeft hoe ze zich moet bewegen in deze wereld, maar wel iets te bieden heeft. Pas nu ervaar ik de terugtrekkende beweging goed, als ik er woorden aan wil geven. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen….Feel the fear and do it anyway.

Ik ben bang. Voor een oordeel, een aanval, die in de meeste gevallen niet als een aanval bedoeld is. Ik ben een puur en eenvoudig mens die gelooft dat ieder mens in de kern goed is. Net als ik, is niemand er bewust op uit om mij of andere mensen te ‘beschadigen’. En toch gebeurd dat met regelmaat. Het geeft me een onveilig gevoel, zonder dat ik dat echt doorheb, want ik weet heel goed hoe het werkt……Feel the fear and do it anyway.

Leven, ik wil leven zoals het bedoeld is. In liefde in verbinding met mezelf en andere mensen. Ik dacht dat ik in verbinding was met mezelf, omdat ik ook zeker kracht ervaar, waarmee ik mezelf ‘onder controle’ heb. Wat heb ik eraan als ik te bang ben om me uit te spreken? Helemaal niets….. Feel the fear and do it anyway.

Ik heb andere mensen nodig, maar doe onbewust nog altijd mijn best om een ander beeld te schetsen. Omdat ik denk dat dat moet, omdat dat van mij verwacht wordt. Hoe kan ik in vredesnaam een functie vervullen in de maatschappij als ik me klein en kwetsbaar voel? Dat kan toch niet als je 50+ bent, dan moet je het toch allemaal weten en aankunnen?

Ik ben niet in staat om verbinding met anderen te maken, als de angst regeert. Feel the fear and do it anyway.

De verandering die nu in de wereld gaande is maakt mij bewust van mijn angst. Ik dank God op mijn blote knieën voor deze gewaarwording. Ik voel me kwetsbaar en als een baby zo klein. En met dat gevoel, mag ik opnieuw met een frisse blik de wereld in kijken….

Feel the fear and do it anyway…….LEEF lieve Esther LEEF!

Kat en muis spel: “Wie heeft de leiding?”

Bij het opstaan voel ik het weer. Stekende pijn in mijn elleboog, meer dan anders. De pijn bevestigt de conclusie die ik gisteren al trok. Ik ben mezelf weer ‘verloren’ tijdens het schrijven voor mijn website. De focus ligt dan zo op de juiste woorden zoeken, het goed willen doen, dat al het andere verdwijnt, waaronder het contact, de verbinding met de rest van mijn lichaam.

Al weken heb ik bij bepaalde bewegingen last van mijn schouder en arm en nu dus de elleboog erbij. Mijn lichaam geeft een duidelijk signaal dat ik ‘iets’ niet goed doe.
Ik weet precies wat dat ‘iets’ is, maar doe er niet altijd iets mee, terwijl ik zeker bij machte ben om de pijn te voorkomen. Ook al noem ik mijzelf dan ‘coach voor bewust leven’, ik ben bovenal een mens net als ieder ander. Ik heb er niet altijd zin in.

Mijn brein en mijn lichaam spelen voortdurend een kat en muis spel. “Wie neemt de leiding?” heet het. Een geweldig spel, waar ik echt van kan genieten, zeker als ik het bewust speel. Dat laatste doe ik niet altijd, wat direct voor een ander verloop van het spel zorgt. Het onbewuste spelen, zorgt voor andere resultaten…..

Dat ik het spel een aantal jaren geleden begon te spelen, was het lichaam degene die de leiding had, na een onverwachte wending in mijn leven. Echt kicken was dat, ik zat in een overlevingsfase en mijn lichaam vertelde haarfijn wat ik te doen had. Ik liet me meeslepen omdat het geweldig goed voelde, het brein kreeg nul ruimte van mij. Tot ik, tot mijn eigen verbazing, fysiek uitgeput raakte.
Het brein nam direct wat ruimte in, haalde de snelheid eruit en zorgde voor rust en structuur. Ik had het nodig dus liet het gebeuren. Ik merkte dat ik daardoor weer meer in verbinding kwam met de mensen om mij heen. Het duurde echter best lang voordat de schommelingen eruit waren.
Toen werd het saai. Het ‘in balans’ zijn prikkelde niet meer voldoende en ik verloor mijn interesse voor het spel. Alleen als mijn lichaam signalen geeft, word ik weer alert, zoals nu en begin ik het spel weer te spelen.

Ons lichaam is een geweldig instrument, dat exact weet hoe het goed voor zichzelf moet zorgen. Het geeft haarfijn aan wanneer het bijvoorbeeld (gezonde) voeding of beweging nodig heeft. Ga je aan het lichaam voorbij of vergeet je het, dan mis je die signalen, die essentieel zijn voor jouw gezondheid. Met regelmaat even stilstaan en checken ‘waar’ je bent, in je hoofd of in je lichaam, helpt  problemen voorkomen en je gezondheid versterken.

Ons lichaam is wijs, het weet exact wat het nodig heeft om groot en sterk op te groeien en kan zichzelf helen bij oppervlakkige verwondingen. Handig om van die wijsheid zoveel mogelijk gebruik te maken.

Het brein daarentegen heeft ook zijn kracht. Het zoekt de verdieping, is creatief in het zoeken naar oplossingen en kan ‘vooruitkijken’, plannen maken voor de toekomst. Of die plannen waargemaakt kunnen worden hangt helemaal af van de kracht van het brein.

Als deze twee instrumenten met elkaar in verbinding zijn bezitten we superpower! Het is de verbindende kracht van ons lichaam en het brein die ons heeft gebracht waar we nu zijn. Al honderden jaren zijn we opperkr(m)achtig aan ander leven op aarde. Daar lijkt nu een kentering in te komen, we lijken zwakker te worden.  We strijden tegen een virus, op een manier waar ik met mijn verstand niet bij kan. Maar wie ben ik….

De balans in de wereld is ‘zoek’, doordat de balans bij steeds meer mensen ‘zoek’ is. Het menselijk lichaam en het brein werken niet meer goed samen, omdat ze niet meer met elkaar in verbinding zijn. Ik heb zelf ervaren, wat dat doet en ik zie hetzelfde gebeuren bij de wereld om mij heen. Steeds meer mensen raken het spoor bijster, of lopen ergens ‘vast’ en dat heeft effect op de gezondheid van de hele wereld.

Om de wereld in balans te brengen is het nodig om onszelf in balans te brengen. “Verbeter de wereld, begin bij jezelf.” Het spel wordt hoe dan ook gespeeld, bewust of onbewust….

Wat doe ik (en kun jij ook doen) om in balans te komen? 

» Zet het lichaam centraal en gebruik het brein om bij te sturen. Een gezond lichaam leeft en beweegt. Kijk maar naar een aap of een poes. Zij leven een heerlijk ontspannen leventje. Dat leven vind ik even leuk, maar is voor mij niet genoeg. Ik hou van reuring en in beweging zijn, net als de meeste mensen.

» Het brein is het instrument dat hiervoor zorgt. Het stelt doelen, die het wil behalen. Eén doel is prima haalbaar vaak, daar kan het brein prima mee uit de voeten, maar meerdere doelen (een leuke baan, liefdevolle relatie, goede ouder zijn, etc) wordt al meer een uitdaging. Dan moet het brein flink aan de bak. Er moet gewerkt worden, harder dan het lichaam soms aan kan.

‘Het leven’, de omstandigheden, gooien met regelmaat roet in het eten, waardoor plannen (tijdelijk) geen doorgang kunnen vinden. Maar het doel (de doelen) blijven meestal onveranderd.
Gevolg: Het brein gaat harder werken om toch bij een of meerdere doelen te komen, ten koste van….. het eigen lichaam.  Dat lichaam ‘protesteert’ door het laten voelen van pijn. De pijn is het signaal van het lichaam: “Hier ben ik! Denk ook aan mij!”

Ik gok dat het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking de signalen van het lichaam wel herkent, maar er niets mee doet, net als ik soms. En dat is precies de reden waardoor steeds meer mensen in onbalans raken. Tijd voor een wake-up call dus. Een pas op de plaats te maken en weer verbinding te maken met het lichaam.

Luister naar de signalen en doe er iets mee!

Tegen mezelf zeg ik: “Dankjewel lichaam, voor je pijn en je wijsheid. Ik zal het spel weer bewuster spelen”.

En tegen de rest van de mensheid zeg ik: “Wees je bewust van de 2 krachtige instrumenten die je tot je beschikking hebt. Gebruik ze goed en wees er zuinig op.”

Maak bij alles wat je doet met regelmaat contact met je lichaam. Even voelen is al genoeg.
* Ervaar je ergens spanning? Neem dan even de tijd om te ontspannen.
* Last van een hoge ademhaling? “Wat veroorzaakt dat?”
* Ben je ergens diep over in gedachten? Ga er even ‘los’ van, doe iets anders. Pak een kopje koffie en wees even heel bewust van de handelingen die je maakt. “Ik pak een kopje, zet het apparaat aan…., wat voelt het kopje heerlijk warm, etc”. Simpele constateringen, dan ontspant het brein direct.

Ik kies er weer voor bewust te zijn van mijn lichaam. Wat doe jij?

Conflicten, positief of negatief?

Gisteren had ik een ‘bleh’ dag. Ik baalde, van mezelf, van ‘de wereld’ om me heen. Een beetje overdreven, maar ik had ergens het gevoel dat ik het NOOIT goed kon doen, waardoor ik ook nergens zin in had. Ik gaf me maar aan het gevoel over, omdat ik de ervaring had dat het meestal de volgende dag wel weer beter gaat. Dat klopte ook deze keer weer, mede doordat ik inmiddels bijna als vanzelf reflecteer op situaties en de oorzaak van bepaalde negatieve gevoelens ontdek. Zo ook deze.

Er was eerder die dag iets gebeurd. Een relatief kort moment, die bij mij dus, achteraf gezien, een grotere impact had dan ik me op dat moment realiseerde.

Ik zat die ochtend met mijn zoon in de auto en vroeg hem wat zijn plannen waren voor vandaag. “Vette beats maken” zei hij met een smile. Ik ging er verder op in en een leuk gesprek ontstond. Tot ik vroeg: “Ga je ook nog wat aan je CV doen?”
Hij had 2 dagen terug gevraagd hoe hij het beste een CV kon maken, waarop ik mijn eigen CV had laten zien en hem uitlegde hoe deze opgebouwd was. Vervolgens had ik hem geen actie meer zien ondernemen om er zelf een te maken.

Hij ‘flipte’ na mijn vraag. Hij werd boos, riep allerlei ‘verwijten’, terwijl ik de vraag stelde vanuit nieuwsgierigheid en zonder bijbedoelingen. Zijn reactie, voor mij onverwacht, raakte me diep en vol emotie reageerde ik net zo heftig op zijn felle antwoord.

Zo gaat dat soms bij ons. We kunnen beiden ‘explosief’ zijn in onze reactie. Dan is het even ‘storm en regen’ waarin we allebei onze frustratie uiten, maar waarin we veelal ook precies zeggen hoe de situatie voor ons is. Dat is in het moment even ‘niet leuk’, maar als we vervolgens direct nadat de rust wedergekeerd is reflecteren op wat er nu precies gezegd en gedaan werd dan worden we een hoop wijzer en is de lucht alweer snel geklaard en het ‘probleem’ vergeten.

Ook deze keer gaf hij eigenlijk haarfijn aan hoe de vraag bij hem binnenkwam en wat het met hem deed en ik deed hetzelfde, door het effect van zijn reactie op mij te benoemen. Zijn woorden kwamen bij mij als een ‘verwijt’ binnen: “Ik zat hem te pushen, maar nu had hij er helemaal geen zin meer in” waren zijn woorden. Mijn vraag was voor hem net zo als een ‘aanval’, binnengekomen als zijn reactie bij mij.

Het werd duidelijk dat we het allebei niet zo bedoelden en we konden er al snel om lachen.

Toch had dit conflict mij meer geraakt dan ik op dat moment besefte. Een unheimisch gevoel en gedachte “Ik heb het niet goedgedaan….” zinderde nog door mijn lichaam.

Mijn kinderen zijn mijn grootste schatten. Ik gun ze een gelukkig leven, en ik besef dat ik daar zoveel mogelijk voor doe. Het punt is dat ik er on-machtig in ben om ze ‘gelukkig’ te maken.
De blijheid die ik voel als ze (in mijn ogen) een stap in de ‘goede’ richting willen doen, zorgt ervoor dat ik overenthousiast word en meer dan eens vraag, hoe het ermee staat. Onbewust ben ik in mijn enthousiasme inderdaad aan het ‘pushen’ zoals hij zegt in zijn boosheid.  Terecht, ik vind ook dat mijn kinderen hun leven zoveel mogelijk zelf vorm moeten geven, daar worden ze alleen maar krachtige persoonlijkheden van. Tegelijkertijd leren we in onze maatschappij dat we als ouders onze kinderen, moeten begeleiden, sturen en corrigeren. En dat doen we ook volgens onze eigen ‘normen en waarden’, die echter wel ‘gekleurd’ zijn door wat de maatschappij ons influistert.

Ik mag dan ouder zijn, maar weet ik het nu werkelijk zo goed?
Ben ik echt ‘gelukkig’, blij met mezelf? Nu veel meer dan 10 jaar geleden, maar nog altijd is het geen constante staat van ‘zijn’. En daarnaast, is mijn geluk ook hun geluk? Kan ik voor hen bepalen wat hen blij maakt?
Natuurlijk niet, dat ervaren zij alleen.

Onze felle emotionele reactie werd veroorzaakt doordat we beiden in een split second  ‘geraakt’ werden op iets waar we ons ‘on-machtig’ in voelen, (we zijn er (nog) niet vaardig of goed in).
– Ik wil ‘goed’ contact met mijn kinderen, maar mijn kinderen zijn willen (natuurlijk) niet alles delen met hun ouders. Het raakt mij als ze boos op me worden terwijl ik alleen maar goede intenties heb.
– Ook mijn zoon heeft de intentie om aan zijn CV te werken maar heeft dat nooit eerder gedaan, waardoor het onbewust toch ‘een dingetje’ is. (al zal hij dat niet zo snel zeggen)
We werden allebei geraakt in onze eigen ‘onmacht’ waardoor we automatisch in de verdediging schoten, door in de aanval te gaan (vechten) en emotioneel te reageren. Daar kwam geen denken aan te pas, ons lichaam handelde ‘gewoon’, zoals het gewend is. Ooit heeft het voor een verdedigingsstrategie gekozen en deze strategie wordt toegepast zolang het werkt en wij er zonder al te veel kleerscheuren uitkomen. In ons geval is dat met felheid en emotie.

Daar kunnen we een oordeel of mening over hebben, maar het is wat het is. We kunnen er niets tegen doen. Je uit het, of je slikt het in. Vechten of vluchten. Ieder zijn overlevingsstrategie.
– Vechten of uitspreken, zorgt eerder voor een conflict met de buitenwereld, voor boosheid
– Vluchten of inslikken, zorgt voor een innerlijk conflict tussen gevoelens en gedachten, voor onzekerheid en angst

Beide reacties en gevolgen zijn, zeker in het moment, niet leuk. Voor niemand niet. Toch valt er ook iets positiefs uit te halen, wat ik pas begon te herkennen toen bij mij door omstandigheden de overlevingsstrategie plotseling veranderde.

Na 50 jaar ‘vluchten’ bij bijna elke confrontatie, ging mijn lichaam plotseling in ‘verzet’. Ik werd geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid ondanks dat deze diagnose niet gesteld werd. Het zorgde echter wel voor een complete ommekeer van mijn overlevingsstrategie. Ik had geen invloed op de reactie, ik was verrast door wat er gebeurde. Al vrij snel ontdekte ik dat de verwarring en de conflicten iets positiefs teweeg brachten.  Door mijzelf uit te spreken, op papier en naar andere mensen toe, werd uiteindelijk niet alleen voor mij, maar ook voor anderen, helder wat voor mij belangrijk is. En nu kan ik daar ook iets mee doen. Daarvoor niet. Voor het eerst in mijn leven weet ik wat ik doen moet. Iets wat ik nooit eerder had. Ik deed altijd maar wat…

Voor mij zijn conflicten verhelderend (en dus positief) omdat het in veel gevallen oorzaak en gevolg blootlegt voor mij. Niet alleen in mijn leven als mens, maar ook de oorzaken en gevolgen in de wereld om mij heen. En als je de oorzaak van iets weet zijn de gevolgen ook makkelijker te dragen, te accepteren, of te voorkomen. Als je concreet weet wat je ziek maakt of pijn doet, dan is het veel makkelijker om daar vandaan of af te blijven, als dat het niet duidelijk is. Toch?

We hebben echter lang niet op alles invloed, zoals ik eerder al schreef. En ook dat is wat het is. De wereld is complex geworden, dankzij het ontstaan van de mens. Ook de mensheid wordt dankzij (!) Corona geconfronteerd met onze eigen sterfelijkheid. Is het genoeg om het tij te keren? Ik hoop het van harte, maar ik heb er geen invloed op…

One step forward and two steps back!

Donderdag 4 april 2019        Onrust en een zwaar gevoel
Gisteren was het er ineens weer. Een onrustig en zwaar gevoel. Ik was een down, lusteloos. Moe na uren geschreven te hebben. De puntjes op de i van een stuk wat ik eerder vloeiend op papier zette. Daarna kwam er niet veel meer uit mijn handen, tot nu.

Als door een magneet getrokken ligt mijn mobiel steeds weer in mijn hand. Zoekend naar iets wat ik kan doen wat me weer blij maakt, waar ik energie van krijg. Of is het afleiding?
Ik had het plan wat aan mijn (moes)tuintje te doen, maar zelfs daar kan ik me niet toe zetten. Dus begin ik maar weer met schrijven, voor mij de beste tool om helderheid te krijgen.

“Wat heb ik de afgelopen 24 uur gedaan dat ik nu nog steeds zo ik moe ben?” denk ik bij mezelf.

Dat dus….wat ik zojuist beschreven heb. Uren herschreven wat eigenlijk al op papier stond.

Dat gaf eigenlijk al aan dat de energie niet stroomde, ik had het alleen nog niet zo door. Vervolgens pak ik dus steeds mijn mobiele telefoon. (Dat is wat ik ‘als vanzelf’ doe als ik mijn dag niet heb, onrustig en verveeld ben. Net zoals ‘ontspannen’ voor de tv of een inspirerend blad lezen).
2 jaar geleden constateerde ik dit voor het eerst en opnieuw herken ik weer mijn manier van ‘vluchten’ … Weg ‘vluchten’ voor wat er is, de verveeldheid en onrust die ik op dat moment voel. Om tot de conclusie te komen dat ik nog meer vermoeid raak.
De komende dagen besluit ik het rustig aan te doen en niets te ‘moeten’ tot na het weekend.

Maandag 8 april 2019           En weer door….
Vanmorgen bij het wakker worden maak ik mijn plan voor vandaag definitief: Als eerste naar het Content Cafe voor mijn vragen over LinkedIn.
Een uur zijn we intensief bezig. Ik merk hoeveel moeite het me kost om alles tegelijk te doen. Het werken op de computer, en tegelijk luisteren en noteren van tips en tricks. Ik geef aan dat het iets rustiger mag en ben blij met de begrijpende woorden van Trudy.

Eenmaal in de auto merk ik dat ik afgepeigerd ben. “Huh?? Afgepeigerd na 1 uurtje ‘werken`?” denk ik bij mezelf.
Ik besef direct, hoe graag ik ‘ beter’ wil zijn. Beter in de zin, dat ik weer volwaardig wil deelnemen in de maatschappij. Ik verlang terug naar mijn oude leventje waar het eigenlijk allemaal vanzelf ging. Naar de oude ik, ‘die toch eigenlijk een heel leuk leven had’. Tegelijk word ik keihard geconfronteerd met het besef dat ik nooit meer die oude ‘ik’ zal zijn en dat ik te dealen heb met wat er nu is.

Afgepeigerd zijn na een uur ‘werken’. Hier klopt iets niet, wat ging er mis? Ik voel de druk op mijn borst, de hoge ademhaling en branderige ogen. Het is alsof ik terug ben op het moment waar het 2 jaar geleden begon….

Ook hier stel ik mezelf weer de vraag: “Wat heb ik de afgelopen periode gedaan wat het zo vermoeiend maakte?”
• Trudy is sneller dan ik met het lezen op LinkedIn en het zoeken van info en foto’s etc. en ondertussen vraagt en zegt ze ook nog van alles.
Het kost me moeite om haar tempo bij te houden en ook nog tegelijk te noteren wat ik belangrijk vind om thuis door te zetten..
“Komt daar de vermoeidheid vandaan? Doe ik meer dan ik aankan? Wat verwacht ik eigenlijk van mezelf?”

Woensdag 10 april 2019      Op zoek naar antwoorden
De vragen hielden me de afgelopen dagen bezig.
• Ik pas me aan het tempo van de ander aan en daarnaast wil ik zoveel mogelijk kennis halen uit het uurtje wat het Content Cafe bied.
Dat herken ik wel uit het verleden, al was ik me er toen nog niet echt van bewust.
• Heel graag wil ik groter/ verder groeien: Meer kennis opdoen, zelfstandig zijn, gelijkwaardig aan ieder ander.
Gedachten die voorbij komen, maar die nog niet helemaal kloppen. Er is meer…

Ik was niet alleen moe van dat ene uurtje, maar van de afgelopen weken. Ongemerkt ben ik de laatste weken weer ‘aan het werk’ gegaan om mezelf zichtbaar te maken voor de maatschappij.
Ik schreef voor website en social media, bezocht workshops en lezingen, maakte mind maps om overzicht te krijgen, paste vervolgens portfolio en cv aan en zocht zelfs vacatures. Allemaal zonder de rust te nemen om te voelen en bewust stil te staan bij waar de stroming vandaan kwam. Ik zat zo in de flow, het voelde goed en ik vloog bijna als vanzelf naar buiten.

“Wil ik groter groeien voor mezelf? Of zit er een andere motivatie achter?”
Een maand geleden deed ik alles nog bewust en in mijn tempo. Ik was vol vertrouwen dat het goed is zoals het gaat en voor alles komt een oplossing. Maar een onzekere financiële periode naderde en daar maakte ik me afwisselend druk om of niet.
De zin om weer te gaan werken is er, maar vragen als “Wat kan ik aan?” en “Verdien ik met het werk wat ik nu zou kunnen doen genoeg om in mijn onderhoud te voorzien?” spelen ook. Blijkbaar heeft dit er onbewust voor gezorgd dat ik langzaam mijn (werk) tempo opvoerde en harder ging ‘werken’ dan goed voor me is om maar te laten zien wat ik allemaal in huis heb….

Het is even slikken om ook nu weer te accepteren dat ik nog een relatief korte spanningsboog heb en tegelijkertijd zie ik dat ik toch ook weer een stapje verder ben richting het doel wat ik voor ogen heb: Weer volwaardig deelnemen in de werkende maatschappij.
Als ik zie wat ik de afgelopen weken gedaan heb dan besef ik dat ik al mooie stappen maak om terug te keren in de werkende maatschappij. De motivatie was alleen  onbewust verschoven door de druk van buitenaf. De onzekere financiële situatie veroorzaakte onbewust angst. Waardoor de balans van het voelen – denken als vanzelf weer in het oude (het denken) terecht kwam. En de stroming ‘werken’ werd.

De eeuwige strijd? In elk geval een valkuil die ik blijkbaar nog niet altijd direct herken.
Dit is de eerste terugval in het re-integratie traject. Juist dit soort momenten zorgen ervoor dat ik bewust ervaar hoe de balans is. Het geeft aan waar ik nu sta, wat ik onder druk aankan en wat niet. Mijn ongeduld is helder, de drive om te groeien en iets te betekenen voor anderen ook.
Dat is al mooi en een goed startpunt. Belangrijk voor mij is dat het in mijn eigen tempo mag en dat de dingen helder zijn.

Vrijdag 12 april 2019            De wond moet helen.
Nog altijd, voel ik de hoge ademhaling, de druk op mijn borst. Het is minder dan maandag, maar de wond ligt duidelijk nog open. Een stap terug in het helingsproces. En dat door even onbewust te zijn geweest, waardoor ik als vanzelf weer deed wat ik mijn leven lang gedaan heb. Wat nu blijkbaar niet (meer) goed voor me is.

Het energieniveau weer op peil krijgen is blijkbaar nog een uitdaging. Gisterenmiddag deed ik opnieuw een paar uur iemand helpen met eenvoudig werk op een gezellige plek. “Leuk” , dacht ik van tevoren. Maar opnieuw voelde ik me na een paar uur uitgeput. Vroeg naar bed gegaan om vervolgens na twee uur wakker te worden en uren wakker te liggen met dezelfde hoge ademhaling en zwaar gevoel op de borst.

Hoe kan ik mijn energie weer op peil krijgen?
• Niets hoeven doen, alleen maar hoeven ‘zijn’.
• In mijn eentje wandelen, liefst (op een zonnige dag) aan het strand. Met een drankje als beloning.
• Een uurtje ontspannen, een van mijn favoriete (inspirerende) series kijken.
• Schrijven over wat er in mij omgaat, het geeft rust in mijn hoofd en de inzichten die ik hiermee krijg zorgen voor positieve energie.
• Of rommelen in mijn tuin bij mooi weer. Of elk ander gerommel, als het maar spontaan in me opkomt en ik er ook echt zin in heb. Niet omdat het op een to-do lijstje staat.

Dat zijn de bezigheden waarbij ik de ervaring heb dat het helpt. Als ik dat nu eens in het oog houd de komende dagen. En opnieuw zien wat dat doet…

Maandag 15 april 2019          Inzichten
Mijn tempo is niet hoog, ik doe de dingen graag met aandacht. Als ik iets maak, doe ik dat kwalitatief goed volgens mijn maatstaven. Ook in het contact met mensen heb ik ‘verwerkings-tijd’ nodig in het luisteren. Eigenlijk gaat niets snel bij mij en dat is iets waar ik me eigenlijk nooit eerder zo bewust van ben geweest als nu. En tegelijkertijd besef ik dat ik het helemaal niet leuk vind dat ik ‘langzamer’ ben dan anderen. Dat is waar ik altijd tegen gevochten heb en wat ik blijkbaar nog steeds doe!
Thank God, dat ik dit nu eindelijk zie!

Daarnaast de onzekerheid over de financiën. Gedachten of ik mijn vaste lasten kan blijven betalen, mijn huis nog kan behouden, bezorgen mij een diepe angst waar ik liever niet aan denk, maar wat wel steeds dichterbij komt. Ik probeer me te focussen op de goede dingen, op wat ik kan. Dat is veel, en ik doe mijn best om dat op de goede manier en op het juiste tempo naar buiten te brengen. Vanuit vertrouwen lukt dat, in de angst voel ik me echter het kleine meisje dat nog ’veel moet leren’ en ‘hard moet werken’.

Beide inzichten zeggen veel over de reden waarom ik doe wat ik doe. Met deze inzichten krijg ik weer de controle over mezelf. En voel ik de kracht en het vertrouwen weer toenemen. En dat is precies wat ik nodig heb om de vermoeidheid te laten verdwijnen.

Vanuit hier kan ik weer helder denken. Pas vanuit het vertrouwen helpen bovenstaande bezigheden om mijn energie op peil te houden. De gedachten zijn dan positief en helend.  Als ik ze doe vanuit angst dan werken deze bezigheden juist tegen me. Mijn gedachten zijn dan negatief waardoor ik juist de bevestiging vind dat ik nog veel te leren en te doen heb…

Dank voor deze stappen terug en dat ik wederom de tijd nam om de vermoeidheid te onderzoeken.  Ik weet wat ik te doen heb:
Zoveel mogelijk, maar minstens elke avond, de tijd nemen om bewust te zijn van wat ik voel en mezelf de vraag te stellen; “Is dat wat ik vandaag gedaan heb bewust of onbewust geweest?” Een moment van bezinning, om steeds opnieuw de bewuste keuze te maken om de dingen te doen op een manier die bij mij passen.

#bewustwordeniseenfeestje

Hoe maakbaar zijn wij als mens als het gaat om onze zoektocht naar zelf verbetering?

Deze vraag op Social Media, n.a.v. de documentaire ‘Nu veranderd er langzaam iets’ zette mij aan het denken.

Ik zie de groei in de coach wereld als een bevestiging dat er meer mensen ‘wakker’ worden, net als ik. De afgelopen decennia zijn we uitgegroeid tot een volk wat denkt dat het leven maakbaar is.. Het denken is echter ondergeschikt aan het leven zelf.

Wij zijn zoogdieren en niets meer dan alles wat op aarde leeft. Wat wij extra hebben zijn gedachten. Het denken is in oorsprong een tool, te gebruiken als communicatiemiddel, net als lichaamstaal. Het denken kan echter nog meer: naast woorden, kunnen we ook dingen creëren. Het denken is een eigen leven gaan leiden, los van ‘het leven’. Dat is wat het denken wil en wat het voor zichzelf creëert. En ongemerkt hebben de gedachten zich zoveel macht toegeëigend, dat het nu zelfs probeert om ‘het leven’ na te bootsen.

De energie van ‘het leven zelf’ is niet na te bootsen. Het denken kan niet bestaan zonder ‘het leven’ in de mens. Uiteindelijk komt er een eind aan de macht van ieders gedachten. Dan zit je aan de top, de een eerder dan de ander. En wat dan?

Dan mogen we ‘het leven’ zelf weer ontdekken, de weg terug naar waar we in de oorsprong

uit geboren zijn. Ieder op zijn manier, een manier die voor hem of haar werkt. Daarin denken we ook weer dat deze manier voor anderen net zo dienend kan zijn als voor onszelf. Daarom worden we coach.

Uiteindelijk zijn we allemaal op weg. Op ons eigen pad, of dat van een ander. Zolang dat goed voelt, blijven we daar lopen.

Als het schuurt (onrustig voelt), maken we gebruik van ons denken. We moeten naar de top. Dat is wat we als kind al leren. De maatschappij is gericht op presteren. Laten zien wat we kunnen. Dus werken ons naar de top.

Niet iedereen is echter bedoeld om bergen te beklimmen. Mensen die dat niet willen of kunnen ervaren het leven soms als zwaar. Zodra ze de kans zien, nemen ze de weg naar beneden. Een bewuste keus, of instinctief een vlucht. Ook de weg naar beneden kan hard of

langzaam gaan. Afhankelijk van hoe vrij we ons durven te bewegen. Hard naar beneden, of bedachtzaam? Durf je zelf, of is dat soms spannend en is er behoefte aan steun onderweg? Hoe fijn is het dan als we die steun vinden in coaches die vertrouwen hebben in zichzelf en in jou, die misschien de weg naar beneden al kennen ?

Het leven is niet maakbaar, maar elkaar helpen en ondersteunen onderweg is een daad van liefde. En liefde? Dat komt van ‘het leven’ zelf!

De rode draad in mijn leven

Er is een rode draad in mijn leven. Nooit eerder zag ik dat zo helder. Pas nu de cirkel rond is komt het boven. Logisch ook. Pas als iets ”af” is kun je zien wat het is. De rode draad is ‘ontdekken’ .

Mijn leven lang ben ik al aan het ontdekken.
• Elke nieuwe fase van mijn leven wilde ik opnieuw ontdekken wat het bruisen betekende.
• Ik wilde de vrijheid om de wereld om mij heen te ontdekken, was altijd onderweg en in voor iets nieuws.
• Na de geboorte van mijn oudste zoon wilde ik ontdekken wat er in hem omging, vanuit het gevoel dat er iets was. Iets wat bij mijn 2de zoon totaal niet speelde.
• Na zijn fysieke problemen wilde ik wederom ontdekken wat er in mij leefde, wat mij weerhield om mijn leven te leven zoals ik dat al jaren voor me zag.
• Mijn drive om te ontdekken zorgde ervoor dat ik Bewust werd van mijn gedachten en mijn bewegingen.
• Nu ik dat voor het grootste gedeelte doorvoeld en doorgrond heb bij mezelf prikkelt het om te ontdekken hoe dat bij anderen werkt.

Het is bijzonder om te ontdekken hoe alles samenvalt,  nu ik me zo een met mezelf voel.
• Afgelopen week deed ik mee met een online schrijfopdracht. Meerdere verhalen werden gepost waarin mensen vertelden over de ervaringen in hun jeugd in combinatie met hun huidige werk/leven. Ik ontdekte een overeenkomst in al deze verhalen.
– Iedereen voelde zich als kind anders dan anderen, maar vond daarin geen gehoor in hun omgeving. Gevolg; de eeuwige onbewuste ‘zoektocht’ om gehoord en gezien te worden.
– In vele verhalen wilde men juf worden. Ik ook. Bij mij kwam dit voort uit het feit dat ik een voorbeeld wilde zijn voor anderen. (ook al was ik me niet bewust hoe ik dat moest doen).

• Mijn jongste zoon koos gisteren een serie om samen te kijken op Netflix. Mindhunter (gedachtenjager) over 2 FBI agenten die de gedachten gang van seriemoordenaars proberen te doorgronden.
Ik ben nieuwsgierig naar de werking en de invloed van gedachten op ieders leven. Voor mezelf heb ik dat ontdekt, maar hoe werkt dat bij anderen? Ieder mens is tenslotte anders, heeft een andere start en achtergrond. En daardoor een eigen blauwdruk.

Bewust worden van de werking en de invloed van gedachten, helpt om een leven te creëren waarin men zich focust op de positieve kanten van het leven, in plaats van te handelen vanuit de aangeleerde negatieve gedachten, die vaak uitgegroeid zijn tot belemmerende overtuigingen en (gedrags)patronen. Zonder dit bewustwordingsproces is het onmogelijk om deze gedachten om te kunnen buigen.

Onze gedachten zijn echter zo sterk dat zij zichzelf saboteren (het ego, of de monkeymind die steeds maar de negatieve gedachten stroom laat horen). Er is dus meer nodig. Bij mij was dat een heftige gebeurtenis die me raakte in mijn ziel. De gebeurtenis raakte me zo, dat de gedachten de controle verloren en dus niet leidend konden zijn. Chaos in mijn hoofd. Het even ‘niet meer weten’. Als vanzelf nam het lichaam het over en kwam het contact met mijn gevoel. De perfecte mogelijkheid voor een ‘turning point’.
Volledige OVERGAVE aan het ‘niet weten’ zodat het lijf, dat heel goed weet hoe het voor zichzelf moet zorgen, de regie weer in handen krijgt.
Als eenmaal de eerste stap gezet is volgen er meer, al gaat het met vallen en opstaan want iets nieuws aanleren gaat gepaard met veel oefenen en ‘fouten’ mogen maken.
Toch zodra het lichaam het voelen weer ontdekt heeft komt de herkenning een volgende keer makkelijker op.

• Een week of 2-3 geleden zag ik een vacature bij de gevangenis voor jeugd delinquenten. Op een of andere manier blijft deze vacature me bezighouden. Ik wilde solliciteren maar iets hield me tegen. Ik vroeg me af of de plek wel bij me paste en het was voor mezelf nog niet duidelijk wat mijn motivatie was. Wat ik daar wilde en kon toevoegen. Het wordt helder. Ook hier wil ik ontdekken. Hoe hebben deze jongeren hun jeugd beleefd. Waarin zijn ze gehoord en gezien en vooral waarin niet? Wat waren hun dromen?

Jongeren zijn onbewust bezig hun unieke zelf te mogen zijn. De omstandigheden waarin ze verkeren bepalen de keuzes die ze daarin hebben. Ik ben opgegroeid in een veilige omgeving. En ik was een meisje wat wel wilde ontdekken, maar niet goed wist hoe. De kans dat ik het verkeerde pad op zou gaan was aanwezig maar klein.
Niet iedereen heeft het zo getroffen als ik. In de veilige omgeving was het haast onmogelijk om een verkeerde keuze te maken. Maar wat als het anders is? Zoals bij de jongeren die nu in de gevangenis zijn.

Hoe is het om hier nu te zijn? Geeft het dat stukje bewustzijn dat dit niet het geluk brengt wat ze eigenlijk willen? De motivatie om het anders te willen ook al weten ze nog niet goed hoe?
Met deze jongeren zou ik graag samen op ontdekkingsreis willen. Ontdekken wat hun drijfveren zijn, in het hier en nu. Ontdekken waar ze blij van worden, waar ze goed in zijn. Maar ook waar de grens ligt, waar het gaat schuren bij hen.

Hoe?
Door er voor ze te zijn. Te luisteren naar hun verhaal, met alles wat daarbij naar boven komt. Ze de veiligheid bieden die nodig is om terug te keren naar de basis en ze op het juiste moment een spiegel voor te houden. Zodat ze ervaren en leren dat het ook anders kan. Daarnaast zou ik ze in contact willen brengen met het lijf. Het lichaam brengt ze in contact met wie ze werkelijk zijn en niet met wie ze denken te zijn.

In het contact met het lichaam zat mijn omslag. De eerste 50 jaar werd ik vooral aangestuurd door mijn gedachten en was ik me nauwelijks bewust van de natuurlijke beweging van het lijf. Het afgelopen jaar werd ik me bewust dat mijn lichaam aangestuurd word door energie die ik van binnen voel. Dat was nieuw voor mij en ik reageerde er fel op. Ik had niet altijd direct een verklaring voor de reactie die ik had, maar het resultaat van de beweging was keer op keer goed voor mij, realiseerde ik me achteraf. Zo leerde ik op mijn lichaam, mijn gevoel te vertrouwen in plaats van de oude gedachten en overtuigingen die voorheen mijn leven bepaalden.
Dit proces heb ik kunnen doorlopen dankzij de aanwezigheid van een man die er ten alle tijden voor mij was. Waar ik een veilige haven vond, waar ik mocht praten, schreeuwen, lachen en huilen. Alles mocht er zijn.

Dat is mijn motivatie. Ik realiseer me nu dat dit stukje niet alleen geld voor de jongeren in de gevangenis. Dit is waar ik mijn bijdrage kan leveren voor een grotere groep mensen. Hier zitten mijn kwaliteiten.
Ik kan:
– een veilige haven zijn voor mensen die door omstandigheden even niet meer weten of en wanneer ze het goed doen…
– een plek bieden waar ze mogen zijn met al hun gedachten, gevoelens en emoties van dat moment.
– Observeren en teruggeven wat ik herken in de manier waarop ze zich bewegen, in de manier van doen, van reageren.
– oefeningen aanbieden om ervaring op te doen, op een andere manier dan ze gewend zijn.
Zodat ze mogen ontdekken dat het leven ook anders kan en meer mogelijkheden bied dan we vaak denken.

Opnieuw ervaar ik verwondering over hoe alles zich ontvouwd in mijn leven. Hoe alle antwoorden in mijzelf boven komen drijven nu uiteindelijk alle lagen of schilden verdwenen zijn. En opnieuw een intens gevoel van dankbaarheid….

De cirkel is rond

‘Wat niet tot ons komt via het bewustzijn, komt op ons pad als lot’
Deze zin hoorde ik in een uitzending van ‘de Verwondering’ een programma van de NCRV. Het raakte me, al kon ik nog niet direct beschrijven waarom. Sindsdien blijft deze zin steeds terugkeren in mijn gedachten en vraag ik me af, wat mijn lot is.
“Wat is lot eigenlijk?” Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen.
Het onder woorden brengen lukt me alleen als ik iets werkelijk zelf ervaren heb, de juiste woorden erbij heb, en daarbij de bevestiging krijg van mijn lijf, dat het klopt. Ik mis nog wat: de beleving en de juiste betekenis bij de zin.
Het laatste kan ik opzoeken: ‘Hoe je leven verloopt, waar je geen macht over hebt’ lees ik als een van de vele betekenissen van ‘lot’. Deze betekenis past bij de zin, maar hoe ziet dat er dan uit?

“Hoe is mijn leven verlopen, waar ik geen macht over had?”
Het eerste wat in me opkomt zijn wederom de signalen van mijn lichaam, waar ik eerder over schreef. Ik heb geen zeggenschap over mijn lijf. Ik kan er zo goed mogelijk voor zorgen, maar ik kan de bacteriën, virussen, blessures en ziektes niet tegenhouden. Die overkomen me. Net als alle niet geplande gebeurtenissen in mijn leven. En dat zijn er nogal wat, dus veel komt op ons pad als lot. Laat ik me even focussen op de grote lijnen.

Al op jonge leeftijd voelde ik het bruisen in mij. Geen idee wat dat bruisen was en wat ik ermee kon doen. Ik ‘wist’ alleen dat ik niet deed wat ik moest doen. Ik was een rustig meisje, dat zich op de achtergrond hield, maar ik zag het beeld voor me van een vrolijk uitbundig meisje. Dat was wat ik eigenlijk hoorde te zijn. Ik had alleen geen idee hoe ik dat uitbundige meisje kon laten zien.

Elke nieuwe fase in mijn leven (nieuwe school, nieuw vriendje, andere baan) probeerde ik uitbundiger te zijn, het bruisen vrij te laten. Er sijpelde af en toe een beetje door de dop, maar meer ook niet. Ik bleef het meisje dat anderen voor liet gaan en zelf de kat uit de boom keek.
Rond mijn 27ste kochten ik en mijn maatje, de vader van mijn kinderen, en ik ons huis en het bruisen verdween op de achtergrond. Vaste relatie, samen ons huis opknappen, vaste baan, leuke vrienden. Ik vermaakte me wel, al had ik het zo nu en dan wel een beetje benauwd. Ik had een enorme drang naar vrijheid, naar ontdekken en dat kwam soms in de knel, zeker toen de kinderen kwamen. Ik wilde continue op pad, zoveel mogelijk ontdekken en doen. Mijn maatje gaf me de ruimte. De reden dat we zo lang samen geweest zijn, dat weet ik zeker. De eerste scheurtjes in de relatie kwamen nadat mijn oudste zoon plotseling fysieke problemen kreeg, vanuit een (voor mij al snel heel duidelijk) innerlijk conflict. “Waar hij last van had, had alles met mij te maken!” Dat wist ik zeker. Het was mijn innerlijk conflict wat ik in hem zag. Voor mij was dit het signaal om te gaan ontdekken wat dat bruisende in mijn leven betekende. Alleen op die manier kon ik mijn zoon helpen.

Het begon met maandelijkse NLP weekenden. Aan het eind van de cursussen verbrak ik de relatie. Hoe lief ik de vader van mijn kinderen ook nog vond en hij nog altijd mijn maatje was en is, het paste niet meer. De cursus had me voldoende kracht gegeven om de stap te zetten. Sindsdien vloeien allerlei bijzondere gebeurtenissen in elkaar over.
Na de NLP trainingen volgde een bijzondere ontmoeting met Daan, een jonge man van 30 die op zoek was naar de diepere betekenis van het leven. 20 minuten in zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat het vuur in mij begon te branden. Een gevoel van verliefd zijn. Geen verliefdheid voor hem, maar het vuur van liefde voor mezelf. Ik moest hem zien te vinden om te ontdekken wat hij in zich had, wat mijn vuur deed oplaaien. Ik deed dingen die ik nooit had durven dromen, laat staan bedenken, om met hem in contact te komen. En wat moest gebeuren, gebeurde. Meerdere ontmoetingen volgden, soms met een langere tijd ertussen. Na elke ontmoeting stond ik volle bak open en had ik boeiende gesprekken met onbekende mensen…. Met het schrijven van deze zin realiseer ik me pas dat ik op die momenten helemaal dat uitbundige meisje was wat ik als kind al zag! Ik was alleen nog niet zelf in staat om het vuurtje brandend te houden…..
Tijdens een van deze ontmoetingen vertelde Daan me over Ayahuasca, een planten medicijn uit de Amazone. Een jaar later vloog ik naar Peru voor een spirituele reis met Ayahuasca bij de indianen. Ook deze reis leek eerst onmogelijk, net als het in contact komen met Daan toen, maar de juiste omstandigheden ontvouwden zich. In Peru ontmoette ik mijn volgende spirituele leraar waar ik wederom maandelijks bewustwordingslessen volgde. Tegelijkertijd startte ik ook met de eerste coachopleiding. Steeds meer laagjes pelde ik af en ik werd gretiger en gretiger, aan alles voelend dat ik op de goede weg zat.

Ontslag op mijn werk volgde. Een godsgeschenk, al was het wat aan de vroege kant. Ik was nog niet zover. Of toch? Een dag na mijn ontslag besloot ik vlieguren te maken met proefcliënten. Een half jaar later besloot ik voor mezelf te beginnen. Het vervolg heb ik al meerdere malen beschreven. Burn-out en de knobbel.

Had ik dit leven ooit kunnen bedenken? No way! Maar wat ben ik er dankbaar voor! De dankbaarheid komt voort uit het besef, dat ALLES, werkelijk ALLES wat op mijn pad kwam mij iets positiefs heeft gebracht. Mij letterlijk verrijkt heeft. Als mens, niet in geld of in spullen. Het geluk wat ik nu ervaar is niet in waarde uit te drukken en eigenlijk ook niet in woorden. Het is een intens diep VOELEN.
Ik gun het ieder mens, maar kan het voelen met niemand anders delen, al zou ik het willen. Ieder heeft zijn eigen pad, en lot. Dat loopt anders als de mijne.

Wat ik wel kan delen is mijn verhaal, mijn beleving over hoe ik het leven ervaren heb en nu ervaar. Daarin kan ik van betekenis zijn voor anderen. Vanuit de openheid die bij mij is ontstaan. Niet langer denk ik vanuit de kaders van de maatschappij waarin we nu leven, maar vanuit de openheid van het Universum. Zolang ik dat vuurtje maar brandend hou, zelf.

De omslag van mijn beleving zorgde voor complete chaos in mij. Niet langer kon ik vertrouwen op de vroegere structuur in mijn hoofd, de kaders die ik leerde van de maatschappij. Deze was volledig ingestort.
In de chaos zat het ‘niet weten’. Het ‘niet weten’ waar ik mijn leven lang bang voor was en waar ik tijdens mijn bewustwordingsreis regelmatig van in paniek raakte. De geruststellende woorden van mijn spiritueel leraar hielpen daar niet in: “In het ‘niet weten’ zit het antwoord” zei ze steeds. “ Nou, ik hoorde niks…!”
Deze keer had ik geen andere keus dan me overgeven aan de chaos, die er was. Volledige OVERGAVE! Wat bovenkwam was het VOELEN. Het voelen waarvan ik dacht dat ik het niet kende, maar wat ik onbewust toch deed. Als kind al voelde ik het bruisen…

Dit was ‘mijn’ lot. Dit was en is de weg die ik moest gaan. De weg naar “Bewust Leven”. De cirkel is rond. Ik heb het antwoord op mijn vraag en ben me bewust waarvoor ik hier ben. Volledig ZIJN in de kracht van wie ik ben. Niets en tegelijk alles. Van hieruit ontvouwt zich het leven. Met mijn gedachten geef ik vorm aan dat waarvoor ik hier op aarde ben. Vormgeven door te schrijven en me uit te spreken. De rest volgt vanzelf….