Wat blijft er over zonder mijn gedachten?

  • 0

Wat blijft er over zonder mijn gedachten?

“Wat blijft er over zonder mijn gedachten?”
Deze vraag kwam vanmorgen in me op. Ik realiseer me dat mijn gedachten me onbewust nog vaak tegenhouden om te doen wat mijn lichaam aangeeft.
“Mijn lichaam is een instrument wat aangeeft dat ik van binnen iets te doen heb” is een gedachte die de laatste jaren al in mij leeft. En steeds meer ben ik ervan overtuigd dat het zo werkt. Ik herken het in alle lichamelijke klachten die ik in mijn leven gehad heb. Om een paar voorbeelden te noemen.

Op 2-jarige leeftijd kreeg ik epilepsie. Zoals mijn moeder vertelde, viel ik flauw als er iets onverwachts gebeurde of als ik huilde. Na een tijdje kwam ik weer bij. Zelf weet ik hier niets meer van, rond 4-5 jaar waren de aanvallen verdwenen. Uiteindelijk heb ik er tot 12 jaar medicijnen voor moeten slikken. Nu ik erop terugkijk zie ik het als een manier van mijn lichaam om mij de rust te geven die ik als kind nodig had.

Net zoals mijn slechthorendheid. Op 12-jarige leeftijd kreeg ik een gehoorapparaat die ik na een dag al in een kastje gooide om hem nooit meer te dragen. Ik vond het niks. Mijn omgeving had meer last van mijn gehoorproblemen dan ik en legde er vaak de nadruk op. Hierdoor groeide bij mij de gedachte dat mijn slechte gehoor een ‘probleem’ was. Toch vertikte ik het om het gehoorapparaat in te doen en ook mijn ouders drongen niet aan. Natuurlijk miste ik wel eens iets, maar ik gaf de voorkeur aan de rust die het me gaf.
Een paar jaar geleden liet mijn zus (met dezelfde gehoorafwijking) een gehoorapparaat aanmeten en ze was ontzettend enthousiast over het gebruik, dus ik dacht; “laat ik het eens uitproberen.” Ik vond het wederom niks, maar zette toch door. Na 3 maanden kwam het besef.”Ik wil dit helemaal niet!” Ik werd gek van de herrie, hoorde nog steeds niets van wat mensen zeiden en reageerde vaak nog precies zo als dat ik mijn leven lang gedaan heb. Mijn eerste reactie is “He?” ,om vervolgens 2 tellen later gewoon antwoord te geven. Op een of andere manier lijkt het geluid met een vertraging binnen te komen. Alsof het door een filter gaat. En mijn lichaam bepaald onbewust wat ik doorlaat. Voorheen werd ik boos op mezelf, als ik iets wat ik wilde horen, niet hoorde. Tegenwoordig denk ik: “Het zal wel niet belangrijk zijn voor mij. Als dat wel zo is dan hoor ik het later nog wel.”

Beiden zie ik als een reactie van mijn lichaam op de wereld buiten mijzelf. Een wereld die ik (te) overweldigend vond en waar mijn lichaam onbewust een oplossing voor had.

Zo kijk ik ook terug op de gebeurtenissen van de laatste 2 jaar. De burn-out en de knobbel waren de signalen om mij ‘wakker’ te schudden. Na de dag dat ik me zo waanzinnig k…. voelde en dat mijn vriendin me de vraag stelde: “Wie ben je als je niet zo hard werkt om….” deed ik precies wat mijn lichaam nodig had. Even helemaal NIETS! Om van daaruit te ontdekken dat vanuit het helemaal NIETS doen mijn lichaam als vanzelf weer in beweging kwam. Schilderen in huis. Een bezigheid waar het denken niet zo een grote rol speelde. Na 6 weken begon mijn denkende brein weer meer aandacht te ‘vragen’. Of eigenlijk af te dwingen, want; “het werd toch weer tijd om aan het werk te gaan voor mijn praktijk”. Na een uur ‘werken’ was ik al uitgeput. Het was net alsof er 2 kapiteins aan dek stonden. Beiden wilden leidend zijn. Ik luisterde afwisselend naar beiden en ging mee in hun strijd.En dat sloopte me.

Tot het moment dat ik een paar weken later met de knobbel in mijn borst naar de dokter ging en de diagnose kreeg. Opnieuw laaide de strijd tussen beide kapiteins op, maar al snel kwam de overtuiging boven: ‘Mijn lichaam is een instrument wat aangeeft dat ik van binnen iets te doen heb”. De knobbel in mijn borst had mij iets te vertellen.
Wederom luisterde ik naar mijn lichaam. De energie in het lijf was zo krachtig dat ik tegen beter ‘weten'(de kennis van het denkende brein) van mezelf en iedereen inging. Ook tegen mijn eigen gedachten, die mij toch met regelmaat aan het twijfelen probeerden te brengen. Mijn gedachten, die mijn ‘weten’ bepaalde gedurende mijn hele leven. Ze leken niet meer te kloppen.

Heel veel klopte ook niet meer voor mij! Maar het was wel iets wat ik altijd geloofd had. Waar mijn leven op gebaseerd en vormgegeven was. Wat bepaalde wie ik dacht te zijn, wat ik dacht wat waarheid was. Het was een illusie, een beeld wat ikzelf gecreëerd had gedurende mijn leven. Vanuit mijn eigen belevingswereld, die voor een groot deel gevormd was door de gedachten van mijn ouders en de maatschappij om mij heen.

Ik ben dankbaar voor alle fysieke klachten die ik heb gehad. Ze hebben me bewust gemaakt van de kracht van het Universum, waar de energie in mijn lichaam deel van uitmaakt. Onbewust heb ik steeds op de juiste manier gereageerd op de signalen van mijn lichaam. Heb ik de oplossing van de fysieke klachten vaak buiten, maar tevens binnen in mijzelf gezocht. Om uiteindelijk te ontdekken dat DAAR de antwoorden te vinden zijn voor mijn unieke pad.

Ik dacht dat ik nooit in contact was met mijn GEVOEL. Ik was het wel degelijk. Ik kon er alleen geen uiting aangeven. Domweg omdat niemand mij dit ooit heeft kunnen laten ervaren. Dus ik dacht dat het er niet was.
‘Gedachten’ het is een prachtige tool waarmee we de mooiste ideeën creëren, en tot uitvoering kunnen brengen. Zolang het de energie in het lichaam leidend is. De energie van het Universum, in ons lichaam, is zuiver. Alles wat daaruit voortkomt is PUUR, KRACHTIG en in mijn beleving PERFECT zoals het bedoeld is.

Het lichaam is een prachtig instrument dat aangeeft dat je naar binnen mag keren. Je terug mag trekken uit de maatschappij en mag luisteren naar de energie in je lijf. Wat zegt jou lichaam?
Als we verkouden zijn, zegt ons lichaam: “Neem eens wat tijd voor jezelf”
Bij zware griep: ” Nu wordt het echt eens tijd dat je je bed induikt en even niets doet”
Een blessure aan je been: “Loop eens niet zo hard” (met lichaam of in het denken, beiden is mogelijk).
Een ongeluk of een plotseling opkomende ziekte/ vage klachten: Het lichaam trapt letterlijk op de rem! “Stop eens met waar je mee bezig bent en ga kijken wat je echt nodig hebt!”
Ik durf zelfs te beweren dat het zo werkt met de manier waarop ik mijn kinderen gekregen heb en hoe zij zich ontwikkelen. De ‘strijd’ die mijn lichaam voerde bij de bevalling van mijn eerste zoon. Na 24 uur nog geen volledige ontsluiting en uiteindelijk een keizersnee geeft voor mij aan dat ik geen vertrouwen had in mijzelf.
In het voortdurend corrigeren en stimuleren van mijn kinderen om dingen te doen geld hetzelfde: Ik had geen vertrouwen dat zij zelf hun leven kunnen leiden. Ook dat klopt niet. Eigenlijk zeg ik daarmee dat IK geen vertrouwen heb in mezelf. In het leven wat ik zou kunnen leiden zonder mijn gedachten.Ik ben er heilig van overtuigd, dat mijn (en tevens alle) kinderen zelf hun leven kunnen leiden. Met het juiste ZUIVERE voorbeeld, maar die is in de meeste gevallen niet voor handen.

Zo simpel is het. Eigenlijk beschrijf ik dit proces ik dit al maanden voor mezelf. Pas nu wordt het echt helder, doorvoel ik het volledig.

Het besef dat ik nog altijd veel doe vanuit onbewuste gedachten, Goedkeuring te willen van anderen. Het besef dat ik daarom veel van wat ik schrijf nog voor mezelf hou. Nog altijd spreek ik in gezelschap van familie en vrienden niet altijd uit wat ik eigenlijk wil zeggen. Ergens nog steeds de angst om afgewezen te worden. Maar wat is een vriendschap of familieband waard als ik niet mezelf mag zijn? Wat voor voorbeeld geef ik aan mijn kinderen als ik me nog altijd laat leiden door mijn gedachten?

Het is me duidelijk! Ik mag meer van mezelf laten horen. Alles wat ik te vertellen heb komt voort uit liefde. Liefde voor mezelf en liefde voor de ‘ware’ ik van anderen. De ‘ik’ zonder de gedachten die hen en mijn leven bepalen.


Leave a Reply