Author Archives: Esther Anna Doll

  • -

LEEF het Leven op een eenvoudige manier

Gevoelens en emoties, iedereen heeft ermee te maken, maar de relatie ermee is niet altijd even goed. Lang niet alle gevoelens en emoties worden welkom geheten in ons leven. En juist dat, maakt het LEVEN moeilijk.

Als alles er mag zijn, is het LEVEN een stuk eenvoudiger, is mijn ervaring.
Als alles er mag zijn, is er geen langdurige strijd en hoeft er ook niets ‘opgelost’ te worden. Omdat de RUST al heel snel wederkeert.

Het Leven LEVEN is eigenlijk heel eenvoudig.

Ons lichaam bestaat, net als alles om ons heen, uit energie. En net zoals de weersomstandigheden op aarde, kan de energie in ons lichaam RUSTIG of ONRUSTIG bewegen.
Het kan mooi weer zijn, het kan regenen, hagelen, stormen, of het onweer barst los. Maar altijd breekt uiteindelijk de zon weer door. We kunnen niet anders dan, het laten gebeuren.

Zo simpel kan ook het LEVEN zijn.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Maar wat DOEN wij mensen, vanuit een ooit aangeleerde ‘beweging’ en ‘waarheid’ en onwetendheid dat het ook anders kan?

We geven de gevoelens en emoties allemaal een eigen ‘naam’. Die naam ‘plakken’ we op de persoon en daarmee worden gevoelens en emoties ‘persoonlijk’ gemaakt.
Je BENT blij, of je BENT onzeker  of bang, je BENT chagrijnig….

Het ‘ONRUSTIGE’ (prikkende, schurende, etc) gevoel is maar een momentopname, maar door er een naam aan te geven en te koppelen aan een persoon, wordt de aandacht erop gevestigd, en houden we het veel langer ‘vast’ dan nodig is.

Hoe vaker je te horen krijgt dat je iets ‘bent’ (of dat nu een emotie is of ‘moeilijk’ of ‘stom’) je gaat geloven dat je dat je niet ‘goed genoeg’ bent.  Er ontstaat hierdoor een NEGATIEVE lading aan de woorden en aan wie we ZIJN.

Maar we ZIJN niet onze gevoelens en emoties. Het is de energie in ons lichaam die even duidelijk waarneembaar is, door de  ONRUSTIGE of SNELLE beweging. Deze beweging is tijdelijk en niet tegen te houden, net als de weersomstandigheden.

Men kan er even ‘last’ van hebben, maar we kunnen ons er, in tegenstelling tot de weersomstandigheden niet tegen ‘beschermen’. Omdat het in ieder mens zit en op elk moment van de dag kan omslaan.

Als in een persoon ‘mooi weer’ is, zijn we graag bij die persoon in de buurt. Maar alle andere ‘weersomstandigheden’ (stemmingen of emoties) worden minder goed ontvangen omdat ze als ‘LAST’ worden ervaren.
Vooral de ‘druilerige’ dagen (depressie), ‘storm’ (woede) en ‘spanning’ voor de storm die komen gaat (angst) willen mensen liever niet ervaren, maar het is er wel.

Laat deze storm of elke andere ‘weersomstandigheid’ (de ‘stemming’ of ‘emotie’) van jezelf of een ander) er gewoon zijn, zonder er een negatief waarde oordeel aan te hangen en wacht tot het weer opklaart.

Als mens hebben we (in tegenstelling tot de aarde) de mogelijkheid om te onderzoeken of er een externe reden (obstakel) was die de energie in het lichaam onrustig maakte (de stemming bepaalde) en of we een volgende keer iets aan deze oorzaak kunnen doen. Alleen zo kunnen we onze stemmingen en emoties ‘regulieren’ (onder controle proberen te krijgen).

Niet alle obstakels of grenzen kunnen weggenomen worden. Niet alles valt binnen onze mogelijkheden als mens of als persoon. Dat ‘zegt’ niets over het al dan niet ‘GOED GENOEG’ zijn.

Het geeft alleen maar aan dat we als persoon kunnen verschillen en daarmee van toegevoegde waarde kunnen zijn op elkaar. Juist door de verschillende vaardigheden SAMEN te laten WERKEN kunnen we als mensheid samen ongekende mogelijkheden hebben. Die ervaring hebben we.

Dat SAMENWERKEN lijkt de laatste jaren steeds meer af te nemen en dat heeft alles te maken met de creativiteit van het brein in de mens.

De mens DENKT steeds meer in GOED (positief) of SLECHT (negatief) en gaat hiermee voorbij aan de wetenschap dat we samen een GEHEEL zijn. Wat mensen God noemen of het Universum.

Ik zie het GROTE GEHEEL, waar we als mensheid deel uitmaken, als een ‘lichaam’ dat steeds meer ‘verscheurt’ raakt door deze verdeeldheid.

Er bestaat geen goed OF slecht, alleen  goed EN slecht. Positief en negatief zijn beiden nodig om de boel ‘in beweging’ (LEVEND) te houden.

Door steeds vaker gebruik van niet opbouwende maar afbrekende woorden en zinnen, raken we niet alleen zelf ‘verscheurt’, maar gaat op den duur alles KAPOT.

Zullen we met dit als conclusie, een tijdje STIL zijn en erover nadenken wat jij hierin kunt DOEN?
Zullen we even geen NAMEN verbinden aan gedrag wat iemand vertoont tenzij we er zelf DIRECT schade van ondervinden?
Zullen we de meningen met een negatief OORDEEL even voor onszelf houden en kijken wat er dan gebeurd?

Zullen we dat eens doen? Allemaal SAMEN? ♥♥♥


  • -

DE OPLOSSING VOOR VEEL PROBLEMEN IS DICHTERBIJ DAN WE DENKEN!

En al die tijd zien we het niet….

We staan op de vooravond van 2021. Met het vaccin in het vizier lijkt de rust bij veel mensen wedergekeerd. Er is sprake van ‘het nieuwe normaal’, maar hoe ziet dat eruit? Moeten we voor eeuwig afstand houden? Mondkapjes dragen? Daar wordt de levensvreugde (levensenergie) van de meeste mensen niet echt van aangewakkerd, eerder getemperd.

Er is een duurzame oplossing waar alles en iedereen beter van wordt. Waarbij de ‘strijd’ die we allen voeren, met onszelf, met de politiek (i.v.m. de maatregelen) en de discussies hierover met elkaar, langzaam zal verdwijnen, en er vanzelf meer rust, vrede en heelheid zal komen. En wie wil dat nu niet?

Laten we in de eerste plaats Mark Rutte, Hugo de Jonge en alle andere leiders over de hele wereld bedanken voor het (tijdelijk) stilzetten van bepaalde activiteiten. Zeker niet direct voor iedereen te begrijpen en te accepteren, maar bedoeld of onbedoeld(?) hebben zij hiermee precies gedaan wat nodig was (en is).

Dankzij het virus en de genomen maatregelen is namelijk de snelheid waarmee ‘de wereld draaide’ (zich ontwikkeld heeft) doorbroken en vertraagd. Hoe fijn is dat, want de aarde en de gehele mensheid begonnen aardig ‘uitgeput’ te raken. Hoog tijd dat er iets gebeurde.

Eerst nog even wat punten van ‘het oude normaal’ op een rij. In het oude normaal:

  • Lijken we steeds harder te moeten werken om tot een doel, of goede resultaten te komen. Hierdoor is er minder ruimte is om te ontspannen, spontane dingen te doen. Alles ‘moet’ volgens afspraak en resultaten die niet gaan zoals ‘verwacht’ (bedacht) worden door onszelf en anderen veroordeeld en als negatief
  • Is er een ‘overvloed’ (groot aanbod) van voedingsmiddelen, artikelen, opleidingen, functies, etc. De keuze is reuze, maar daardoor niet per definitie makkelijker geworden.
  • Kunnen we ‘de hele wereld’ overzien, dus ook de ontwikkelingen die daarin plaatsvinden.

De nieuwe ontwikkelingen komen niet alleen sneller in beeld, maar worden vervolgens ook sneller door anderen opgepakt. Logisch dat de ontwikkelingen de afgelopen decennia sneller gingen dan ooit.

  • Hebben veel van de tegenwoordige ontwikkelingen als doelstelling het comfort, gemak of het plezier van de mens te vergroten, wat echter ten koste gaat van onze gezondheid.

Het ‘gemak’ leidt tot minder beweging die we vervolgens op een andere manier proberen te compenseren. We ‘moeten’ tijd vrijmaken om te sporten en te ontspannen.

Daarnaast zorgt het grote aanbod in entertainment ervoor dat we de creativiteit van het eigen brein steeds minder hoeven te gebruiken.

Vooral het laatste punt is iets waar we als mensheid ‘last’ van ondervinden, al zijn we ons daar nauwelijks bewust van. Het brein wordt al jaren actief ‘in beweging gehouden’ door alles wat om ons heen gebeurt. Het hoeft niet meer zelf te denken dankzij het grote aanbod wat er is. We denken minder na over wat we zelf kunnen of willen, omdat er al zoveel paden zijn uitgezet. Waarom zouden we iets anders doen dan deze volgen?  Het van oorsprong actieve en creatieve brein van veel mensen is lui geworden.

We worden inmiddels dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van ‘het oude normaal’. We zijn als mensheid fysiek en mentaal aan het ‘verzwakken’. Mensen met overgewicht, ziektes, burn-out, gedragsproblemen bij kinderen, psychische instabiliteit, etc. We leven langer, maar met meer gezondheidsproblemen.

Wat kunnen we daaraan doen?

We kunnen niets veranderen aan het grote aanbod wat er is, al zouden we dat willen. Wat we wel kunnen veranderen is de eigen koers.

Door een kleine wijziging aan te brengen in onze manier van denken, beïnvloeden we de richting van het ‘het nieuwe normaal’ ten gunste van onszelf.

 We zijn allemaal moe van het harde ‘werken’ en van alles ‘moeten’. De oplossing moet dus makkelijk zijn.  Gelukkig is die er. Het enige wat we hoeven te doen is:

Onszelf bij alles wat we willen hebben of doen alleen maar de vraag te stellen:

“Is dat wat ik nu wil (doen), goed voor mijn welzijn of verzwak ik daarmee mezelf of anderen?”

(M.a.w. is dit de richting die ik op wil?)

Wat zouden de gevolgen kunnen zijn als we dat doen?

  • We maken onszelf verantwoordelijk voor de eigen gezondheid.
  • We maken ongemerkt toch gezondere keuzes.
  • Anderen voelen zich minder afgewezen, vanuit de wetenschap dat ieder zichzelf qua gezondheid centraal stelt.
  • Goed voorbeeld doet goed volgen: We geven de kinderen gezonde normen en waarden mee.
  • Een ‘natuurlijke’ vermindering van het aanbod. Wat we niet kopen zal vanzelf verminderen en/of verdwijnen.

En wat te doen met de mensen die door de maatregelen van het afgelopen jaar in de problemen zijn gekomen?  De mensen met minder of geen inkomen, waardoor de eerste levensbehoeften in gevaar komen?

Het afgelopen jaar hebben we laten zien hoe betrokken we zijn als het om elkaars welzijn gaat.

Ik heb het grootste vertrouwen dat de meeste mensen ook de helpende hand bieden als iemand uit de naaste omgeving aangeeft dat er een tekort dreigt op de volgende 2 basisbehoeften.

  • Veiligheid: een dak boven het hoofd, een plek waar men ten alle tijden ‘thuis’ mag komen.
  • Voeding voor het lichaam en brein:
    • Zuurstof
    • Eten en drinken

Het is daarbij wel belangrijk dat men daarbij de trots en schaamte voorbij gaat en zich duidelijk uitspreekt over dit tekort. Daar hebben we een stem voor gekregen, om hulp te vragen voor wat nodig is (en niet om daarover te oordelen).

Alle andere behoeften als zekerheid, groei, variëteit, in verbinding zijn, bijdrage etc. zijn ‘bijzaak’, in die zin dat ze altijd in een bepaalde mate aanwezig zijn, en andere mensen daarin geen helpende hand kunnen bieden. Ieder ervaart deze behoeften namelijk op een andere (eigen) manier.

Zo eenvoudig kunnen we zelf richting geven aan ‘het nieuwe normaal’, waar we allemaal beter van worden. Doen jullie mee?

 


  • -

Feel the fear and do it anyway. (deel 2, het gevolg)

Ik wil iedereen die op mijn vorige (FB) bericht gereageerd heeft super bedanken! Het was moeilijk om me zo kwetsbaar te laten zien, maar ook nodig. Ik zat ‘vast’ in een steeds terugkerend patroon en het uit’spreken’ heeft mij enorm geholpen. Naast de verlichting tijdens het schrijven, hebben de reacties daarna me ook ontzettend geholpen.

Ieder reageerde op zijn eigen manier. Door op FB te reageren of door mij een persoonlijk bericht te sturen. Ik werd gezien en gehoord en dat hebben we allemaal wel eens nodig. Dankzij dit alles zag ik mezelf ook weer in een ander licht.

Het werd me duidelijk hoe blij ik word van het persoonlijk contact. Van de ‘live’ gesprekken die gaan over de mens zelf, over hoe men met soms moeilijke situaties omgaat. Natuurlijk wist ik dat al van mezelf, maar nu werd me duidelijk waar mijn struikelblok ligt en ik deze gesprekken veel minder heb dan ik zou willen.

Er zijn 2 dingen die in de weg staan.
1. Ik heb een groot verlangen naar verbinding, met mensen. Daar heb ik een beeld bij, van hoe het moet zijn en moet voelen. En dat beeld wordt meestal niet behaald, doordat …..?
2. ‘angst’ een grote rol speelt. De lat van het voelen van verbinding ligt zo hoog, dat ik niet eens meer durf te beginnen, uit angst het niet te halen. Als ik dan een stap maak, en besluit om een etentje te organiseren, dan moet dat natuurlijk wel goed gaan. In de eerste plaats moet het eten dus 100% goed zijn. Vandaar mijn spanning.

We hebben allemaal zo onze dingen waar we blij van worden. Zolang die dingen met regelmaat binnen ons bereik zijn en als vanzelf (onbewust) komen en gaan, mogen we onszelf over het algemeen ‘gelukkig’ prijzen (noemen). Zodra er echter een gemis is, in de dingen waar we blij van worden en we ernaar gaan verlangen, dan wordt het een willen, of in de overtreffende trap, een moeten. Dan gaat het niet meer vanzelf, maar dan wordt het ergens naartoe werken, waarbij we ten alle tijden een positief resultaat willen zien. Komt dat niet, dan zijn we teleurgesteld, worden we onzeker, etc en uiteindelijk komen we, zoals in mijn geval, in de angst. Met alle gevolgen van dien.

Welke gevolgen kunnen dat zijn?
– Niets meer ondernemen
– Jezelf niet meer begrijpen
– Bij het minste geringste boos worden, huilen, verdrietig zijn.
– Paniekaanvallen
– (chronische) fysieke klachten, want de spanning in je lijf zet zich op den duur vast.
– Maar ook ziektes omdat je door de zorgen niet meer goed voor jezelf zorgt en je weerstand afneemt.
– Psychische instabiliteit omdat je door de bomen het bos niet meer ziet.

Alle gevolgen heb ik mogen ervaren en die gevolgen draag ik nu nog steeds. Ogenschijnlijk zie je niets aan mij, lijk ik zelfverzekerd en krachtig en dat is ook precies hoe ik mij de laatste jaren ook meestal voel en wat ik ook laat zien. Tot er druk op mij gelegd wordt, dan komt de andere kant naar boven.

Die andere kant laten we (ook ik) maar zelden zien. Omdat we het niet goed onder woorden kunnen brengen, of omdat gedachten ons weerhouden ze uit te spreken.
– zo erg is het toch niet
– niemand zit toch op mijn ‘ellende’, te wachten
– je wil niet zielig gevonden worden.

Het toch uitspreken van mijn angst, heeft me dit inzicht gegeven en zorgt ervoor dat ik verder kan. Verder met mijn leven, met (haalbare) plannen maken en deze stapsgewijs uitvoeren. Van overleven naar leven. Dat is waar ik nu ben en het is goed. Geen mens is perfect en we hebben allemaal te dealen met de gevolgen van gebeurtenissen in ons leven. Ieder op zijn manier, zijn eigen tijd en eigen tempo.

Ik hoop dat dit stuk inzicht geeft in het feit dat niet alles is zoals het lijkt. Kijk verder, wees nieuwsgierig naar wat niet zichtbaar is en veeg het niet onder het vloerkleed. Daar wordt ieders leven en de wereld een stuk mooier van.

Rest mij ieder van jullie nog een fijne dag te wensen! Dank voor het lezen tot zover. ?❤️

Ik wil mijn coachpraktijk heel graag nieuw leven inblazen, zonder druk, gewoon vanzelf laten ontstaan. Dat kan alleen maar door in gesprek te gaan met mensen, te praten over wat hen bezighoud, en wat er blokkeert. Ik weet allang dat ik het kan, maar het contact maken met klanten is voor mij een issue en ook heb ik (nog) geen stappenplan hoe ik het beste te werk kan gaan. Dat is iets wat vanzelf vorm krijgt als ik vaker in gesprek ben met mensen.

Wil je dus een keer praten over wat jou bezighoud, in de weg zit? Stuur me dan een PB of bel me. Want hoe fijn is het als we elkaar gewoon kunnen helpen??❤️

 


  • -

Feel the fear and do it anyway.  

Ik ben bang. Niet voor Corona, niet om ziek te worden, niet om dood te gaan, maar vooral om het niet goed te doen voor anderen. Dat houd mij tegen om mezelf te laten zien en horen…..

Feel the fear and do it anyway. Rillend schrijf ik dit, wetend dat ik dit stuk wil publiceren, omdat het moet. Want door de angst ben ik verkrampt, kan ik niet meer leven zoals ik dat zou willen. En ik wil zo graag.

Het is 2 uur ’s nachts. Ik kan de slaap niet vatten na een hele gezellig etentje met een lieve nicht en haar man die ik een tijd niet gesproken heb. In mijn hoofd passeert de dag nog een keer en ik besef ineens hoe bang ik ben. Waar ben ik bang voor?

Twee lieve mensen komen eten, ik heb er zin in, maar alvorens ze komen eten vraag ik of er nog specifieke dingen zijn die ze niet lekker vinden en wat drinken ze graag?

Ik twijfel voortdurend of het gerecht wat ik zou maken wel het goede is. Doe ik een voorgerecht maken of een toetje? Of toch beiden? Welk bier moet ik halen? Iets lekkers voor bij de koffie?

Ik ben uiteindelijk 3 keer naar de winkel geweest, omdat ik geen keuze kon maken. Soep gemaakt, hoofdgerecht voorbereid. Toetje laat ik maar even, misschien toch teveel. Of zal ik toch…?

De hele dag stress en spanning voor een simpel etentje met 2 lieve mensen, waarvan ik rationeel weet dat het allemaal goed is. Ze zijn niet veeleisend, hebben meerdere malen gezegd dat ze heel veel zin hebben om ons te zien. Waar maak ik me druk om. Toch kan ik de rust niet vinden. Ik herken het van vroeger, tijdens het organiseren van feestjes, maar minder voor een etentje. En ik besef dat ik dat beiden een lange tijd niet heb gedaan. Niet meer voor mijn vrienden of familie, wel die van mijn lief, maar dat voelde toch anders.

Ik wil het zo graag goed doen. Niet alleen voor de mensen die ik liefheb, maar feitelijk voor iedereen en ik kan het niet. Weten dat ik het nooit voor iedereen goed kan doen helpt niet. Ik ben bang voor hun reactie. Zo bang dat ik niet meer weet hoe ik me moet bewegen in gezelschap van anderen. Ik lijk krachtig, maar het is schijn. Ik ben een bang vogeltje die schrikt bij de minste onverwachte reactie. Altijd al geweest, maar nooit beseft. Nu begrijp ik dat ik daarom altijd een rustig meisje ben geweest dat zich op de achtergrond hield. Ik durfde mezelf gewoon niet te laten zien. Nog altijd gedraag ik mezelf zo in grotere gezelschappen. In een gezelschap van maximaal 4 mensen durf ik mij inmiddels iets meer bloot te geven, maar ook dan spreek ik mij met moeite uit. Vanavond besefte ik hoe gespannen ik was, hoe ik tranen krampachtig binnen probeerde te houden, terwijl ik vertelde over hoe ik de wereld zag. Bang voor een oordeel, die niet kwam. Langzaam werd ik weer rustig en luisterde naar hun beleving. Anders dan de mijne omdat zij andere ervaringen hebben. Logisch.

Waarom dan toch die angst?

Ik besefte vanavond voor het eerst dat ik een trauma heb. Opgedaan als kind en de laatste jaren versterkt. Ik ben bang voor de reactie van andere mensen waardoor ik mijzelf niet laat zien en horen. Waardoor het na mijn ziekteperiode, nog altijd niet lukt om terug te keren in ‘de werk-maatschappij’.

Ik voel continue druk. Om te moeten ‘presteren’, mijn eigen broek op te houden, mijn kinderen een goede basis te geven in het leven, een goede partner te zijn, een vriendin waar je plezier mee kan hebben en waar je je hart bij uit kunt storten. En de laatste jaren om mezelf te ‘promoten’ in het vinden van betaald werk. Ik weet wat ik kan, dat ik van waarde ben voor de wereld. Ik kan er alleen geen woorden aan geven. Niet uit bescheidenheid, maar simpelweg omdat ik geen woorden kan geven aan dat wat ik als vanzelf doe, wat maakt wie ik ben. Een eenvoudig, maar liefdevol wezen die geen idee meer heeft hoe ze zich moet bewegen in deze wereld, maar wel iets te bieden heeft. Pas nu ervaar ik de terugtrekkende beweging goed, als ik er woorden aan wil geven. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen….Feel the fear and do it anyway.

Ik ben bang. Voor een oordeel, een aanval, die in de meeste gevallen niet als een aanval bedoeld is. Ik ben een puur en eenvoudig mens die gelooft dat ieder mens in de kern goed is. Net als ik, is niemand er bewust op uit om mij of andere mensen te ‘beschadigen’. En toch gebeurd dat met regelmaat. Het geeft me een onveilig gevoel, zonder dat ik dat echt doorheb, want ik weet heel goed hoe het werkt……Feel the fear and do it anyway.

Leven, ik wil leven zoals het bedoeld is. In liefde in verbinding met mezelf en andere mensen. Ik dacht dat ik in verbinding was met mezelf, omdat ik ook zeker kracht ervaar, waarmee ik mezelf ‘onder controle’ heb. Wat heb ik eraan als ik te bang ben om me uit te spreken? Helemaal niets….. Feel the fear and do it anyway.

Ik heb andere mensen nodig, maar doe onbewust nog altijd mijn best om een ander beeld te schetsen. Omdat ik denk dat dat moet, omdat dat van mij verwacht wordt. Hoe kan ik in vredesnaam een functie vervullen in de maatschappij als ik me klein en kwetsbaar voel? Dat kan toch niet als je 50+ bent, dan moet je het toch allemaal weten en aankunnen?

Ik ben niet in staat om verbinding met anderen te maken, als de angst regeert. Feel the fear and do it anyway.

De verandering die nu in de wereld gaande is maakt mij bewust van mijn angst. Ik dank God op mijn blote knieën voor deze gewaarwording. Ik voel me kwetsbaar en als een baby zo klein. En met dat gevoel, mag ik opnieuw met een frisse blik de wereld in kijken….

Feel the fear and do it anyway…….LEEF lieve Esther LEEF!


  • -

Kat en muis spel: “Wie heeft de leiding?”

Bij het opstaan voel ik het weer. Stekende pijn in mijn elleboog, meer dan anders. De pijn bevestigt de conclusie die ik gisteren al trok. Ik ben mezelf weer ‘verloren’ tijdens het schrijven voor mijn website. De focus ligt dan zo op de juiste woorden zoeken, het goed willen doen, dat al het andere verdwijnt, waaronder het contact, de verbinding met de rest van mijn lichaam.

Al weken heb ik bij bepaalde bewegingen last van mijn schouder en arm en nu dus de elleboog erbij. Mijn lichaam geeft een duidelijk signaal dat ik ‘iets’ niet goed doe.
Ik weet precies wat dat ‘iets’ is, maar doe er niet altijd iets mee, terwijl ik zeker bij machte ben om de pijn te voorkomen. Ook al noem ik mijzelf dan ‘coach voor bewust leven’, ik ben bovenal een mens net als ieder ander. Ik heb er niet altijd zin in.

Mijn brein en mijn lichaam spelen voortdurend een kat en muis spel. “Wie neemt de leiding?” heet het. Een geweldig spel, waar ik echt van kan genieten, zeker als ik het bewust speel. Dat laatste doe ik niet altijd, wat direct voor een ander verloop van het spel zorgt. Het onbewuste spelen, zorgt voor andere resultaten…..

Dat ik het spel een aantal jaren geleden begon te spelen, was het lichaam degene die de leiding had, na een onverwachte wending in mijn leven. Echt kicken was dat, ik zat in een overlevingsfase en mijn lichaam vertelde haarfijn wat ik te doen had. Ik liet me meeslepen omdat het geweldig goed voelde, het brein kreeg nul ruimte van mij. Tot ik, tot mijn eigen verbazing, fysiek uitgeput raakte.
Het brein nam direct wat ruimte in, haalde de snelheid eruit en zorgde voor rust en structuur. Ik had het nodig dus liet het gebeuren. Ik merkte dat ik daardoor weer meer in verbinding kwam met de mensen om mij heen. Het duurde echter best lang voordat de schommelingen eruit waren.
Toen werd het saai. Het ‘in balans’ zijn prikkelde niet meer voldoende en ik verloor mijn interesse voor het spel. Alleen als mijn lichaam signalen geeft, word ik weer alert, zoals nu en begin ik het spel weer te spelen.

Ons lichaam is een geweldig instrument, dat exact weet hoe het goed voor zichzelf moet zorgen. Het geeft haarfijn aan wanneer het bijvoorbeeld (gezonde) voeding of beweging nodig heeft. Ga je aan het lichaam voorbij of vergeet je het, dan mis je die signalen, die essentieel zijn voor jouw gezondheid. Met regelmaat even stilstaan en checken ‘waar’ je bent, in je hoofd of in je lichaam, helpt  problemen voorkomen en je gezondheid versterken.

Ons lichaam is wijs, het weet exact wat het nodig heeft om groot en sterk op te groeien en kan zichzelf helen bij oppervlakkige verwondingen. Handig om van die wijsheid zoveel mogelijk gebruik te maken.

Het brein daarentegen heeft ook zijn kracht. Het zoekt de verdieping, is creatief in het zoeken naar oplossingen en kan ‘vooruitkijken’, plannen maken voor de toekomst. Of die plannen waargemaakt kunnen worden hangt helemaal af van de kracht van het brein.

Als deze twee instrumenten met elkaar in verbinding zijn bezitten we superpower! Het is de verbindende kracht van ons lichaam en het brein die ons heeft gebracht waar we nu zijn. Al honderden jaren zijn we opperkr(m)achtig aan ander leven op aarde. Daar lijkt nu een kentering in te komen, we lijken zwakker te worden.  We strijden tegen een virus, op een manier waar ik met mijn verstand niet bij kan. Maar wie ben ik….

De balans in de wereld is ‘zoek’, doordat de balans bij steeds meer mensen ‘zoek’ is. Het menselijk lichaam en het brein werken niet meer goed samen, omdat ze niet meer met elkaar in verbinding zijn. Ik heb zelf ervaren, wat dat doet en ik zie hetzelfde gebeuren bij de wereld om mij heen. Steeds meer mensen raken het spoor bijster, of lopen ergens ‘vast’ en dat heeft effect op de gezondheid van de hele wereld.

Om de wereld in balans te brengen is het nodig om onszelf in balans te brengen. “Verbeter de wereld, begin bij jezelf.” Het spel wordt hoe dan ook gespeeld, bewust of onbewust….

Wat doe ik (en kun jij ook doen) om in balans te komen? 

» Zet het lichaam centraal en gebruik het brein om bij te sturen. Een gezond lichaam leeft en beweegt. Kijk maar naar een aap of een poes. Zij leven een heerlijk ontspannen leventje. Dat leven vind ik even leuk, maar is voor mij niet genoeg. Ik hou van reuring en in beweging zijn, net als de meeste mensen.

» Het brein is het instrument dat hiervoor zorgt. Het stelt doelen, die het wil behalen. Eén doel is prima haalbaar vaak, daar kan het brein prima mee uit de voeten, maar meerdere doelen (een leuke baan, liefdevolle relatie, goede ouder zijn, etc) wordt al meer een uitdaging. Dan moet het brein flink aan de bak. Er moet gewerkt worden, harder dan het lichaam soms aan kan.

‘Het leven’, de omstandigheden, gooien met regelmaat roet in het eten, waardoor plannen (tijdelijk) geen doorgang kunnen vinden. Maar het doel (de doelen) blijven meestal onveranderd.
Gevolg: Het brein gaat harder werken om toch bij een of meerdere doelen te komen, ten koste van….. het eigen lichaam Dat lichaam ‘protesteert’ door het laten voelen van pijn. De pijn is het signaal van het lichaam: “Hier ben ik! Denk ook aan mij!”

Ik gok dat het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking de signalen van het lichaam wel herkent, maar er niets mee doet, net als ik soms. En dat is precies de reden waardoor steeds meer mensen in onbalans raken. Tijd voor een wake-up call dus. Een pas op de plaats te maken en weer verbinding te maken met het lichaam.

Luister naar de signalen en doe er iets mee!

Tegen mezelf zeg ik: “Dankjewel lichaam, voor je pijn en je wijsheid. Ik zal het spel weer bewuster spelen”.

En tegen de rest van de mensheid zeg ik: “Wees je bewust van de 2 krachtige instrumenten die je tot je beschikking hebt. Gebruik ze goed en wees er zuinig op.”

Maak bij alles wat je doet met regelmaat contact met je lichaam. Even voelen is al genoeg.
* Ervaar je ergens spanning? Neem dan even de tijd om te ontspannen.
* Last van een hoge ademhaling? “Wat veroorzaakt dat?”
* Ben je ergens diep over in gedachten? Ga er even ‘los’ van, doe iets anders. Pak een kopje koffie en wees even heel bewust van de handelingen die je maakt. “Ik pak een kopje, zet het apparaat aan…., wat voelt het kopje heerlijk warm, etc”. Simpele constateringen, dan ontspant het brein direct.

Ik kies er weer voor bewust te zijn van mijn lichaam. Wat doe jij?


  • -

Conflicten, positief of negatief?

Gisteren had ik een ‘bleh’ dag. Ik baalde, van mezelf, van ‘de wereld’ om me heen. Een beetje overdreven, maar ik had ergens het gevoel dat ik het NOOIT goed kon doen, waardoor ik ook nergens zin in had. Ik gaf me maar aan het gevoel over, omdat ik de ervaring had dat het meestal de volgende dag wel weer beter gaat. Dat klopte ook deze keer weer, mede doordat ik inmiddels bijna als vanzelf reflecteer op situaties en de oorzaak van bepaalde negatieve gevoelens ontdek. Zo ook deze.

Er was eerder die dag iets gebeurd. Een relatief kort moment, die bij mij dus, achteraf gezien, een grotere impact had dan ik me op dat moment realiseerde.

Ik zat die ochtend met mijn zoon in de auto en vroeg hem wat zijn plannen waren voor vandaag. “Vette beats maken” zei hij met een smile. Ik ging er verder op in en een leuk gesprek ontstond. Tot ik vroeg: “Ga je ook nog wat aan je CV doen?”
Hij had 2 dagen terug gevraagd hoe hij het beste een CV kon maken, waarop ik mijn eigen CV had laten zien en hem uitlegde hoe deze opgebouwd was. Vervolgens had ik hem geen actie meer zien ondernemen om er zelf een te maken.

Hij ‘flipte’ na mijn vraag. Hij werd boos, riep allerlei ‘verwijten’, terwijl ik de vraag stelde vanuit nieuwsgierigheid en zonder bijbedoelingen. Zijn reactie, voor mij onverwacht, raakte me diep en vol emotie reageerde ik net zo heftig op zijn felle antwoord.

Zo gaat dat soms bij ons. We kunnen beiden ‘explosief’ zijn in onze reactie. Dan is het even ‘storm en regen’ waarin we allebei onze frustratie uiten, maar waarin we veelal ook precies zeggen hoe de situatie voor ons is. Dat is in het moment even ‘niet leuk’, maar als we vervolgens direct nadat de rust wedergekeerd is reflecteren op wat er nu precies gezegd en gedaan werd dan worden we een hoop wijzer en is de lucht alweer snel geklaard en het ‘probleem’ vergeten.

Ook deze keer gaf hij eigenlijk haarfijn aan hoe de vraag bij hem binnenkwam en wat het met hem deed en ik deed hetzelfde, door het effect van zijn reactie op mij te benoemen. Zijn woorden kwamen bij mij als een ‘verwijt’ binnen: “Ik zat hem te pushen, maar nu had hij er helemaal geen zin meer in” waren zijn woorden. Mijn vraag was voor hem net zo als een ‘aanval’, binnengekomen als zijn reactie bij mij.

Het werd duidelijk dat we het allebei niet zo bedoelden en we konden er al snel om lachen.

Toch had dit conflict mij meer geraakt dan ik op dat moment besefte. Een unheimisch gevoel en gedachte “Ik heb het niet goedgedaan….” zinderde nog door mijn lichaam.

Mijn kinderen zijn mijn grootste schatten. Ik gun ze een gelukkig leven, en ik besef dat ik daar zoveel mogelijk voor doe. Het punt is dat ik er on-machtig in ben om ze ‘gelukkig’ te maken.
De blijheid die ik voel als ze (in mijn ogen) een stap in de ‘goede’ richting willen doen, zorgt ervoor dat ik overenthousiast word en meer dan eens vraag, hoe het ermee staat. Onbewust ben ik in mijn enthousiasme inderdaad aan het ‘pushen’ zoals hij zegt in zijn boosheid.  Terecht, ik vind ook dat mijn kinderen hun leven zoveel mogelijk zelf vorm moeten geven, daar worden ze alleen maar krachtige persoonlijkheden van. Tegelijkertijd leren we in onze maatschappij dat we als ouders onze kinderen, moeten begeleiden, sturen en corrigeren. En dat doen we ook volgens onze eigen ‘normen en waarden’, die echter wel ‘gekleurd’ zijn door wat de maatschappij ons influistert.

Ik mag dan ouder zijn, maar weet ik het nu werkelijk zo goed?
Ben ik echt ‘gelukkig’, blij met mezelf? Nu veel meer dan 10 jaar geleden, maar nog altijd is het geen constante staat van ‘zijn’. En daarnaast, is mijn geluk ook hun geluk? Kan ik voor hen bepalen wat hen blij maakt?
Natuurlijk niet, dat ervaren zij alleen.

Onze felle emotionele reactie werd veroorzaakt doordat we beiden in een split second  ‘geraakt’ werden op iets waar we ons ‘on-machtig’ in voelen, (we zijn er (nog) niet vaardig of goed in).
– Ik wil ‘goed’ contact met mijn kinderen, maar mijn kinderen zijn willen (natuurlijk) niet alles delen met hun ouders. Het raakt mij als ze boos op me worden terwijl ik alleen maar goede intenties heb.
– Ook mijn zoon heeft de intentie om aan zijn CV te werken maar heeft dat nooit eerder gedaan, waardoor het onbewust toch ‘een dingetje’ is. (al zal hij dat niet zo snel zeggen)
We werden allebei geraakt in onze eigen ‘onmacht’ waardoor we automatisch in de verdediging schoten, door in de aanval te gaan (vechten) en emotioneel te reageren. Daar kwam geen denken aan te pas, ons lichaam handelde ‘gewoon’, zoals het gewend is. Ooit heeft het voor een verdedigingsstrategie gekozen en deze strategie wordt toegepast zolang het werkt en wij er zonder al te veel kleerscheuren uitkomen. In ons geval is dat met felheid en emotie.

Daar kunnen we een oordeel of mening over hebben, maar het is wat het is. We kunnen er niets tegen doen. Je uit het, of je slikt het in. Vechten of vluchten. Ieder zijn overlevingsstrategie.
– Vechten of uitspreken, zorgt eerder voor een conflict met de buitenwereld, voor boosheid
– Vluchten of inslikken, zorgt voor een innerlijk conflict tussen gevoelens en gedachten, voor onzekerheid en angst

Beide reacties en gevolgen zijn, zeker in het moment, niet leuk. Voor niemand niet. Toch valt er ook iets positiefs uit te halen, wat ik pas begon te herkennen toen bij mij door omstandigheden de overlevingsstrategie plotseling veranderde.

Na 50 jaar ‘vluchten’ bij bijna elke confrontatie, ging mijn lichaam plotseling in ‘verzet’. Ik werd geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid ondanks dat deze diagnose niet gesteld werd. Het zorgde echter wel voor een complete ommekeer van mijn overlevingsstrategie. Ik had geen invloed op de reactie, ik was verrast door wat er gebeurde. Al vrij snel ontdekte ik dat de verwarring en de conflicten iets positiefs teweeg brachten.  Door mijzelf uit te spreken, op papier en naar andere mensen toe, werd uiteindelijk niet alleen voor mij, maar ook voor anderen, helder wat voor mij belangrijk is. En nu kan ik daar ook iets mee doen. Daarvoor niet. Voor het eerst in mijn leven weet ik wat ik doen moet. Iets wat ik nooit eerder had. Ik deed altijd maar wat…

Voor mij zijn conflicten verhelderend (en dus positief) omdat het in veel gevallen oorzaak en gevolg blootlegt voor mij. Niet alleen in mijn leven als mens, maar ook de oorzaken en gevolgen in de wereld om mij heen. En als je de oorzaak van iets weet zijn de gevolgen ook makkelijker te dragen, te accepteren, of te voorkomen. Als je concreet weet wat je ziek maakt of pijn doet, dan is het veel makkelijker om daar vandaan of af te blijven, als dat het niet duidelijk is. Toch?

We hebben echter lang niet op alles invloed, zoals ik eerder al schreef. En ook dat is wat het is. De wereld is complex geworden, dankzij het ontstaan van de mens. Ook de mensheid wordt dankzij (!) Corona geconfronteerd met onze eigen sterfelijkheid. Is het genoeg om het tij te keren? Ik hoop het van harte, maar ik heb er geen invloed op…


  • -

One step forward and two steps back!

Donderdag 4 april 2019        Onrust en een zwaar gevoel
Gisteren was het er ineens weer. Een onrustig en zwaar gevoel. Ik was een down, lusteloos. Moe na uren geschreven te hebben. De puntjes op de i van een stuk wat ik eerder vloeiend op papier zette. Daarna kwam er niet veel meer uit mijn handen, tot nu.

Als door een magneet getrokken ligt mijn mobiel steeds weer in mijn hand. Zoekend naar iets wat ik kan doen wat me weer blij maakt, waar ik energie van krijg. Of is het afleiding?
Ik had het plan wat aan mijn (moes)tuintje te doen, maar zelfs daar kan ik me niet toe zetten. Dus begin ik maar weer met schrijven, voor mij de beste tool om helderheid te krijgen.

“Wat heb ik de afgelopen 24 uur gedaan dat ik nu nog steeds zo ik moe ben?” denk ik bij mezelf.

Dat dus….wat ik zojuist beschreven heb. Uren herschreven wat eigenlijk al op papier stond.

Dat gaf eigenlijk al aan dat de energie niet stroomde, ik had het alleen nog niet zo door. Vervolgens pak ik dus steeds mijn mobiele telefoon. (Dat is wat ik ‘als vanzelf’ doe als ik mijn dag niet heb, onrustig en verveeld ben. Net zoals ‘ontspannen’ voor de tv of een inspirerend blad lezen).
2 jaar geleden constateerde ik dit voor het eerst en opnieuw herken ik weer mijn manier van ‘vluchten’ … Weg ‘vluchten’ voor wat er is, de verveeldheid en onrust die ik op dat moment voel. Om tot de conclusie te komen dat ik nog meer vermoeid raak.
De komende dagen besluit ik het rustig aan te doen en niets te ‘moeten’ tot na het weekend.

Maandag 8 april 2019           En weer door….
Vanmorgen bij het wakker worden maak ik mijn plan voor vandaag definitief: Als eerste naar het Content Cafe voor mijn vragen over LinkedIn.
Een uur zijn we intensief bezig. Ik merk hoeveel moeite het me kost om alles tegelijk te doen. Het werken op de computer, en tegelijk luisteren en noteren van tips en tricks. Ik geef aan dat het iets rustiger mag en ben blij met de begrijpende woorden van Trudy.

Eenmaal in de auto merk ik dat ik afgepeigerd ben. “Huh?? Afgepeigerd na 1 uurtje ‘werken`?” denk ik bij mezelf.
Ik besef direct, hoe graag ik ‘ beter’ wil zijn. Beter in de zin, dat ik weer volwaardig wil deelnemen in de maatschappij. Ik verlang terug naar mijn oude leventje waar het eigenlijk allemaal vanzelf ging. Naar de oude ik, ‘die toch eigenlijk een heel leuk leven had’. Tegelijk word ik keihard geconfronteerd met het besef dat ik nooit meer die oude ‘ik’ zal zijn en dat ik te dealen heb met wat er nu is.

Afgepeigerd zijn na een uur ‘werken’. Hier klopt iets niet, wat ging er mis? Ik voel de druk op mijn borst, de hoge ademhaling en branderige ogen. Het is alsof ik terug ben op het moment waar het 2 jaar geleden begon….

Ook hier stel ik mezelf weer de vraag: “Wat heb ik de afgelopen periode gedaan wat het zo vermoeiend maakte?”
• Trudy is sneller dan ik met het lezen op LinkedIn en het zoeken van info en foto’s etc. en ondertussen vraagt en zegt ze ook nog van alles.
Het kost me moeite om haar tempo bij te houden en ook nog tegelijk te noteren wat ik belangrijk vind om thuis door te zetten..
“Komt daar de vermoeidheid vandaan? Doe ik meer dan ik aankan? Wat verwacht ik eigenlijk van mezelf?”

Woensdag 10 april 2019      Op zoek naar antwoorden
De vragen hielden me de afgelopen dagen bezig.
• Ik pas me aan het tempo van de ander aan en daarnaast wil ik zoveel mogelijk kennis halen uit het uurtje wat het Content Cafe bied.
Dat herken ik wel uit het verleden, al was ik me er toen nog niet echt van bewust.
• Heel graag wil ik groter/ verder groeien: Meer kennis opdoen, zelfstandig zijn, gelijkwaardig aan ieder ander.
Gedachten die voorbij komen, maar die nog niet helemaal kloppen. Er is meer…

Ik was niet alleen moe van dat ene uurtje, maar van de afgelopen weken. Ongemerkt ben ik de laatste weken weer ‘aan het werk’ gegaan om mezelf zichtbaar te maken voor de maatschappij.
Ik schreef voor website en social media, bezocht workshops en lezingen, maakte mind maps om overzicht te krijgen, paste vervolgens portfolio en cv aan en zocht zelfs vacatures. Allemaal zonder de rust te nemen om te voelen en bewust stil te staan bij waar de stroming vandaan kwam. Ik zat zo in de flow, het voelde goed en ik vloog bijna als vanzelf naar buiten.

“Wil ik groter groeien voor mezelf? Of zit er een andere motivatie achter?”
Een maand geleden deed ik alles nog bewust en in mijn tempo. Ik was vol vertrouwen dat het goed is zoals het gaat en voor alles komt een oplossing. Maar een onzekere financiële periode naderde en daar maakte ik me afwisselend druk om of niet.
De zin om weer te gaan werken is er, maar vragen als “Wat kan ik aan?” en “Verdien ik met het werk wat ik nu zou kunnen doen genoeg om in mijn onderhoud te voorzien?” spelen ook. Blijkbaar heeft dit er onbewust voor gezorgd dat ik langzaam mijn (werk) tempo opvoerde en harder ging ‘werken’ dan goed voor me is om maar te laten zien wat ik allemaal in huis heb….

Het is even slikken om ook nu weer te accepteren dat ik nog een relatief korte spanningsboog heb en tegelijkertijd zie ik dat ik toch ook weer een stapje verder ben richting het doel wat ik voor ogen heb: Weer volwaardig deelnemen in de werkende maatschappij.
Als ik zie wat ik de afgelopen weken gedaan heb dan besef ik dat ik al mooie stappen maak om terug te keren in de werkende maatschappij. De motivatie was alleen  onbewust verschoven door de druk van buitenaf. De onzekere financiële situatie veroorzaakte onbewust angst. Waardoor de balans van het voelen – denken als vanzelf weer in het oude (het denken) terecht kwam. En de stroming ‘werken’ werd.

De eeuwige strijd? In elk geval een valkuil die ik blijkbaar nog niet altijd direct herken.
Dit is de eerste terugval in het re-integratie traject. Juist dit soort momenten zorgen ervoor dat ik bewust ervaar hoe de balans is. Het geeft aan waar ik nu sta, wat ik onder druk aankan en wat niet. Mijn ongeduld is helder, de drive om te groeien en iets te betekenen voor anderen ook.
Dat is al mooi en een goed startpunt. Belangrijk voor mij is dat het in mijn eigen tempo mag en dat de dingen helder zijn.

Vrijdag 12 april 2019            De wond moet helen.
Nog altijd, voel ik de hoge ademhaling, de druk op mijn borst. Het is minder dan maandag, maar de wond ligt duidelijk nog open. Een stap terug in het helingsproces. En dat door even onbewust te zijn geweest, waardoor ik als vanzelf weer deed wat ik mijn leven lang gedaan heb. Wat nu blijkbaar niet (meer) goed voor me is.

Het energieniveau weer op peil krijgen is blijkbaar nog een uitdaging. Gisterenmiddag deed ik opnieuw een paar uur iemand helpen met eenvoudig werk op een gezellige plek. “Leuk” , dacht ik van tevoren. Maar opnieuw voelde ik me na een paar uur uitgeput. Vroeg naar bed gegaan om vervolgens na twee uur wakker te worden en uren wakker te liggen met dezelfde hoge ademhaling en zwaar gevoel op de borst.

Hoe kan ik mijn energie weer op peil krijgen?
• Niets hoeven doen, alleen maar hoeven ‘zijn’.
• In mijn eentje wandelen, liefst (op een zonnige dag) aan het strand. Met een drankje als beloning.
• Een uurtje ontspannen, een van mijn favoriete (inspirerende) series kijken.
• Schrijven over wat er in mij omgaat, het geeft rust in mijn hoofd en de inzichten die ik hiermee krijg zorgen voor positieve energie.
• Of rommelen in mijn tuin bij mooi weer. Of elk ander gerommel, als het maar spontaan in me opkomt en ik er ook echt zin in heb. Niet omdat het op een to-do lijstje staat.

Dat zijn de bezigheden waarbij ik de ervaring heb dat het helpt. Als ik dat nu eens in het oog houd de komende dagen. En opnieuw zien wat dat doet…

Maandag 15 april 2019          Inzichten
Mijn tempo is niet hoog, ik doe de dingen graag met aandacht. Als ik iets maak, doe ik dat kwalitatief goed volgens mijn maatstaven. Ook in het contact met mensen heb ik ‘verwerkings-tijd’ nodig in het luisteren. Eigenlijk gaat niets snel bij mij en dat is iets waar ik me eigenlijk nooit eerder zo bewust van ben geweest als nu. En tegelijkertijd besef ik dat ik het helemaal niet leuk vind dat ik ‘langzamer’ ben dan anderen. Dat is waar ik altijd tegen gevochten heb en wat ik blijkbaar nog steeds doe!
Thank God, dat ik dit nu eindelijk zie!

Daarnaast de onzekerheid over de financiën. Gedachten of ik mijn vaste lasten kan blijven betalen, mijn huis nog kan behouden, bezorgen mij een diepe angst waar ik liever niet aan denk, maar wat wel steeds dichterbij komt. Ik probeer me te focussen op de goede dingen, op wat ik kan. Dat is veel, en ik doe mijn best om dat op de goede manier en op het juiste tempo naar buiten te brengen. Vanuit vertrouwen lukt dat, in de angst voel ik me echter het kleine meisje dat nog ’veel moet leren’ en ‘hard moet werken’.

Beide inzichten zeggen veel over de reden waarom ik doe wat ik doe. Met deze inzichten krijg ik weer de controle over mezelf. En voel ik de kracht en het vertrouwen weer toenemen. En dat is precies wat ik nodig heb om de vermoeidheid te laten verdwijnen.

Vanuit hier kan ik weer helder denken. Pas vanuit het vertrouwen helpen bovenstaande bezigheden om mijn energie op peil te houden. De gedachten zijn dan positief en helend.  Als ik ze doe vanuit angst dan werken deze bezigheden juist tegen me. Mijn gedachten zijn dan negatief waardoor ik juist de bevestiging vind dat ik nog veel te leren en te doen heb…

Dank voor deze stappen terug en dat ik wederom de tijd nam om de vermoeidheid te onderzoeken.  Ik weet wat ik te doen heb:
Zoveel mogelijk, maar minstens elke avond, de tijd nemen om bewust te zijn van wat ik voel en mezelf de vraag te stellen; “Is dat wat ik vandaag gedaan heb bewust of onbewust geweest?” Een moment van bezinning, om steeds opnieuw de bewuste keuze te maken om de dingen te doen op een manier die bij mij passen.

#bewustwordeniseenfeestje


  • -

Over verwarring en keuzes maken.

Wo 3 april 3.03 uur.

Wakker, na 2 uur onrustig geslapen te hebben. Logisch, de sprekers van vanavond in Pakhuis de Zwijger zorgden ervoor dat de energie in mij sneller begon te stromen. Een avond van veel herkenning en het besef hoe bijzonder de plek, het moment, de fase van mijn leven nu is.
Nogmaals het besef hoe ‘bewust’ ik ben van ‘het leven’.
‘Leef’ ik mijn leven volledig? Geen idee! Het bruist en stroomt in overvloed, dus genoeg.
Is dit ‘leven’ verlicht? Ook geen idee of dit nu is wat ze bedoelen met verlicht zijn.

De gedachten zorgen dat de energie weer gaat bruisen en stromen in mij. De stromende energie brengt mij in beweging ook al is het midden in de nacht. De energie laat vooral mijn gedachten stromen. Gedachten die mij wakker houden, dus kan ik net zo goed schrijven. Uiting geven aan wat er is. De gedachten vorm geven, naar buiten toe. Dan kan ik later de keuze maken er iets mee te doen. En daar draait het hele leven om. Keuzes maken.
Elk moment van de dag. Elke seconde. Dat kan bewust of onbewust zijn. Maar we maken de keuze hoe dan ook.
Zelfs als je bedenktijd neemt om tot een besluit te komen, kies je elke seconde om niet te besluiten. Onbewust, want je denkt dat je geen keus maakt omdat je er nog over nadenkt. De keus wordt pas bewust als je na de bedenktijd een duidelijke keus maakt waar je achter staat.
Best ingewikkelde gedachten kronkels, die voor mij echter kloppen.

Alles klopt voor mij, in deze fase van mijn leven waarin ik me bewust ben van wat ik voel, bewust van mijn gedachten en de voortdurende strijd tussen die twee. Samen bepalen zij wie ik ben en wat ik doe. Samen voor de volle 100%.
Zo werkt het bij mij. En volgens mij bij iedereen.

Ieders leven wordt bepaald door de (levens)energie die stroomt in de vorm van gedachten en gevoel. Hoe hard de energie stroomt en of het de energie is waar gedachten of gevoel aan gekoppeld is. De verdeling is bij geen mens hetzelfde, maar altijd samen 100% jij.
Zuivere percentages kan ik niet geven maar als ik naar mezelf kijk was de verhouding 10 jaar geleden rond de
• denken 85%
• voelen 15%
en nu
• denken 45%
• voelen 55%

Het is een hele ruwe schatting die in Nano procenten uitgedrukt zou moeten worden omdat we uit ontelbaar energiecellen bestaan. Het is een momentopname als we in het rustige vaarwater verkeren en het maakt niet uit hoe de verdeling is. De verdeling is bij iedereen anders en dat maakt ieder mens, maar ook ieder ander levend wezen, uniek.

Tijdens de evolutie van de mens ontdekten we overeenkomsten met elkaar, waardoor we als mensheid uiteindelijk uitgekomen zijn waar we nu zijn. In een maatschappij waarin we niet langer kijken naar de mens als individu, maar voornamelijk kijken in welk plaatje je past.
– Blank of donker
– Goed of slecht
– Groot of klein
– Hardwerkend of profiteur
– en zo nog ongekend veel andere plaatjes.
Ik zal eerlijk zijn. Ik heb gedurende mijn leven profijt gehad van alle verschillende plaatjes. Het gaf me houvast. Een rustig gevoel en het idee van veiligheid. Tot mijn wereld op zijn kop ging. Sindsdien is alles anders.

Ik realiseer me dat het openbaar maken van mijn gedachten kronkels, verwarring zaai in een wereld waar controle, orde en regelmaat de scepter zwaaien. Dat mensen het met me eens zullen zijn en ook heel veel mensen niet. Ook daar ben ik niet alleen in. Elk mens zaait op grote of kleine schaal verwarring in zijn omgeving.

Verwarring staat synoniem aan de actieve energie die gekoppeld zit aan het ‘niet weten’. Aan het moment dat de lading, de gedachten en het voelen, zich loskoppelt van de energie. En het even ‘niet weet’ waar het is.
Ik zie het als een soort stoelendans waarbij, in de verwarring, de energie vermeerderd en emoties vrijkomen. Met de kracht van die emoties naar buiten toe (bv. schreeuwen bij boosheid) verdwijnen tevens een aantal stoelen waar het denken en voelen op kunnen zitten. Wat koppelt zich als eerste weer vast? Denken of voelen? Wat overblijft verdwijnt. Zonder energie geen leven. Na de verwarring en het uiten van de emoties is de verhouding tussen de Nano percentages veranderd.  Bij kleine gebeurtenissen een beetje, bij grote kan dat verschil enorm zijn.

‘Verwarring’ is een ander woord voor ‘strijd’.
– Binnenin jou tussen voelen en denken.
– In contact met anderen tussen jou gedachten/belevingswereld en die van de ander.
Veel mensen houden niet van strijd, en vluchten ervan weg. Andere juist wel, en gaan de strijd aan. Ook deze bewuste of onbewuste keuzes, elke (micro) seconde, bepalen jou en mijn leven.

‘Onbewust’ betekend dat je er geen invloed op hebt. De keuze wordt bepaald door jou systeem. Het automatische systeem wat zich gevormd heeft gedurende je leven. In al die jaren heb je steeds keuzes gemaakt en vele van die keuzes zijn gewoon voor je geworden. Een blinde vlek en dus onbewust.

Bewust is weten wat er in jou gebeurt. Wat je voelt, wat je denkt. Daarmee in contact zijn, geeft je de mogelijkheid om een bewuste keuze te maken die bij jou past. Of niet, als dat is wat jij wil.

Daar zit ik nu. Op die bijzondere plek, in een even bijzondere fase van mijn leven.
Bewust van wat ik voel en denk. Ik denk in ongekende mogelijkheden, die ik voor mezelf zie. Mogelijkheden die beperkt worden door de maatschappij waarin wij leven. De maatschappij die door regels en protocollen de ongekende mogelijkheden begrensd. Dat is geen oordeel over de maatschappij, maar iets wat ik zo ervaar. Ik zie heel veel mogelijkheden waar ik mijn kwaliteiten in kan zetten, maar die ik niet kan of mag uitvoeren omdat ik daar niet de juiste opleiding voor heb. Daar kan ik tegen vechten, of voor vluchten. Of gewoon de ideeën die ik heb uitvoeren en zien wat ervan komt. Dat is wat ik op dit moment doe.

Bewust van de invloed die elke keuze op mijn leven heeft, kies ik steeds in het unieke moment, zonder na te denken over de gevolgen.
Wetend dat wat er ook gebeurd:
– Het is de juiste koers
of
– Het heeft een gevolg waardoor ik mijn koers aanpas.

Ik vaar zonder doel, alleen met een richting: Vooruit! Om na elke keuze weer opnieuw de koers te bepalen vanuit het moment….
Dat maakt bewust leven voor mij nu zo leuk! Een ware ontdekkingstocht, waar ik van geniet zolang het duurt. Het moment dat de energie mijn lichaam verlaat. En ook dat wordt vast een ontdekking!


  • -

Hoe maakbaar zijn wij als mens als het gaat om onze zoektocht naar zelf verbetering?

Deze vraag op Social Media, n.a.v. de documentaire ‘Nu veranderd er langzaam iets’ zette mij aan het denken.

Ik zie de groei in de coach wereld als een bevestiging dat er meer mensen ‘wakker’ worden, net als ik. De afgelopen decennia zijn we uitgegroeid tot een volk wat denkt dat het leven maakbaar is.. Het denken is echter ondergeschikt aan het leven zelf.

Wij zijn zoogdieren en niets meer dan alles wat op aarde leeft. Wat wij extra hebben zijn gedachten. Het denken is in oorsprong een tool, te gebruiken als communicatiemiddel, net als lichaamstaal. Het denken kan echter nog meer: naast woorden, kunnen we ook dingen creëren. Het denken is een eigen leven gaan leiden, los van ‘het leven’. Dat is wat het denken wil en wat het voor zichzelf creëert. En ongemerkt hebben de gedachten zich zoveel macht toegeëigend, dat het nu zelfs probeert om ‘het leven’ na te bootsen.

De energie van ‘het leven zelf’ is niet na te bootsen. Het denken kan niet bestaan zonder ‘het leven’ in de mens. Uiteindelijk komt er een eind aan de macht van ieders gedachten. Dan zit je aan de top, de een eerder dan de ander. En wat dan?

Dan mogen we ‘het leven’ zelf weer ontdekken, de weg terug naar waar we in de oorsprong

uit geboren zijn. Ieder op zijn manier, een manier die voor hem of haar werkt. Daarin denken we ook weer dat deze manier voor anderen net zo dienend kan zijn als voor onszelf. Daarom worden we coach.

Uiteindelijk zijn we allemaal op weg. Op ons eigen pad, of dat van een ander. Zolang dat goed voelt, blijven we daar lopen.

Als het schuurt (onrustig voelt), maken we gebruik van ons denken. We moeten naar de top. Dat is wat we als kind al leren. De maatschappij is gericht op presteren. Laten zien wat we kunnen. Dus werken ons naar de top.

Niet iedereen is echter bedoeld om bergen te beklimmen. Mensen die dat niet willen of kunnen ervaren het leven soms als zwaar. Zodra ze de kans zien, nemen ze de weg naar beneden. Een bewuste keus, of instinctief een vlucht. Ook de weg naar beneden kan hard of

langzaam gaan. Afhankelijk van hoe vrij we ons durven te bewegen. Hard naar beneden, of bedachtzaam? Durf je zelf, of is dat soms spannend en is er behoefte aan steun onderweg? Hoe fijn is het dan als we die steun vinden in coaches die vertrouwen hebben in zichzelf en in jou, die misschien de weg naar beneden al kennen ?

Het leven is niet maakbaar, maar elkaar helpen en ondersteunen onderweg is een daad van liefde. En liefde? Dat komt van ‘het leven’ zelf!


  • 0

De werking en invloed van onze gedachten (deel 2)

Onbewust zeg ik in eerste instantie de dingen die voor mij kloppen (wat ik op dat moment geloof, waar ik achter sta). Hetzelfde geld voor het schrijven, zoals ik vorig stuk als vanzelf schreef. Een ruwe tekst. Daarna ontstaat er verwarring over sommige dingen. In een gesprek kan er verwarring ontstaan door de reactie van de ander, bij het schrijven door het stemmetje in mijn hoofd. (het ego). Beiden zorgen ervoor dat wat ik eerder uitsprak of schreef, geen vaste vorm aanneemt in mijn hoofd. Geen definitieve waarheid wordt.

In de afgelopen maanden zag ik steeds vaker de bevestiging dat alles wat ik zonder na te denken uitspreek op de een of andere manier ‘klopt’. Ik was me daar niet direct bewust van, ontdekte dat later pas doordat ik inmiddels de gewoonte heb om steeds als ik onrust ervaar, in verwarring ben of wat dan ook, me af vraag waardoor dat komt. Hierdoor analyseer ik de situatie en zo kwam ik tot deze conclusie.

Een aantal dingen vielen me op na de analyses:
• De dingen die ik onbewust deed bleken goed voor me te zijn
• Ook dat wat ik onbewust zei, bleek achteraf vaak een positief resultaat te hebben.
Is het iets wat voor ons allemaal geldt, maar blijft het onzichtbaar, omdat we ons op de negatieve dingen focussen? Of is het alleen iets wat bij mij door de verandering van denken naar voelen ontstaan is? Het maakt me nieuwsgierig.

Werkt het bij anderen net zo als bij mij?

Ik herken in gesprekken met anderen dat zij vaak het antwoord op de vraag die ze stellen zelf al geven…
• “Vind je dat ik te fel reageer?” vroeg iemand mij pas, na een gebeurtenis even daarvoor op het werk.
Het is niet aan mij om daarover te oordelen, een antwoord te geven. De persoon zelf vond zelf duidelijk van wel.

“Waarom zeg ik dat?”
In de vraag zit het antwoord al, hij trekt zijn reactie zelf in twijfel. ”Te fel” is het oordeel wat hij zelf heeft over zijn reactie. Vanuit mijn ervaring gezien door de onrust die hij onbewust van binnen voelt.

Op het moment dat de vraag gesteld werd, was de verklaring die ik zojuist gaf nog niet zo helder voor mijzelf. Maar onbewust reageerde ik wel vanuit de ervaring dat het antwoord in hem te vinden is en dat het niet aan mij is om te oordelen.

Ik reageerde impulsief, zei wat in me opkwam. Waarop hij antwoordde: “Dat is geen antwoord op mijn vraag”. Hij had gelijk. Ik had geluisterd naar de situatie die hij beschreef en benoemde de beweging die ik hoorde in zijn verhaal.

De situatie:
Er was die week een stagiair begonnen bij hem in het team. Hij had de voorgesprekken gedaan met de veronderstelling dat hij de stagiair gedurende de hele stageperiode zou begeleiden. Best even een uitdaging, maar hij had er tijd in gestoken en ze hadden samen een plan gemaakt. Die dag belde iemand uit zijn team hem op dat hij de stagiair over zou nemen, na overleg met de leidinggevende, maar zonder overleg met hem. Hij voelde zich misbruikt, zoals hij dat noemde, en in zijn impulsieve reactie hoorde ik ‘het kleine kind dat zijn zin niet kreeg’.
Zo beschreef ik het, toen hij me onderbrak en zei dat het geen antwoord was op zijn vraag.
– Ik antwoordde dat zijn felheid impulsief gebeurd. Dat het een vecht reactie op de onverwachte gebeurtenis is. (een automatische vecht – vlucht reactie die altijd ontstaat in een onverwachte situatie). Op deze instinctieve reactie hebben we geen invloed op, dus die is zoals het is.
– Wat hij zei was: “Ik ben ergens mee bezig en dan wordt het zonder overleg bij me vandaan gehaald. Als ik alleen maar moet luisteren en niet mijn ding mag doen dan neem ik ook geen initiatieven meer.”
Voor mij duidelijk een reactie vanuit een oude situatie. Als een kind dat naar zijn moeder moet luisteren.

Ik gaf hem een andere optie wat hij zou kunnen zeggen (ook weer impulsief, ik zou er nu alweer anders op gereageerd hebben):
– Dat hij het niet eens was met de gang van zaken. Dat hij er tijd in had gestoken met het idee dat de stagiair onder zijn hoede zou blijven, en dat de manier waarop hij nu hoorde dat de stagiair ergens anders ingezet zou worden niet vond kloppen. Dat dit niet zijn manier van werken was.
– Ik draafde er nog iets verder in door dat het dan niet gek zou zijn als hij op een bepaald moment iets anders zou zoeken als er niet geluisterd werd. (Een boodschap die ik verder invulde vanuit mijn eigen referentiekader)
– Dat was niet wat hij erbij in gedachten had, zei hij, maar de rest liet hij op zich inwerken. Hij zou nog wel zien of hij de leidinggevende zelf zou contacten of afwachten wat er zou gebeuren. Hij had ‘nee’ gezegd tegen de man uit zijn team dus een gesprek was onvermijdelijk.

Hoe zie ik het nu verder?
Het telefoontje van de collega die de stagiair over zou nemen was een onverwachte gebeurtenis. Dus reageerde hij impulsief. Net als ik ook impulsief reageerde op zijn vraag.
Praten doen we over het algemeen vanuit impuls. Tenzij we een gesprek aangaan over iets waar we kennis van (moeten) hebben. Zoals tijdens een presentatie, of bij jongeren, een toets op school.
Bij een onverwachte situatie reageren we altijd impulsief.
De impulsieve reactie is een vecht-vlucht reactie van het reptielenbrein op gebeurtenissen waar we zelf geen invloed op hebben. Dieren hebben het ook. Het reptielenbrein reageert op GEVAAR. Niet dat een onverwachte gebeurtenis direct GEVAAR betekent, maar toch lijkt het erop dat de reactie hetzelfde is, al is het in minder heftige mate.
(Hier zit de naar mijn idee ook de bron van wat wij angst noemen…)

Bij dieren (en onze verre, verre voorouders) werd het reptielenbrein geactiveerd bij werkelijk gevaar voor leven en dood. Als er iets tegenover ze staat dat groter of sterker is, of bij brand, waardoor er risico is om lichamelijk te overlijden.
De felheid in de situatie die ik zojuist beschreef komt uit hetzelfde stukje brein.
Gaat het over leven en dood? Nee, hij zal niet dood neervallen door deze gebeurtenis. Er is echter wel gevaar voor hem, om te doen wat hij vindt dat klopt. Wat goed voelt voor hem, waar zijn interne kacheltje van gaat branden (In dit geval had hij een plan voor de stagiair en zin om met hem samen te werken). En hij reageert als vanzelf op het gevaar (dat zijn plan in duigen valt, wat hij niet leuk vind). Met felheid. Wat mij betreft een hele logische reactie, gezien zijn enthousiasme om de stagiair te begeleiden. (Zijn enthousiasme wordt getemperd, net als het vuurtje binnenin hem). Als het vuurtje in hem dooft gaat hij diep van binnen dood! Dus er is wel degelijk een impulsieve reactie vanuit het reptielenbrein, die intuïtief vecht of vlucht. De onbewuste reactie om te overleven. (of in termen van bewust zijn: de angst om niet dood te willen gaan. Alleen is er geen sprake van willen. Iets willen is  een gedachte, geen intuïtieve reactie).  

Terug naar het gesprek wat ik had met de man:
De man had tegen zijn collega aan de telefoon gezegd dat hij niet akkoord ging met de overname van de stagiair. Daarna was het gesprek afgelopen en waren zijn gedachten aan het werk gegaan. Gedachten over wat hij tegen de leidinggevende wilde zeggen. Gedachten als:
“Ik voel me misbruikt en als dit de manier is waarop ze willen dat er gewerkt wordt dan doe ik ook niet meer dan dat’.
Doordat hij het gesprek zonder verdere uitleg had afgebroken, was er rust gekomen, en begon hij zelf te twijfelen of de gedachte die hij had wel klopte bij de situatie. Het stemmetje in zijn hoofd (het ego) begon te spreken. Hij kwam er zelf niet uit en belde mij om helderheid te krijgen, voordat hij het gesprek met zijn leidinggevende aanging.

Het was goed dat de rust er was en dat hij even reflecteerde op de gebeurtenis. De impulsieve reactie uit het reptielenbrein zakte en daardoor kon er objectief naar de situatie gekeken worden. Het vervolggesprek met de leidinggevende kreeg hierdoor een heel ander verloop als dat hij de felheid mee had genomen in het gesprek. Hij werd gezien en gehoord in hoe hij de situatie beleefd had en dat voelde goed voor hem.

Even een voorstelling van hoe het had kunnen gaan als hij wel direct een gesprek had gehad met zijn leidinggevende:
Als hij de felheid had meegenomen in het gesprek met zijn leidinggevende, dan had deze zich misschien persoonlijk aangevallen gevoeld. Waarop ook dan het reptielenbrein ook onbewust GEVAAR bespeurt en instinctief reageert.
Gevolg: Een kettingreactie (woordenwisseling) waarin het reptielenbrein van beide personen steeds op GEVAAR reageert tot er een moment van rust komt.

Het reptielenbrein zorgt ervoor dat we OVERLEVEN.
– in situaties waarin we fysiek in gevaar zijn
– maar ook in situaties waarin we niet mogen zijn wie we zijn.
Het reptielenbrein doet automatisch wat goed voor ons is. (OVER)LEVEN. Het zorgt ervoor dat ik overleef. Ik en niemand anders. Dat kan het ook niet. Het heeft alleen invloed op de impulsieve beweging die mijn lichaam maakt.

En zie hier de onderbouwing van waar ik dit stuk mee begon… Mooi hoe de cirkel ook hier weer rond is. Hoe ik zelf steeds weer ervaar, hoe de dingen gaan.
Soms heb ik wel over hoe dingen gaan gelezen, en geloofde ik ergens ook dat het zo werkt, maar overtuigend uitleggen dat kon ik niet. Door het zo te ervaren, begint het echt te leven. En daarmee begin ik te LEVEN! Voel ik hoe mijn interne kacheltje gaat branden, hoe warm en blij ik word.

Daar zit het verschil voor mij in ‘leren’ en ‘ervaren’. ‘Leren’ is ‘werken’ en ‘ervaren’ is ‘spelend leren’. Spelend werken. Dan klinkt ‘werken’ ineens heel anders.