Feel the fear and do it anyway.
Ik ben bang. Niet voor Corona, niet om ziek te worden, niet om dood te gaan, maar vooral om het niet goed te doen voor anderen. Dat houd mij tegen om mezelf te laten zien en horen…..
Feel the fear and do it anyway. Rillend schrijf ik dit, wetend dat ik dit stuk wil publiceren, omdat het moet. Want door de angst ben ik verkrampt, kan ik niet meer leven zoals ik dat zou willen. En ik wil zo graag.
Het is 2 uur ’s nachts. Ik kan de slaap niet vatten na een hele gezellig etentje met een lieve nicht en haar man die ik een tijd niet gesproken heb. In mijn hoofd passeert de dag nog een keer en ik besef ineens hoe bang ik ben. Waar ben ik bang voor?
Twee lieve mensen komen eten, ik heb er zin in, maar alvorens ze komen eten vraag ik of er nog specifieke dingen zijn die ze niet lekker vinden en wat drinken ze graag?
Ik twijfel voortdurend of het gerecht wat ik zou maken wel het goede is. Doe ik een voorgerecht maken of een toetje? Of toch beiden? Welk bier moet ik halen? Iets lekkers voor bij de koffie?
Ik ben uiteindelijk 3 keer naar de winkel geweest, omdat ik geen keuze kon maken. Soep gemaakt, hoofdgerecht voorbereid. Toetje laat ik maar even, misschien toch teveel. Of zal ik toch…?
De hele dag stress en spanning voor een simpel etentje met 2 lieve mensen, waarvan ik rationeel weet dat het allemaal goed is. Ze zijn niet veeleisend, hebben meerdere malen gezegd dat ze heel veel zin hebben om ons te zien. Waar maak ik me druk om. Toch kan ik de rust niet vinden. Ik herken het van vroeger, tijdens het organiseren van feestjes, maar minder voor een etentje. En ik besef dat ik dat beiden een lange tijd niet heb gedaan. Niet meer voor mijn vrienden of familie, wel die van mijn lief, maar dat voelde toch anders.
Ik wil het zo graag goed doen. Niet alleen voor de mensen die ik liefheb, maar feitelijk voor iedereen en ik kan het niet. Weten dat ik het nooit voor iedereen goed kan doen helpt niet. Ik ben bang voor hun reactie. Zo bang dat ik niet meer weet hoe ik me moet bewegen in gezelschap van anderen. Ik lijk krachtig, maar het is schijn. Ik ben een bang vogeltje die schrikt bij de minste onverwachte reactie. Altijd al geweest, maar nooit beseft. Nu begrijp ik dat ik daarom altijd een rustig meisje ben geweest dat zich op de achtergrond hield. Ik durfde mezelf gewoon niet te laten zien. Nog altijd gedraag ik mezelf zo in grotere gezelschappen. In een gezelschap van maximaal 4 mensen durf ik mij inmiddels iets meer bloot te geven, maar ook dan spreek ik mij met moeite uit. Vanavond besefte ik hoe gespannen ik was, hoe ik tranen krampachtig binnen probeerde te houden, terwijl ik vertelde over hoe ik de wereld zag. Bang voor een oordeel, die niet kwam. Langzaam werd ik weer rustig en luisterde naar hun beleving. Anders dan de mijne omdat zij andere ervaringen hebben. Logisch.
Waarom dan toch die angst?
Ik besefte vanavond voor het eerst dat ik een trauma heb. Opgedaan als kind en de laatste jaren versterkt. Ik ben bang voor de reactie van andere mensen waardoor ik mijzelf niet laat zien en horen. Waardoor het na mijn ziekteperiode, nog altijd niet lukt om terug te keren in ‘de werk-maatschappij’.
Ik voel continue druk. Om te moeten ‘presteren’, mijn eigen broek op te houden, mijn kinderen een goede basis te geven in het leven, een goede partner te zijn, een vriendin waar je plezier mee kan hebben en waar je je hart bij uit kunt storten. En de laatste jaren om mezelf te ‘promoten’ in het vinden van betaald werk. Ik weet wat ik kan, dat ik van waarde ben voor de wereld. Ik kan er alleen geen woorden aan geven. Niet uit bescheidenheid, maar simpelweg omdat ik geen woorden kan geven aan dat wat ik als vanzelf doe, wat maakt wie ik ben. Een eenvoudig, maar liefdevol wezen die geen idee meer heeft hoe ze zich moet bewegen in deze wereld, maar wel iets te bieden heeft. Pas nu ervaar ik de terugtrekkende beweging goed, als ik er woorden aan wil geven. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen….Feel the fear and do it anyway.
Ik ben bang. Voor een oordeel, een aanval, die in de meeste gevallen niet als een aanval bedoeld is. Ik ben een puur en eenvoudig mens die gelooft dat ieder mens in de kern goed is. Net als ik, is niemand er bewust op uit om mij of andere mensen te ‘beschadigen’. En toch gebeurd dat met regelmaat. Het geeft me een onveilig gevoel, zonder dat ik dat echt doorheb, want ik weet heel goed hoe het werkt……Feel the fear and do it anyway.
Leven, ik wil leven zoals het bedoeld is. In liefde in verbinding met mezelf en andere mensen. Ik dacht dat ik in verbinding was met mezelf, omdat ik ook zeker kracht ervaar, waarmee ik mezelf ‘onder controle’ heb. Wat heb ik eraan als ik te bang ben om me uit te spreken? Helemaal niets….. Feel the fear and do it anyway.
Ik heb andere mensen nodig, maar doe onbewust nog altijd mijn best om een ander beeld te schetsen. Omdat ik denk dat dat moet, omdat dat van mij verwacht wordt. Hoe kan ik in vredesnaam een functie vervullen in de maatschappij als ik me klein en kwetsbaar voel? Dat kan toch niet als je 50+ bent, dan moet je het toch allemaal weten en aankunnen?
Ik ben niet in staat om verbinding met anderen te maken, als de angst regeert. Feel the fear and do it anyway.
De verandering die nu in de wereld gaande is maakt mij bewust van mijn angst. Ik dank God op mijn blote knieën voor deze gewaarwording. Ik voel me kwetsbaar en als een baby zo klein. En met dat gevoel, mag ik opnieuw met een frisse blik de wereld in kijken….
Feel the fear and do it anyway…….LEEF lieve Esther LEEF!