Op pad

  • 0

Op pad

Toen ik rond oktober 2016 koos voor de naam ‘Coach voor Bewust Leven’ , kreeg ik de vraag van een van mijn spirituele leraren. “Klopt deze naam voor jou?.” Ik checkte nog een keer bij mezelf: “Klopt het? Is dit de naam die bij mij past?” Ik bespeurde geen twijfel en liet het zo.

Inmiddels zijn we ruim 2 jaar later. De coachpraktijk die ik op 1 januari 2017 officieel startte heeft, door persoonlijke omstandigheden, nauwelijks vruchten gegeven in de zin van cliënten. Het mezelf zichtbaar maken voor mijn praktijk, bleek voor mij een (te) grote stap, waardoor ik plotsklaps voor de vraag stond: “Wie ben ik…?” Kort daarna de knobbel in mijn borst waardoor alles waar ik ooit in geloofd had op los zand kwam te staan en werd meegenomen door de kracht van een orkaan. Een storm die maanden duurde. Daarna was er de stilte en de gedachte: “Het lijkt wel of ik opnieuw geboren ben.”

De gedachte is al even geleden en inmiddels lijkt het erop dat ik de peuter/kleuter fase heb doorlopen, waarin gevoelens en emoties boven kwamen. Ik beleefde het heel intens, in tegenstelling tot mijn werkelijke kindertijd. Mijn lief was mijn rots in de branding, de ‘moederschoot’ waar ik al mijn emoties mocht laten zijn. Waar ik mijn eigen grenzen leerde stellen aan de kracht van de emoties, de manier waarop ik ze uitte.
Vervolgens rolde ik door de pubertijd waarin ik me afzette tegen alles en iedereen om me heen. En nu zit ik, net als mijn bijna volwassen kinderen, op het punt: “Wat wordt mijn bijdrage aan de wereld? “ Dat mag ik nog ontdekken.

De afgelopen 2 jaar heb ik veel geschreven over wat er in mij omging gedurende deze fase in mijn leven. Begin november, begon ik als vanzelf met het schrijven van een boek. Het stroomde en ik had het idee dat het schrijven van het boek de opstap terug de maatschappij in zou kunnen zijn. Ik had zoveel te schrijven, dat boek zou zo klaar zijn. Het stagneerde. Het lukte me niet om er een verhaal van te maken. Steeds weer een ander onderwerp nam de leiding. Ik wijzigde mijn plan en besloot te gaan bloggen, schreef verschillende pagina’s voor mijn site, maar plaatste ze niet. Het voelde gewoon niet goed. En weer ontstond het idee voor een boek, over kinderen en emoties deze keer, als leidraad voor ouders. Een doelgroep waar ik me al langere tijd op wil richten. Maar ook nu stagneerde het weer…
Het idee veranderd voortdurend wat me soms moedeloos maakt en waardoor ik me afvraag hoe ik ooit weer mijn plek in de maatschappij vind. Iets wat ik graag wil, maar waar ik toch nog steeds in belemmerd wordt. Toch ervaar ik progressie. Ondanks de gedachte, ervaar ik de rust, het vertrouwen dat het goed komt. Dit is de weg die ik moet gaan.


Leave a Reply