Conflicten, positief of negatief?
Gisteren had ik een ‘bleh’ dag. Ik baalde, van mezelf, van ‘de wereld’ om me heen. Een beetje overdreven, maar ik had ergens het gevoel dat ik het NOOIT goed kon doen, waardoor ik ook nergens zin in had. Ik gaf me maar aan het gevoel over, omdat ik de ervaring had dat het meestal de volgende dag wel weer beter gaat. Dat klopte ook deze keer weer, mede doordat ik inmiddels bijna als vanzelf reflecteer op situaties en de oorzaak van bepaalde negatieve gevoelens ontdek. Zo ook deze.
Er was eerder die dag iets gebeurd. Een relatief kort moment, die bij mij dus, achteraf gezien, een grotere impact had dan ik me op dat moment realiseerde.
Ik zat die ochtend met mijn zoon in de auto en vroeg hem wat zijn plannen waren voor vandaag. “Vette beats maken” zei hij met een smile. Ik ging er verder op in en een leuk gesprek ontstond. Tot ik vroeg: “Ga je ook nog wat aan je CV doen?”
Hij had 2 dagen terug gevraagd hoe hij het beste een CV kon maken, waarop ik mijn eigen CV had laten zien en hem uitlegde hoe deze opgebouwd was. Vervolgens had ik hem geen actie meer zien ondernemen om er zelf een te maken.
Hij ‘flipte’ na mijn vraag. Hij werd boos, riep allerlei ‘verwijten’, terwijl ik de vraag stelde vanuit nieuwsgierigheid en zonder bijbedoelingen. Zijn reactie, voor mij onverwacht, raakte me diep en vol emotie reageerde ik net zo heftig op zijn felle antwoord.
Zo gaat dat soms bij ons. We kunnen beiden ‘explosief’ zijn in onze reactie. Dan is het even ‘storm en regen’ waarin we allebei onze frustratie uiten, maar waarin we veelal ook precies zeggen hoe de situatie voor ons is. Dat is in het moment even ‘niet leuk’, maar als we vervolgens direct nadat de rust wedergekeerd is reflecteren op wat er nu precies gezegd en gedaan werd dan worden we een hoop wijzer en is de lucht alweer snel geklaard en het ‘probleem’ vergeten.
Ook deze keer gaf hij eigenlijk haarfijn aan hoe de vraag bij hem binnenkwam en wat het met hem deed en ik deed hetzelfde, door het effect van zijn reactie op mij te benoemen. Zijn woorden kwamen bij mij als een ‘verwijt’ binnen: “Ik zat hem te pushen, maar nu had hij er helemaal geen zin meer in” waren zijn woorden. Mijn vraag was voor hem net zo als een ‘aanval’, binnengekomen als zijn reactie bij mij.
Het werd duidelijk dat we het allebei niet zo bedoelden en we konden er al snel om lachen.
Toch had dit conflict mij meer geraakt dan ik op dat moment besefte. Een unheimisch gevoel en gedachte “Ik heb het niet goedgedaan….” zinderde nog door mijn lichaam.
Mijn kinderen zijn mijn grootste schatten. Ik gun ze een gelukkig leven, en ik besef dat ik daar zoveel mogelijk voor doe. Het punt is dat ik er on-machtig in ben om ze ‘gelukkig’ te maken.
De blijheid die ik voel als ze (in mijn ogen) een stap in de ‘goede’ richting willen doen, zorgt ervoor dat ik overenthousiast word en meer dan eens vraag, hoe het ermee staat. Onbewust ben ik in mijn enthousiasme inderdaad aan het ‘pushen’ zoals hij zegt in zijn boosheid. Terecht, ik vind ook dat mijn kinderen hun leven zoveel mogelijk zelf vorm moeten geven, daar worden ze alleen maar krachtige persoonlijkheden van. Tegelijkertijd leren we in onze maatschappij dat we als ouders onze kinderen, moeten begeleiden, sturen en corrigeren. En dat doen we ook volgens onze eigen ‘normen en waarden’, die echter wel ‘gekleurd’ zijn door wat de maatschappij ons influistert.
Ik mag dan ouder zijn, maar weet ik het nu werkelijk zo goed?
Ben ik echt ‘gelukkig’, blij met mezelf? Nu veel meer dan 10 jaar geleden, maar nog altijd is het geen constante staat van ‘zijn’. En daarnaast, is mijn geluk ook hun geluk? Kan ik voor hen bepalen wat hen blij maakt?
Natuurlijk niet, dat ervaren zij alleen.
Onze felle emotionele reactie werd veroorzaakt doordat we beiden in een split second ‘geraakt’ werden op iets waar we ons ‘on-machtig’ in voelen, (we zijn er (nog) niet vaardig of goed in).
– Ik wil ‘goed’ contact met mijn kinderen, maar mijn kinderen zijn willen (natuurlijk) niet alles delen met hun ouders. Het raakt mij als ze boos op me worden terwijl ik alleen maar goede intenties heb.
– Ook mijn zoon heeft de intentie om aan zijn CV te werken maar heeft dat nooit eerder gedaan, waardoor het onbewust toch ‘een dingetje’ is. (al zal hij dat niet zo snel zeggen)
We werden allebei geraakt in onze eigen ‘onmacht’ waardoor we automatisch in de verdediging schoten, door in de aanval te gaan (vechten) en emotioneel te reageren. Daar kwam geen denken aan te pas, ons lichaam handelde ‘gewoon’, zoals het gewend is. Ooit heeft het voor een verdedigingsstrategie gekozen en deze strategie wordt toegepast zolang het werkt en wij er zonder al te veel kleerscheuren uitkomen. In ons geval is dat met felheid en emotie.
Daar kunnen we een oordeel of mening over hebben, maar het is wat het is. We kunnen er niets tegen doen. Je uit het, of je slikt het in. Vechten of vluchten. Ieder zijn overlevingsstrategie.
– Vechten of uitspreken, zorgt eerder voor een conflict met de buitenwereld, voor boosheid
– Vluchten of inslikken, zorgt voor een innerlijk conflict tussen gevoelens en gedachten, voor onzekerheid en angst
Beide reacties en gevolgen zijn, zeker in het moment, niet leuk. Voor niemand niet. Toch valt er ook iets positiefs uit te halen, wat ik pas begon te herkennen toen bij mij door omstandigheden de overlevingsstrategie plotseling veranderde.
Na 50 jaar ‘vluchten’ bij bijna elke confrontatie, ging mijn lichaam plotseling in ‘verzet’. Ik werd geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid ondanks dat deze diagnose niet gesteld werd. Het zorgde echter wel voor een complete ommekeer van mijn overlevingsstrategie. Ik had geen invloed op de reactie, ik was verrast door wat er gebeurde. Al vrij snel ontdekte ik dat de verwarring en de conflicten iets positiefs teweeg brachten. Door mijzelf uit te spreken, op papier en naar andere mensen toe, werd uiteindelijk niet alleen voor mij, maar ook voor anderen, helder wat voor mij belangrijk is. En nu kan ik daar ook iets mee doen. Daarvoor niet. Voor het eerst in mijn leven weet ik wat ik doen moet. Iets wat ik nooit eerder had. Ik deed altijd maar wat…
Voor mij zijn conflicten verhelderend (en dus positief) omdat het in veel gevallen oorzaak en gevolg blootlegt voor mij. Niet alleen in mijn leven als mens, maar ook de oorzaken en gevolgen in de wereld om mij heen. En als je de oorzaak van iets weet zijn de gevolgen ook makkelijker te dragen, te accepteren, of te voorkomen. Als je concreet weet wat je ziek maakt of pijn doet, dan is het veel makkelijker om daar vandaan of af te blijven, als dat het niet duidelijk is. Toch?
We hebben echter lang niet op alles invloed, zoals ik eerder al schreef. En ook dat is wat het is. De wereld is complex geworden, dankzij het ontstaan van de mens. Ook de mensheid wordt dankzij (!) Corona geconfronteerd met onze eigen sterfelijkheid. Is het genoeg om het tij te keren? Ik hoop het van harte, maar ik heb er geen invloed op…