Author Archives: Esther Anna Doll

  • 0

De werking en invloed van onze gedachten (deel 1)

“Hoe is de werking en de invloed van onze gedachten?”

Deze vraag houd me steeds meer bezig.
Ik zie gedachten voor me als een ondertiteling, woorden op een rijtje die als vanzelf tevoorschijn komen, omdat we ze van jongs af aan leren van onze ouders en de mensen in onze omgeving. Als we in de dierenwereld geboren zouden worden, zou er niets van onze gedachten terecht komen.

Gedachten zijn eigenlijk iets heel bijzonders. Een aaneenschakeling van losse letters. Wij kennen er 26, maar er zijn er nog zoveel meer in de andere talen.
26 letters, het is toch ongelooflijk dat we daar zoveel mee kunnen denken en zeggen, dat we daar zoveel woorden mee kunnen vormgeven. Ik merk dat ik even van slag ben, in verwarring. Van het besef dat zo weinig letters, zoveel invloed kunnen hebben op ons leven.

Want gedachten bepalen grotendeels ons leven. Het heeft in elk geval mijn leven grotendeels bepaald, gedurende 50 jaar. Door meerdere onverwachte gebeurtenissen is er een kanteling op gang gekomen, waardoor de letters niet langer als vanzelf hun plekje vonden in mijn hoofd. Waardoor zij minder invloed hadden.

Gedachten zijn vergelijkbaar met energie, net zoals de energie die ons lichaam in beweging brengt, zo zie ik het nu. Het enige verschil is dat de energie in ons lichaam ronddartelt als sneeuw in een glazen bol, en de energie (de gedachten) in ons hoofd als woorden op een rij. Maar alles is energie. Op het moment dat de energie waar de gedachten aan gekoppeld zaten hun plek niet meer vonden in het rijtje van woorden, werden deze opgenomen en vermengd met de energie van het lichaam(de sneeuwbol).
Het moment dat VERWARRING ontstond.
De mate waarop de energie van de gedachten vermengd wordt met de energie van het lichaam is afhankelijk van de kracht van de onverwachte gebeurtenis. Hoe groter de schok, hoe groter de beweging in de energie, zowel in het hoofd als in het lichaam, waardoor het zich meer met elkaar vermengd. (Nu pas begrijp ik hoe het idee van shocktherapie ooit tot stand gekomen is!) Dit gevoel ervaarde ik als verwarring, het niet meer weten en dat vond ik vaak spannend. Op dat soort momenten kon ik een gevoel van,  wat ik omschrijf als,  paniek ervaren.
Het weten gaf mij het gevoel dat ik mezelf onder controle had. Schone schijn weet ik nu, want ook al herstellen de gedachten zich weer na de gebeurtenis, er hoeft maar iets onverwachts te gebeuren en het zaakje ligt weer door de war.

In onze hersenen zit een soort van mechanisme dat ervoor zorgt dat de letters, de gedachten zich na de gebeurtenis weer ordenen. Geen idee hoe dat verder werkt, mijn interesse is vooral gericht op de energie die leeft in ons. Geloof me of niet, maar ik ben vol verwachting wat mijn vingers op het scherm typen. Het ontstaat allemaal als vanzelf, ik heb er geen invloed op. Soms komt er even niets, dan wacht ik in stilte, tot mijn vingers weer over het toetsenbord gaan. Een bizarre en bijzondere ontdekking dat, als ik me overgeef aan alles wat er is, dit ontstaat.

“Wat maakt het dat onze gedachten zo krachtig zijn?”

Het mechanisme dat onze gedachten aanstuurt is blijkbaar heel sterk en krijgt voeding door de resultaten die eruit voortkomen. Onze gedachten vinden altijd een bevestiging van wat we denken. Als we positief denken krijgen we meestal een resultaat waar we blij van worden, denken we negatief dan wordt dat ook vaak bevestigd in het resultaat wat we ervaren als teleurstelling. Zolang mijn leven eigenlijk zijn gangetje ging, er geen heftige onverwachte gebeurtenissen plaatsvonden, werden die gedachten alleen maar versterkt.
Waardoor ik alles wat ik dacht steeds meer ging geloven. En ernaar ging leven. Mijn gedachten bepaalden mijn manier van leven!

Verleden tijd, want ik merk dat mijn gedachten mijn leven op dit moment veel minder bepalen. Zij geven alleen maar vorm aan de energie die ik voel. De aansturing komt nu veel meer uit het lijf. Terug op de plek waar het zich in oorsprong bij mijn geboorte (en ieders geboorte) bevindt, maar waar ik bij het opgroeien, door de evolutie van de mens, door de jaren heen van verwijderd ben geraakt.
Het mechanisme in mijn hoofd evolueerde mee met de evolutie van de mens, waardoor de energie van gedachten sterker werd en als vanzelf meer kracht uitoefent op het systematisch vormgeven wat gedachten doen.
De systematische ordening geeft rust, denken we (het ego spreekt). Omdat als we de resultaten van onze gedachten bevestigd zien, rust ervaren. Maar zoals ik al eerder schreef, de rust is maar schone schijn. Want we hebben geen invloed op ALLE omstandigheden waarin we verkeren. We kunnen een veilige omgeving proberen te creëren, onze comfortzone. Maar nog altijd zul je te maken hebben met onvoorziene omstandigheden die je wereld op zijn kop kunnen zetten. Oftewel, de energie door elkaar gooien. Daar hebben we geen controle over.

Dat is precies waar ik bang voor was toen mijn gedachten mij nog aanstuurden. Om de controle te verliezen die ik dacht te hebben(weer dat ego). Ik had angst voor het ‘niet weten’. Angst voor het moment dat de energie in mijn hoofd niet meer op een rijtje stond. Omdat ik niet wist wat er dan was. Onbewust bang dat er dan NIETS meer was, niets om me op te vangen. Tot ik voor het eerst  ervaarde dat ‘iets’ het overnam. Nog geen idee wat dat ‘iets’ was, maar het bevestigde deze keer NIET mijn gedachte. Het resultaat was anders dan ik altijd dacht. Anders dan wat het ego, het stemmetje in mijn hoofd, mij altijd vertelde.

Voor mij waren er meer onverwachte gebeurtenissen nodig om de boel op te schudden. Ik sprak dat vanaf het begin van mijn bewustwordingsreis al uit naar de coaches en therapeuten. “Je moet me hard aanpakken anders kom ik er niet.” zei ik. Uiteindelijk was het mijn lijf die het zaakje compleet omver gooide. Harde lessen waar ik dankbaar voor ben.

50 jaar lang ben ik me niet bewust geweest van deze beweging van de energie. Simpelweg omdat niemand mij leerde hoe het  werkt. En wat je niet als voorbeeld krijgt, zul je zelf moeten ontdekken. Dat is precies wat bij mij gebeurd is. Ik heb ontdekt hoe het werkt bij mij, de invloed van gedachten mogen ervaren. De invloed op mijn leven. En ik ben dolblij dat ik het tij heb mogen keren. Dat de aansturing vanuit mijn lichaam komt en mijn gedachten datgene is wat vormgeeft aan wat en wie ik ben. Daar zit de ware rust. Het vertrouwen dat wat er ook is, het is er om mij te dienen.


  • 0

De rode draad in mijn leven

Er is een rode draad in mijn leven. Nooit eerder zag ik dat zo helder. Pas nu de cirkel rond is komt het boven. Logisch ook. Pas als iets ”af” is kun je zien wat het is. De rode draad is ‘ontdekken’ .

Mijn leven lang ben ik al aan het ontdekken.
• Elke nieuwe fase van mijn leven wilde ik opnieuw ontdekken wat het bruisen betekende.
• Ik wilde de vrijheid om de wereld om mij heen te ontdekken, was altijd onderweg en in voor iets nieuws.
• Na de geboorte van mijn oudste zoon wilde ik ontdekken wat er in hem omging, vanuit het gevoel dat er iets was. Iets wat bij mijn 2de zoon totaal niet speelde.
• Na zijn fysieke problemen wilde ik wederom ontdekken wat er in mij leefde, wat mij weerhield om mijn leven te leven zoals ik dat al jaren voor me zag.
• Mijn drive om te ontdekken zorgde ervoor dat ik Bewust werd van mijn gedachten en mijn bewegingen.
• Nu ik dat voor het grootste gedeelte doorvoeld en doorgrond heb bij mezelf prikkelt het om te ontdekken hoe dat bij anderen werkt.

Het is bijzonder om te ontdekken hoe alles samenvalt,  nu ik me zo een met mezelf voel.
• Afgelopen week deed ik mee met een online schrijfopdracht. Meerdere verhalen werden gepost waarin mensen vertelden over de ervaringen in hun jeugd in combinatie met hun huidige werk/leven. Ik ontdekte een overeenkomst in al deze verhalen.
– Iedereen voelde zich als kind anders dan anderen, maar vond daarin geen gehoor in hun omgeving. Gevolg; de eeuwige onbewuste ‘zoektocht’ om gehoord en gezien te worden.
– In vele verhalen wilde men juf worden. Ik ook. Bij mij kwam dit voort uit het feit dat ik een voorbeeld wilde zijn voor anderen. (ook al was ik me niet bewust hoe ik dat moest doen).

• Mijn jongste zoon koos gisteren een serie om samen te kijken op Netflix. Mindhunter (gedachtenjager) over 2 FBI agenten die de gedachten gang van seriemoordenaars proberen te doorgronden.
Ik ben nieuwsgierig naar de werking en de invloed van gedachten op ieders leven. Voor mezelf heb ik dat ontdekt, maar hoe werkt dat bij anderen? Ieder mens is tenslotte anders, heeft een andere start en achtergrond. En daardoor een eigen blauwdruk.

Bewust worden van de werking en de invloed van gedachten, helpt om een leven te creëren waarin men zich focust op de positieve kanten van het leven, in plaats van te handelen vanuit de aangeleerde negatieve gedachten, die vaak uitgegroeid zijn tot belemmerende overtuigingen en (gedrags)patronen. Zonder dit bewustwordingsproces is het onmogelijk om deze gedachten om te kunnen buigen.

Onze gedachten zijn echter zo sterk dat zij zichzelf saboteren (het ego, of de monkeymind die steeds maar de negatieve gedachten stroom laat horen). Er is dus meer nodig. Bij mij was dat een heftige gebeurtenis die me raakte in mijn ziel. De gebeurtenis raakte me zo, dat de gedachten de controle verloren en dus niet leidend konden zijn. Chaos in mijn hoofd. Het even ‘niet meer weten’. Als vanzelf nam het lichaam het over en kwam het contact met mijn gevoel. De perfecte mogelijkheid voor een ‘turning point’.
Volledige OVERGAVE aan het ‘niet weten’ zodat het lijf, dat heel goed weet hoe het voor zichzelf moet zorgen, de regie weer in handen krijgt.
Als eenmaal de eerste stap gezet is volgen er meer, al gaat het met vallen en opstaan want iets nieuws aanleren gaat gepaard met veel oefenen en ‘fouten’ mogen maken.
Toch zodra het lichaam het voelen weer ontdekt heeft komt de herkenning een volgende keer makkelijker op.

• Een week of 2-3 geleden zag ik een vacature bij de gevangenis voor jeugd delinquenten. Op een of andere manier blijft deze vacature me bezighouden. Ik wilde solliciteren maar iets hield me tegen. Ik vroeg me af of de plek wel bij me paste en het was voor mezelf nog niet duidelijk wat mijn motivatie was. Wat ik daar wilde en kon toevoegen. Het wordt helder. Ook hier wil ik ontdekken. Hoe hebben deze jongeren hun jeugd beleefd. Waarin zijn ze gehoord en gezien en vooral waarin niet? Wat waren hun dromen?

Jongeren zijn onbewust bezig hun unieke zelf te mogen zijn. De omstandigheden waarin ze verkeren bepalen de keuzes die ze daarin hebben. Ik ben opgegroeid in een veilige omgeving. En ik was een meisje wat wel wilde ontdekken, maar niet goed wist hoe. De kans dat ik het verkeerde pad op zou gaan was aanwezig maar klein.
Niet iedereen heeft het zo getroffen als ik. In de veilige omgeving was het haast onmogelijk om een verkeerde keuze te maken. Maar wat als het anders is? Zoals bij de jongeren die nu in de gevangenis zijn.

Hoe is het om hier nu te zijn? Geeft het dat stukje bewustzijn dat dit niet het geluk brengt wat ze eigenlijk willen? De motivatie om het anders te willen ook al weten ze nog niet goed hoe?
Met deze jongeren zou ik graag samen op ontdekkingsreis willen. Ontdekken wat hun drijfveren zijn, in het hier en nu. Ontdekken waar ze blij van worden, waar ze goed in zijn. Maar ook waar de grens ligt, waar het gaat schuren bij hen.

Hoe?
Door er voor ze te zijn. Te luisteren naar hun verhaal, met alles wat daarbij naar boven komt. Ze de veiligheid bieden die nodig is om terug te keren naar de basis en ze op het juiste moment een spiegel voor te houden. Zodat ze ervaren en leren dat het ook anders kan. Daarnaast zou ik ze in contact willen brengen met het lijf. Het lichaam brengt ze in contact met wie ze werkelijk zijn en niet met wie ze denken te zijn.

In het contact met het lichaam zat mijn omslag. De eerste 50 jaar werd ik vooral aangestuurd door mijn gedachten en was ik me nauwelijks bewust van de natuurlijke beweging van het lijf. Het afgelopen jaar werd ik me bewust dat mijn lichaam aangestuurd word door energie die ik van binnen voel. Dat was nieuw voor mij en ik reageerde er fel op. Ik had niet altijd direct een verklaring voor de reactie die ik had, maar het resultaat van de beweging was keer op keer goed voor mij, realiseerde ik me achteraf. Zo leerde ik op mijn lichaam, mijn gevoel te vertrouwen in plaats van de oude gedachten en overtuigingen die voorheen mijn leven bepaalden.
Dit proces heb ik kunnen doorlopen dankzij de aanwezigheid van een man die er ten alle tijden voor mij was. Waar ik een veilige haven vond, waar ik mocht praten, schreeuwen, lachen en huilen. Alles mocht er zijn.

Dat is mijn motivatie. Ik realiseer me nu dat dit stukje niet alleen geld voor de jongeren in de gevangenis. Dit is waar ik mijn bijdrage kan leveren voor een grotere groep mensen. Hier zitten mijn kwaliteiten.
Ik kan:
– een veilige haven zijn voor mensen die door omstandigheden even niet meer weten of en wanneer ze het goed doen…
– een plek bieden waar ze mogen zijn met al hun gedachten, gevoelens en emoties van dat moment.
– Observeren en teruggeven wat ik herken in de manier waarop ze zich bewegen, in de manier van doen, van reageren.
– oefeningen aanbieden om ervaring op te doen, op een andere manier dan ze gewend zijn.
Zodat ze mogen ontdekken dat het leven ook anders kan en meer mogelijkheden bied dan we vaak denken.

Opnieuw ervaar ik verwondering over hoe alles zich ontvouwd in mijn leven. Hoe alle antwoorden in mijzelf boven komen drijven nu uiteindelijk alle lagen of schilden verdwenen zijn. En opnieuw een intens gevoel van dankbaarheid….


  • 0

De cirkel is rond

‘Wat niet tot ons komt via het bewustzijn, komt op ons pad als lot’
Deze zin hoorde ik in een uitzending van ‘de Verwondering’ een programma van de NCRV. Het raakte me, al kon ik nog niet direct beschrijven waarom. Sindsdien blijft deze zin steeds terugkeren in mijn gedachten en vraag ik me af, wat mijn lot is.
“Wat is lot eigenlijk?” Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen.
Het onder woorden brengen lukt me alleen als ik iets werkelijk zelf ervaren heb, de juiste woorden erbij heb, en daarbij de bevestiging krijg van mijn lijf, dat het klopt. Ik mis nog wat: de beleving en de juiste betekenis bij de zin.
Het laatste kan ik opzoeken: ‘Hoe je leven verloopt, waar je geen macht over hebt’ lees ik als een van de vele betekenissen van ‘lot’. Deze betekenis past bij de zin, maar hoe ziet dat er dan uit?

“Hoe is mijn leven verlopen, waar ik geen macht over had?”
Het eerste wat in me opkomt zijn wederom de signalen van mijn lichaam, waar ik eerder over schreef. Ik heb geen zeggenschap over mijn lijf. Ik kan er zo goed mogelijk voor zorgen, maar ik kan de bacteriën, virussen, blessures en ziektes niet tegenhouden. Die overkomen me. Net als alle niet geplande gebeurtenissen in mijn leven. En dat zijn er nogal wat, dus veel komt op ons pad als lot. Laat ik me even focussen op de grote lijnen.

Al op jonge leeftijd voelde ik het bruisen in mij. Geen idee wat dat bruisen was en wat ik ermee kon doen. Ik ‘wist’ alleen dat ik niet deed wat ik moest doen. Ik was een rustig meisje, dat zich op de achtergrond hield, maar ik zag het beeld voor me van een vrolijk uitbundig meisje. Dat was wat ik eigenlijk hoorde te zijn. Ik had alleen geen idee hoe ik dat uitbundige meisje kon laten zien.

Elke nieuwe fase in mijn leven (nieuwe school, nieuw vriendje, andere baan) probeerde ik uitbundiger te zijn, het bruisen vrij te laten. Er sijpelde af en toe een beetje door de dop, maar meer ook niet. Ik bleef het meisje dat anderen voor liet gaan en zelf de kat uit de boom keek.
Rond mijn 27ste kochten ik en mijn maatje, de vader van mijn kinderen, en ik ons huis en het bruisen verdween op de achtergrond. Vaste relatie, samen ons huis opknappen, vaste baan, leuke vrienden. Ik vermaakte me wel, al had ik het zo nu en dan wel een beetje benauwd. Ik had een enorme drang naar vrijheid, naar ontdekken en dat kwam soms in de knel, zeker toen de kinderen kwamen. Ik wilde continue op pad, zoveel mogelijk ontdekken en doen. Mijn maatje gaf me de ruimte. De reden dat we zo lang samen geweest zijn, dat weet ik zeker. De eerste scheurtjes in de relatie kwamen nadat mijn oudste zoon plotseling fysieke problemen kreeg, vanuit een (voor mij al snel heel duidelijk) innerlijk conflict. “Waar hij last van had, had alles met mij te maken!” Dat wist ik zeker. Het was mijn innerlijk conflict wat ik in hem zag. Voor mij was dit het signaal om te gaan ontdekken wat dat bruisende in mijn leven betekende. Alleen op die manier kon ik mijn zoon helpen.

Het begon met maandelijkse NLP weekenden. Aan het eind van de cursussen verbrak ik de relatie. Hoe lief ik de vader van mijn kinderen ook nog vond en hij nog altijd mijn maatje was en is, het paste niet meer. De cursus had me voldoende kracht gegeven om de stap te zetten. Sindsdien vloeien allerlei bijzondere gebeurtenissen in elkaar over.
Na de NLP trainingen volgde een bijzondere ontmoeting met Daan, een jonge man van 30 die op zoek was naar de diepere betekenis van het leven. 20 minuten in zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat het vuur in mij begon te branden. Een gevoel van verliefd zijn. Geen verliefdheid voor hem, maar het vuur van liefde voor mezelf. Ik moest hem zien te vinden om te ontdekken wat hij in zich had, wat mijn vuur deed oplaaien. Ik deed dingen die ik nooit had durven dromen, laat staan bedenken, om met hem in contact te komen. En wat moest gebeuren, gebeurde. Meerdere ontmoetingen volgden, soms met een langere tijd ertussen. Na elke ontmoeting stond ik volle bak open en had ik boeiende gesprekken met onbekende mensen…. Met het schrijven van deze zin realiseer ik me pas dat ik op die momenten helemaal dat uitbundige meisje was wat ik als kind al zag! Ik was alleen nog niet zelf in staat om het vuurtje brandend te houden…..
Tijdens een van deze ontmoetingen vertelde Daan me over Ayahuasca, een planten medicijn uit de Amazone. Een jaar later vloog ik naar Peru voor een spirituele reis met Ayahuasca bij de indianen. Ook deze reis leek eerst onmogelijk, net als het in contact komen met Daan toen, maar de juiste omstandigheden ontvouwden zich. In Peru ontmoette ik mijn volgende spirituele leraar waar ik wederom maandelijks bewustwordingslessen volgde. Tegelijkertijd startte ik ook met de eerste coachopleiding. Steeds meer laagjes pelde ik af en ik werd gretiger en gretiger, aan alles voelend dat ik op de goede weg zat.

Ontslag op mijn werk volgde. Een godsgeschenk, al was het wat aan de vroege kant. Ik was nog niet zover. Of toch? Een dag na mijn ontslag besloot ik vlieguren te maken met proefcliënten. Een half jaar later besloot ik voor mezelf te beginnen. Het vervolg heb ik al meerdere malen beschreven. Burn-out en de knobbel.

Had ik dit leven ooit kunnen bedenken? No way! Maar wat ben ik er dankbaar voor! De dankbaarheid komt voort uit het besef, dat ALLES, werkelijk ALLES wat op mijn pad kwam mij iets positiefs heeft gebracht. Mij letterlijk verrijkt heeft. Als mens, niet in geld of in spullen. Het geluk wat ik nu ervaar is niet in waarde uit te drukken en eigenlijk ook niet in woorden. Het is een intens diep VOELEN.
Ik gun het ieder mens, maar kan het voelen met niemand anders delen, al zou ik het willen. Ieder heeft zijn eigen pad, en lot. Dat loopt anders als de mijne.

Wat ik wel kan delen is mijn verhaal, mijn beleving over hoe ik het leven ervaren heb en nu ervaar. Daarin kan ik van betekenis zijn voor anderen. Vanuit de openheid die bij mij is ontstaan. Niet langer denk ik vanuit de kaders van de maatschappij waarin we nu leven, maar vanuit de openheid van het Universum. Zolang ik dat vuurtje maar brandend hou, zelf.

De omslag van mijn beleving zorgde voor complete chaos in mij. Niet langer kon ik vertrouwen op de vroegere structuur in mijn hoofd, de kaders die ik leerde van de maatschappij. Deze was volledig ingestort.
In de chaos zat het ‘niet weten’. Het ‘niet weten’ waar ik mijn leven lang bang voor was en waar ik tijdens mijn bewustwordingsreis regelmatig van in paniek raakte. De geruststellende woorden van mijn spiritueel leraar hielpen daar niet in: “In het ‘niet weten’ zit het antwoord” zei ze steeds. “ Nou, ik hoorde niks…!”
Deze keer had ik geen andere keus dan me overgeven aan de chaos, die er was. Volledige OVERGAVE! Wat bovenkwam was het VOELEN. Het voelen waarvan ik dacht dat ik het niet kende, maar wat ik onbewust toch deed. Als kind al voelde ik het bruisen…

Dit was ‘mijn’ lot. Dit was en is de weg die ik moest gaan. De weg naar “Bewust Leven”. De cirkel is rond. Ik heb het antwoord op mijn vraag en ben me bewust waarvoor ik hier ben. Volledig ZIJN in de kracht van wie ik ben. Niets en tegelijk alles. Van hieruit ontvouwt zich het leven. Met mijn gedachten geef ik vorm aan dat waarvoor ik hier op aarde ben. Vormgeven door te schrijven en me uit te spreken. De rest volgt vanzelf….


  • 0

Wat blijft er over zonder mijn gedachten?

“Wat blijft er over zonder mijn gedachten?”
Deze vraag kwam vanmorgen in me op. Ik realiseer me dat mijn gedachten me onbewust nog vaak tegenhouden om te doen wat mijn lichaam aangeeft.
“Mijn lichaam is een instrument wat aangeeft dat ik van binnen iets te doen heb” is een gedachte die de laatste jaren al in mij leeft. En steeds meer ben ik ervan overtuigd dat het zo werkt. Ik herken het in alle lichamelijke klachten die ik in mijn leven gehad heb. Om een paar voorbeelden te noemen.

Op 2-jarige leeftijd kreeg ik epilepsie. Zoals mijn moeder vertelde, viel ik flauw als er iets onverwachts gebeurde of als ik huilde. Na een tijdje kwam ik weer bij. Zelf weet ik hier niets meer van, rond 4-5 jaar waren de aanvallen verdwenen. Uiteindelijk heb ik er tot 12 jaar medicijnen voor moeten slikken. Nu ik erop terugkijk zie ik het als een manier van mijn lichaam om mij de rust te geven die ik als kind nodig had.

Net zoals mijn slechthorendheid. Op 12-jarige leeftijd kreeg ik een gehoorapparaat die ik na een dag al in een kastje gooide om hem nooit meer te dragen. Ik vond het niks. Mijn omgeving had meer last van mijn gehoorproblemen dan ik en legde er vaak de nadruk op. Hierdoor groeide bij mij de gedachte dat mijn slechte gehoor een ‘probleem’ was. Toch vertikte ik het om het gehoorapparaat in te doen en ook mijn ouders drongen niet aan. Natuurlijk miste ik wel eens iets, maar ik gaf de voorkeur aan de rust die het me gaf.
Een paar jaar geleden liet mijn zus (met dezelfde gehoorafwijking) een gehoorapparaat aanmeten en ze was ontzettend enthousiast over het gebruik, dus ik dacht; “laat ik het eens uitproberen.” Ik vond het wederom niks, maar zette toch door. Na 3 maanden kwam het besef.”Ik wil dit helemaal niet!” Ik werd gek van de herrie, hoorde nog steeds niets van wat mensen zeiden en reageerde vaak nog precies zo als dat ik mijn leven lang gedaan heb. Mijn eerste reactie is “He?” ,om vervolgens 2 tellen later gewoon antwoord te geven. Op een of andere manier lijkt het geluid met een vertraging binnen te komen. Alsof het door een filter gaat. En mijn lichaam bepaald onbewust wat ik doorlaat. Voorheen werd ik boos op mezelf, als ik iets wat ik wilde horen, niet hoorde. Tegenwoordig denk ik: “Het zal wel niet belangrijk zijn voor mij. Als dat wel zo is dan hoor ik het later nog wel.”

Beiden zie ik als een reactie van mijn lichaam op de wereld buiten mijzelf. Een wereld die ik (te) overweldigend vond en waar mijn lichaam onbewust een oplossing voor had.

Zo kijk ik ook terug op de gebeurtenissen van de laatste 2 jaar. De burn-out en de knobbel waren de signalen om mij ‘wakker’ te schudden. Na de dag dat ik me zo waanzinnig k…. voelde en dat mijn vriendin me de vraag stelde: “Wie ben je als je niet zo hard werkt om….” deed ik precies wat mijn lichaam nodig had. Even helemaal NIETS! Om van daaruit te ontdekken dat vanuit het helemaal NIETS doen mijn lichaam als vanzelf weer in beweging kwam. Schilderen in huis. Een bezigheid waar het denken niet zo een grote rol speelde. Na 6 weken begon mijn denkende brein weer meer aandacht te ‘vragen’. Of eigenlijk af te dwingen, want; “het werd toch weer tijd om aan het werk te gaan voor mijn praktijk”. Na een uur ‘werken’ was ik al uitgeput. Het was net alsof er 2 kapiteins aan dek stonden. Beiden wilden leidend zijn. Ik luisterde afwisselend naar beiden en ging mee in hun strijd.En dat sloopte me.

Tot het moment dat ik een paar weken later met de knobbel in mijn borst naar de dokter ging en de diagnose kreeg. Opnieuw laaide de strijd tussen beide kapiteins op, maar al snel kwam de overtuiging boven: ‘Mijn lichaam is een instrument wat aangeeft dat ik van binnen iets te doen heb”. De knobbel in mijn borst had mij iets te vertellen.
Wederom luisterde ik naar mijn lichaam. De energie in het lijf was zo krachtig dat ik tegen beter ‘weten'(de kennis van het denkende brein) van mezelf en iedereen inging. Ook tegen mijn eigen gedachten, die mij toch met regelmaat aan het twijfelen probeerden te brengen. Mijn gedachten, die mijn ‘weten’ bepaalde gedurende mijn hele leven. Ze leken niet meer te kloppen.

Heel veel klopte ook niet meer voor mij! Maar het was wel iets wat ik altijd geloofd had. Waar mijn leven op gebaseerd en vormgegeven was. Wat bepaalde wie ik dacht te zijn, wat ik dacht wat waarheid was. Het was een illusie, een beeld wat ikzelf gecreëerd had gedurende mijn leven. Vanuit mijn eigen belevingswereld, die voor een groot deel gevormd was door de gedachten van mijn ouders en de maatschappij om mij heen.

Ik ben dankbaar voor alle fysieke klachten die ik heb gehad. Ze hebben me bewust gemaakt van de kracht van het Universum, waar de energie in mijn lichaam deel van uitmaakt. Onbewust heb ik steeds op de juiste manier gereageerd op de signalen van mijn lichaam. Heb ik de oplossing van de fysieke klachten vaak buiten, maar tevens binnen in mijzelf gezocht. Om uiteindelijk te ontdekken dat DAAR de antwoorden te vinden zijn voor mijn unieke pad.

Ik dacht dat ik nooit in contact was met mijn GEVOEL. Ik was het wel degelijk. Ik kon er alleen geen uiting aangeven. Domweg omdat niemand mij dit ooit heeft kunnen laten ervaren. Dus ik dacht dat het er niet was.
‘Gedachten’ het is een prachtige tool waarmee we de mooiste ideeën creëren, en tot uitvoering kunnen brengen. Zolang het de energie in het lichaam leidend is. De energie van het Universum, in ons lichaam, is zuiver. Alles wat daaruit voortkomt is PUUR, KRACHTIG en in mijn beleving PERFECT zoals het bedoeld is.

Het lichaam is een prachtig instrument dat aangeeft dat je naar binnen mag keren. Je terug mag trekken uit de maatschappij en mag luisteren naar de energie in je lijf. Wat zegt jou lichaam?
Als we verkouden zijn, zegt ons lichaam: “Neem eens wat tijd voor jezelf”
Bij zware griep: ” Nu wordt het echt eens tijd dat je je bed induikt en even niets doet”
Een blessure aan je been: “Loop eens niet zo hard” (met lichaam of in het denken, beiden is mogelijk).
Een ongeluk of een plotseling opkomende ziekte/ vage klachten: Het lichaam trapt letterlijk op de rem! “Stop eens met waar je mee bezig bent en ga kijken wat je echt nodig hebt!”
Ik durf zelfs te beweren dat het zo werkt met de manier waarop ik mijn kinderen gekregen heb en hoe zij zich ontwikkelen. De ‘strijd’ die mijn lichaam voerde bij de bevalling van mijn eerste zoon. Na 24 uur nog geen volledige ontsluiting en uiteindelijk een keizersnee geeft voor mij aan dat ik geen vertrouwen had in mijzelf.
In het voortdurend corrigeren en stimuleren van mijn kinderen om dingen te doen geld hetzelfde: Ik had geen vertrouwen dat zij zelf hun leven kunnen leiden. Ook dat klopt niet. Eigenlijk zeg ik daarmee dat IK geen vertrouwen heb in mezelf. In het leven wat ik zou kunnen leiden zonder mijn gedachten.Ik ben er heilig van overtuigd, dat mijn (en tevens alle) kinderen zelf hun leven kunnen leiden. Met het juiste ZUIVERE voorbeeld, maar die is in de meeste gevallen niet voor handen.

Zo simpel is het. Eigenlijk beschrijf ik dit proces ik dit al maanden voor mezelf. Pas nu wordt het echt helder, doorvoel ik het volledig.

Het besef dat ik nog altijd veel doe vanuit onbewuste gedachten, Goedkeuring te willen van anderen. Het besef dat ik daarom veel van wat ik schrijf nog voor mezelf hou. Nog altijd spreek ik in gezelschap van familie en vrienden niet altijd uit wat ik eigenlijk wil zeggen. Ergens nog steeds de angst om afgewezen te worden. Maar wat is een vriendschap of familieband waard als ik niet mezelf mag zijn? Wat voor voorbeeld geef ik aan mijn kinderen als ik me nog altijd laat leiden door mijn gedachten?

Het is me duidelijk! Ik mag meer van mezelf laten horen. Alles wat ik te vertellen heb komt voort uit liefde. Liefde voor mezelf en liefde voor de ‘ware’ ik van anderen. De ‘ik’ zonder de gedachten die hen en mijn leven bepalen.


  • 0

Gevoel

Zoals ik al eerder schreef is GEVOEL voor mij altijd een vaag begrip geweest.
Ik ervaarde af en toe een bruisend gevoel in mijn leven, maar niemand die mij vertelde dat dit GEVOEL was. Ik koppelde woorden als houden van en bang zijn aan het gevoel, maar ook dat soort gevoelens waren niet sterk aanwezig. Verder hoorde met regelmaat om me heen: “Ik heb het gevoel dat je ….me niet geloofd. Of …dat je iets niet wilt zeggen.” Echt een duidelijke betekenis voor het gevoel kende ik niet.

Tot voor kort: “Het klopt niet!” zei iets binnenin mij als de laatste zinnen hoorde. Ik zocht in mijn woordenschat naar iets om het passend te maken en veranderde het woord GEVOEL in IDEE. Toen klopte de zin ineens wel. “Ik heb het idee dat je me niet geloofd. “ “Ik heb het idee dat je iets niet wilt zeggen.”

GEVOEL is iets wat leeft ergens in ons lijf en kent geen woorden. De woorden komen voort uit ons brein en is één van de manieren om uiting te geven aan het gevoel binnenin ons. Het brein is het extraatje wat wij als mens mee hebben gekregen. Waardoor we kunnen creëren en vormgeven. Zo zijn ook woorden en taal gecreëerd en vormgegeven .

Woorden die passen bij het GEVOEL binnen in mij zijn energie en licht.

• Energie
Als een continue beweging. Eerst het bruisen (wat ik ervaarde als kind maar niet herkende), nu het stromen. Het kan zacht of langzaam zijn, of snel en krachtig, met een korte of lange afstand maar de beweging is er, altijd.
• Licht
In zowel de betekenis van licht en zwaar, of licht en donker. Het lichte is niet beter als het zware of het donkere, al beleven we dit vaak wel zo.

Het GEVOEL heeft dus niets te maken met alle woorden die ik voorheen als gevoel herkende. De woorden die ooit bedacht zijn om uitdrukking te geven aan het gevoel. De gedachten die voortkomen uit de beweging van de energie in het lijf.

De beweging van de energie is er dus altijd. Ik onderscheid het in rustig en actief.

• Rustig
Als het rustig is van binnen, zie de energie voor me als kleine stofjes, op en mooie zomerdag, zwevend in de lucht, die zichtbaar worden in zonlicht. Eigenlijk exact hetzelfde als de sterren aan de hemel die voor ons zichtbaar worden in de donkere nacht. Een prachtige weerspiegeling van wat wij noemen ‘het heelal’ of ‘het Universum’.
• Actief
Als het actief is van binnen, beweegt de energie binnenin, net zoals het buiten onstuimig kan zijn. Het kan sneeuwen, regenen, hagelen, stormen, maar dan in ons lichaam.

Ik kan van alle weertypen genieten, zolang ze niet te lang duren. Dan wordt het gewoon en geniet ik lang niet meer zo als op de eerste zomerse dag. Ja, zelfs het mooie weer gaat mij op den duur vervelen, al hoor ik wel eens anders. Er zijn mensen die genieten als het altijd zomer is. Op dezelfde manier kijk ik ook naar de rustige en de actieve energie. De rustige energie is genieten, maar als deze te lang duurt gaat mijn lichaam als vanzelf op zoek naar actie. In de actie zit de reactie, waardoor het pas echt in mij gaat stromen.

De energie mij  helderheid op meerdere vlakken.
1. In de manier waarop we uiting geven aan de energie in beweging of geluid.
2. Als kompas voor het innerlijk weten.

1. Het uiting geven aan de energie in beweging of geluid.
• Zijn we ontspannen (in slaap, een warm bad of douche) dan beweegt de energie zich op de langzame manier en is er rust.
• Gebeurd er (onverwacht) iets, dan wordt de energie in ons actief en dat zet (iets in of een deel van) ons lichaam in beweging. (De wekker gaat af, we rekken ons uit en staan op).

2. Als kompas van het innerlijk ‘weten’.
• Is het rustig in mij, dan weet ik, zonder dat ik daar een verklaring voor heb, dat wat ik gebeurd klopt voor mij of past bij de situatie of gebeurtenis. Het is zuiver.
• Is de energie actief in mij, dan klopt er iets niet voor mij. De situatie of gebeurtenis is onzuiver. Dan kan ik fel op een gebeurtenis reageren, in woorden of beweging.

Er is geen goed of fout in de actieve energie. Het kan verschillende dingen betekenen.
– De felle reactie geeft aan dat de beweging die ik maak niet klopt bij de gebeurtenis van dat moment.
De reactie is niet nieuw, maar komt voort uit een vroegere gebeurtenis. De reactie mocht er op dat moment niet zijn (bv. huilen), dus deze blijft in het lichaam en zet zich ergens vast. De gedachte die bij/na deze gebeurtenis opkwam (bv. ik moet sterk zijn), al dan niet ingegeven door een ander, hangt daaraan vast.
Elke keer als er een soortgelijke gebeurtenis of situatie is, dan wordt dat stukje weer geraakt: De gedachte wordt versterkt, tot in veel gevallen een overtuiging. De bijbehorende pijn wilde ik niet voelen, dus onbewust heb ik een manier (een beweging) gezocht zodat ik er zo min mogelijk last van had (bv. heel stoer doen).

Samengevat: De onzuiverheid vertelt mij dat ik reageer vanuit een oude pijn. Een gewoonte die ik mezelf aangeleerd heb, als gevolg van een gedachte die ik had bij die gebeurtenis uit het verleden.

– Of de onzuiverheid zit in de woorden die gezegd worden. Zoals het woord GEVOEL niet klopt voor mij in de zin bovenaan dit stukje. Voor een ander klopt het misschien wel, zoals het ook voor mij jarenlang klopte.
Het heeft te maken met de verschillende manieren waarop we naar de wereld kijken. Iedereen heeft een eigen model van de wereld en een eigen ‘waarheid’. Ook daar is geen goed of fout aan. Het is maar net wat je meekrijgt in het leven. De reactie die ik heb geeft aan dat het niet overeenkomt met mijn waarheid. De felheid waarmee ik soms nog reageer komt nog altijd voort uit een oude pijn, al is deze reactie nu anders dan voorheen. Toen hield ik mijn mond nog. Mijn model van de wereld is veranderd, waardoor nu ook mijn reactie is veranderd.

 

Kunnen we de actieve energie in ons lijf voorkomen? NEE, nooit, al zouden velen van ons dat wel graag willen omdat de actieve energie vaak gekoppeld wordt aan negatieve gedachten en gebeurtenissen. Toch ervaren we dezelfde actieve energie ook tijdens de positieve gedachten en gebeurtenissen in ons leven. Op de momenten dat we uitbundig lachen, sex hebben, orgasmes krijgen. Op de momenten dat we uitdagingen aangaan die in kracht toenemen als het lukt.

Hoe meer de energie in beweging is, hoe intenser het gevoel. De pieken en de dalen. Zonder de dalen geen pieken, dan is het leven vlak. Dankzij het diepe dal ben ik gaan voelen en ik geniet meer dan ooit. Dit is wat LEVEN is voor mij!


  • 0

Onderweg

Dankzij het gesprek met mijn therapeut, is helder geworden hoe sterk de gedachte, de overtuiging, in mij leeft dat ik van nut moet zijn. En dat ik mijn eigen broek op moet houden, van niemand afhankelijk mag zijn. Er moet dus gewerkt worden! Allemaal overtuigingen die ik mijzelf aangeleerd heb. Mede door invloed van mijn ouders en de maatschappij.

Mijn ouders hebben hard moeten werken om hun bestaan op te bouwen en dat kreeg ik ook door mijn vader ingefluisterd. Daar is de overtuiging ontstaan dat mijn werken duidelijk meetbaar moet zijn. Dat er (positief) resultaat moet zijn waar voldoende loon tegenover staat, zodat ik voor mezelf kan zorgen, financieel. Mijn leven lang heb ik hard gewerkt, mijn stinkende best gedaan, om maar gewaardeerd te worden. Vooral door mijn vader, tot nu, 20 jaar na zijn dood nog steeds.

Ik vind het bijzonder te ervaren hoe mijn hele systeem de laatste maanden in verzet gaat als ik iets moet of wil doen, wat op een of andere manier toch niet bij me past.
– Als iemand me vraagt wanneer ik weer aan het werk ga.
– Als ik om een of andere reden de blogs niet op mijn site plaats.

Ik begrijp nu waarom:
– Ik ‘mag’ pas aan het werk als ik stevig genoeg sta. Niet omdat het moet of hoort.
– Ik wil de blogs plaatsen vanuit de overtuiging anderen ‘van nut’ te moeten zijn.
Iets in mij ‘weet’ dat dit niet goed is voor mij op dit moment en reageert daar op. Dat ‘iets’ is voor mij het Universum. Het Universum laat mij precies doen wat goed voor mij is. Het geeft mij de rust en het vertrouwen dat ik op het juiste pad zit.

Mijn reis gaat door. Het zicht wordt beter, naarmate ik me meer overgeef aan wat ik voel. Het vertrouwen in mijzelf groeit en daarmee de kracht. De kracht om uit te dragen wat in mij zit.

Mijn bijdrage zit in het herkennen van de zuiverheid. In de Universele wijsheid waar ik pas relatief kort de beschikking over heb en waar ik elke dag blijf ontdekken wat er werkelijk toe doet.

De kennis en (werk)ervaring die ik in de eerste 50 jaar van mijn leven heb opgedaan lijken zo ver bij me vandaan te staan. Nog altijd trek ik veel in twijfel van alles wat ik ooit geleerd en geloofd heb. Het voelt beperkt, bekrompen. We nemen alles wat we horen maar voor waar aan. Maar hoe weten we nu wat echt is en wat niet?

Veel van de woorden die ooit bedacht zijn voor iets, raken na verloop van tijd hun oorspronkelijke betekenis kwijt. Deze vervagen omdat ieder mens er zijn eigen betekenis aan geeft. Door een gedachte, of de ervaring die ze ermee hebben. Hartstikke logisch eigenlijk. We zijn tenslotte allemaal uniek. Er zijn soms overeenkomsten, maar over het algemeen beleven we de wereld toch allemaal op onze eigen manier.
Door mijn ervaringen van de laatste 2 jaar kan ik me op dit moment maar moeilijk verplaatsen in de vele hokjes waaruit de maatschappij bestaat. In de afgelopen 50 jaar zijn er zoveel muurtjes bijgeplaatst door de maatschappij, waardoor er meer en kleinere hokjes zijn gekomen. Ik lijk er een beetje in verdwaald en zoek weer naar herkenning. Deze keer vanuit mijn eigen perspectief.

Nu de overtuiging dat werken meetbaar moet zijn, omver ligt, is ook de betekenis van ‘werken’ voor mij veranderd.
Niet langer voel ik me schuldig over de ziektewet uitkering die ik krijg. Niet langer hoef ik het excuus te gebruiken:“Ik heb tenslotte mijn hele leven lang hard gewerkt.” De laatste jaren heb ik minstens zo hard gewerkt. Niet meetbaar voor de buitenwereld, wel duidelijk merkbaar voor mijzelf. Ook dat is werken.

Zorg dragen en iets betekenen voor mijzelf en mijn kinderen. Pas dan kan ik mijn bijdrage doen in de maatschappij. De eerste 2 lijken vaste grond te krijgen. Het laatste komt in zicht. Ik krijg helder waar mijn kwaliteiten liggen.

Ik hou van openheid en eerlijkheid en sta volledig in mijn kracht als het mag stromen. Ik heb het hart op de tong, kan soms (nog) fel uit de hoek komen als er een oordeel wordt uitgesproken. Daar ben ik gevoelig voor.
Ik zie het goede in ieder mens, zelfs als anderen dat niet doen. Niemand IS zoals hij/zij is. Men DOET zoals men dacht dat er van hem/haar verwacht werd, ooit. Deze beweging is een gewoonte geworden, een gedragspatroon.
Ik hou ervan mensen een spiegel voor te houden. Ze te vertellen wat ik hoor en zie gebeuren. Het is een reflectie van mijn beleving, zonder dat het waarheid hoeft te zijn. Al wordt het vaak wel persoonlijk opgevat, waardoor er weerstand kan ontstaan. En dat is jammer, het reflecteren geeft inzicht in de verschillende belevingen en bewegingen van mensen als er vrij over gesproken kan worden. Niets is wat het lijkt, al denken we dat vaak wel.


  • 0

Op pad

Toen ik rond oktober 2016 koos voor de naam ‘Coach voor Bewust Leven’ , kreeg ik de vraag van een van mijn spirituele leraren. “Klopt deze naam voor jou?.” Ik checkte nog een keer bij mezelf: “Klopt het? Is dit de naam die bij mij past?” Ik bespeurde geen twijfel en liet het zo.

Inmiddels zijn we ruim 2 jaar later. De coachpraktijk die ik op 1 januari 2017 officieel startte heeft, door persoonlijke omstandigheden, nauwelijks vruchten gegeven in de zin van cliënten. Het mezelf zichtbaar maken voor mijn praktijk, bleek voor mij een (te) grote stap, waardoor ik plotsklaps voor de vraag stond: “Wie ben ik…?” Kort daarna de knobbel in mijn borst waardoor alles waar ik ooit in geloofd had op los zand kwam te staan en werd meegenomen door de kracht van een orkaan. Een storm die maanden duurde. Daarna was er de stilte en de gedachte: “Het lijkt wel of ik opnieuw geboren ben.”

De gedachte is al even geleden en inmiddels lijkt het erop dat ik de peuter/kleuter fase heb doorlopen, waarin gevoelens en emoties boven kwamen. Ik beleefde het heel intens, in tegenstelling tot mijn werkelijke kindertijd. Mijn lief was mijn rots in de branding, de ‘moederschoot’ waar ik al mijn emoties mocht laten zijn. Waar ik mijn eigen grenzen leerde stellen aan de kracht van de emoties, de manier waarop ik ze uitte.
Vervolgens rolde ik door de pubertijd waarin ik me afzette tegen alles en iedereen om me heen. En nu zit ik, net als mijn bijna volwassen kinderen, op het punt: “Wat wordt mijn bijdrage aan de wereld? “ Dat mag ik nog ontdekken.

De afgelopen 2 jaar heb ik veel geschreven over wat er in mij omging gedurende deze fase in mijn leven. Begin november, begon ik als vanzelf met het schrijven van een boek. Het stroomde en ik had het idee dat het schrijven van het boek de opstap terug de maatschappij in zou kunnen zijn. Ik had zoveel te schrijven, dat boek zou zo klaar zijn. Het stagneerde. Het lukte me niet om er een verhaal van te maken. Steeds weer een ander onderwerp nam de leiding. Ik wijzigde mijn plan en besloot te gaan bloggen, schreef verschillende pagina’s voor mijn site, maar plaatste ze niet. Het voelde gewoon niet goed. En weer ontstond het idee voor een boek, over kinderen en emoties deze keer, als leidraad voor ouders. Een doelgroep waar ik me al langere tijd op wil richten. Maar ook nu stagneerde het weer…
Het idee veranderd voortdurend wat me soms moedeloos maakt en waardoor ik me afvraag hoe ik ooit weer mijn plek in de maatschappij vind. Iets wat ik graag wil, maar waar ik toch nog steeds in belemmerd wordt. Toch ervaar ik progressie. Ondanks de gedachte, ervaar ik de rust, het vertrouwen dat het goed komt. Dit is de weg die ik moet gaan.


  • -

Over Bewust Leven

Na 6 jaar dacht ik een heel eind op weg te zijn op het pad van bewustwording. Goed genoeg om mensen met minder ervaring te kunnen begeleiden en ik startte mijn eigen coachpraktijk: ‘Coach voor Bewust Leven’.
Blijkbaar was het Universum het niet met mij eens. Ik had nog wat lessen te leren:
Ontdekken wie ik zelf was en mijn eigen leven leren leiden.

Pas nu ervaar ik wat BEWUST LEVEN werkelijk is.

BEWUST: Het herkennen van de reden achter de bewegingen die we maken in ons leven. Waarom doen we wat we doen?

Bewust worden van onze gedachten, overtuigingen en (gedrags)patronen is in theorie heel gemakkelijk. Het is een kwestie van observeren, analyseren en reflecteren. En dat alles ZONDER OORDEEL.
Het laatste is het moeilijkste voor ons als mens. Ouders leren ons al vroeg wat we wel mogen en niet mogen doen. Grenzen stellen wordt dat ook wel genoemd. In feite leren we vanaf het prille begin al het onderscheid maken tussen goed en fout. Het (ver)oordelen wordt ons letterlijk met de paplepel ingegoten.

De lessen die ik kreeg (de burn-out en de knobbel) zorgde als het ware voor kortsluiting in mijn hoofd, of misschien een betere vergelijking: Het crashen van mijn harde schijf, waardoor de verbinding tussen ‘dat wat ik geleerd heb’ en ‘wie ik ben’, werd verbroken.
Met de ontdekking van mezelf, los van hetgeen wat ik geleerd had (en waar ik in geloofde) kwam tevens het loslaten van het oordeel. Waardoor gedachten over goed of fout niet langer mijn leven bepalen en ik vanuit een open mind kan observeren, analyseren (een objectieve omschrijving geven van wat er nu precies gebeurd) en reflecteren (teruggeven wat het met mij doet). Door deze stappen kan de beweging die we maken helder worden en komt het antwoord op de vraag: “Waarom doen we wat we doen?”

LEVEN: met het gevoel als innerlijk kompas (het innerlijk ‘weten’), die de richting en de beweging bepaald, vanuit het hier en nu.

Deze betekenis kan voor sommige mensen vaag zijn, zweverig misschien, wat ik me ook helemaal kan voorstellen. Voor mij is het GEVOEL eigenlijk altijd een vaag begrip geweest. Ik dacht dat ik wist wat het was.

Pas na de de vraag “Wat is zeker, waar kan ik op vertrouwen” gebeurde er iets in mij waardoor het pas echt tot me doordrong wat GEVOEL nu was. Ik ervaarde een krachtige stroming. Niet voor het eerst, maar deze keer met een enorme kracht. Met de stroming werden alle blokkades (alles wat ik geleerd had en waar ik in geloofde), meegenomen. Waardoor ik terecht kwam in een nieuw voor mij redelijk onbekend deel van mijn leven: Het GEVOEL.

Het gevoel gaf (en geeft) mij haarfijn aan welke keuzes ik moest maken in het proces waar ik zat. Keuzes die voor mij klopten, al kon ik ze maar moeilijk uitleggen. Dat probeerde ik wel, maar er waren maar weinig mensen die begrepen waar ik het over had. Zij probeerden mij te vertellen wat ik het beste kon doen. Het had een averechts effect. Mijn hele systeem ging als vanzelf in verzet en ik probeerde hen weer te overtuigen van mijn beweegredenen, uit angst om het gevoel kwijt te raken.

Ik hield vast aan wat ik voelde, aan wat klopte voor mij. Beperkte als vanzelf het contact met mensen die daar niet zoveel mee hadden. Steeds meer was ik op mezelf, om in contact te blijven met het gevoel en om de oude overtuigingen en patronen die door de omschakeling hun kracht verloren hadden, geen voeding te geven. En ik voel me er goed bij.

Ik LEEF vanuit het hier en nu. Ik merk steeds weer dat ik alleen stilsta bij een gebeurtenis in het verleden ben als ik daar nog iets van te leren heb. Over de toekomst denk ik soms na, omdat mijn omgeving en de maatschappij daar soms om vraagt, maar eigenlijk heb ik geen idee hoe die eruitziet.

Ik volg de weg die voor mij ligt, geleid door het Universum. Een prachtige reis waar ik van geniet, ook op de momenten die anderen als ‘moeilijk’ beschrijven. Er zijn geen moeilijke of makkelijke momenten. Alles mag er zijn, precies zoals het is. Dat is wat LEVEN zo bijzonder maakt.


  • -

Wie ben ik?

Rond maart 2017 stond mijn bestaan ineens op los zand. Een goede vriendin stelde mij de vraag:

“Wie ben je als je (even) niet meer voldoet aan wat de maatschappij je vraagt?”

Als je niet meer zo hard zou werken om een goede moeder, partner, coach, vriendin te zijn…” Ik voelde mijn hart ineenkrimpen en zei met tranen in mijn ogen: “Helemaal NIETS…” Zo klein voelde ik me. Als moeder, partner, vriendin en ook in mijn nieuwe rol als coach, stelde ik NIETS voor, vond ik. Dus wie was ik eigenlijk?

Ik besloot de tijd te nemen om het antwoord op deze vraag te ontdekken. Ik vertelde mijn familie en vrienden, dat ik tijd voor mezelf nodig had en even een tijdje offline zou zijn. Ook het werken voor mijn praktijk zette ik stil. Hoe lang deze periode zou duren wist ik niet. Ook niet wat ik nu precies ging doen… Uren zat ik in stilte. Niet om te mediteren of zoiets, daarin ‘moest’ ik al aan teveel dingen voldoen. (ademhaling, rechte rug, etc…) Alleen maar zitten met mijn ogen dicht en ervaren wat er was.

Ik ontdekte hoe hard er in mijn hoofd gewerkt werd. Hoe ik voortdurend op zoek was naar afleiding. De neiging had om TV te kijken, een boek te lezen, mijn telefoon te pakken om te appen of op social media te gaan. Ik wilde ontspannen maar was dat het ook? Ik dwong mezelf om niet toe te geven aan de verleiding. Na een week begon ik met het schilderen van de openslaande deuren aan de achterkant van mijn huis, die al 2 jaar in de grondverf stonden. Ongeveer 6 weken later was ik klaar met het schilderen van, uiteindelijk, mijn hele woonkamer. Alleen en in stilte. Niet denken maar doen. Het werkte heel therapeutisch. Het was stiller in mijn hoofd en het resultaat mocht er wezen. Ik kreeg weer zin om iets te doen voor mijn praktijk.

Niet lang daarna werd een knobbel in mijn borst, die ik al een tijdje voelde, gediagnosticeerd als DCIS graad II met een sterke verdenking van uitgroei tot kanker. Een nieuwe vraag kwam op:

“Wat is zeker? Waar kan ik op vertrouwen?”

Deze gedachte zette mijn leven even stil. Het was de stilte voor de storm die alles, waar ik mijn leven lang op vertrouwd had, omver gooide. Beide gebeurtenissen en bijbehorende vragen hebben een bijzondere wending aan mijn leven gegeven. Omdat niets meer zeker was zocht ik opnieuw naar waar ik op kon vertrouwen. Wat voelde goed voor mij? Pas nu, ruim anderhalf jaar later, zie ik dat het antwoord altijd al voorhanden was:

“NIETS is zeker, DAAR kan ik op verrtrouwen!”

Ik ben NIETS, precies zoals ik in maart 2017 tegen mijn vriendin zei. Ik ben NIETS en tegelijkertijd ben ik ALLES, EEN met het Universum. Dat is wie ik BEN en daar mag ik op vertrouwen.

Al het andere: Hoe we ons bewegen en gedragen, hangt af van de situatie en de rol die we daarin spelen. Het heeft niets te maken met wie we in de kern ZIJN. Het is wat we laten zien, de buitenkant. Omdat we dat willen, of omdat we ons bewust of onbewust aanpassen aan hoe wij denken dat onze omgeving ons wil zien. Ik was acteur in mijn eigen soap, waarin ik me vaak beter voor deed dan ik me werkelijk voelde. In het samenzijn met mijn zussen nam ik de rol op me als bemiddelaar, de verbinder. In het gezin met de kinderen, was ik degene die het voortouw nam, de regelaar. Bij mijn laatste werkgever, de loyale harde werker. Tot het moment dat er ineens iets gebeurde waardoor ik deze rollen niet meer kon vervullen. Een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor niets, van wat ik ooit geleerd had en waar ik in geloofde, meer waar leek te zijn. Wat over was, was ik in al mijn puurheid. Naakt, zuiver en echt. Net zoals alles in de natuur, waar wij onderdeel van zijn. De natuur die als vanzelf ontstaat. Vanuit een cel uitgroeit tot plant, dier of mens. PUUR en KRACHTIG. PERFECT zoals het bedoeld is. Dat is wie ik BEN. Dat is wie jij BENT. Niets meer en niets minder.


  • 0

Bewust leven, waarom zou ik dat willen?

Vroeg laatst iemand mij. Het was een onverwachte maar goede vraag , waar ik even over na moest denken. Voor mij is bewust leven een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden en heel vanzelfsprekend, maar dat was ,nog niet zo lang geleden, ook anders. Voor mij was de term Bewust leven ook nog niet zo helder.
Een reden om te vertellen wat het mij heeft opgeleverd, vanuit mijn referentiekader.

Ik ben altijd een rustig meisje geweest. Ik voelde me klein, onopvallend, had de indruk dat mensen niet op mij zaten te wachten. Ik zocht wel altijd aansluiting bij groepen mensen, wilde graag ergens bij horen. Wat maar deels lukte. Soms werd ik niet gevraagd voor dat wat georganiseerd werd. Toch was ik blij met de momenten dat ik ‘erbij hoorde’. Ik zei nooit zoveel, had het idee dat ik niets te zeggen had. Zodra de aandacht op me gevestigd werd, stokt mijn adem en klapte ik dicht. Geen woord kon ik uitbrengen. En mijn overtuiging dat ik niet kon praten groeide. Ik was rustig,verlegen, maar ergens van binnen voelde ik het bruisen. Er zat meer in me, maar geen idee wat dat was en hoe ik dit naar buiten kon laten komen. Elke nieuwe fase in mijn leven wilde ik de andere ‘ik’ die ik van binnen voelde, laten zien. Maar steeds lukte het niet. De rode draad in mijn leven. Uiteindelijk legde ik me erbij neer en vond er een weg in. Met op de achtergrond een onrustig gevoel, wetende dat er meer in me zat.

In 2011 maakte ik een eerste stap in de zoektocht naar mezelf. Omdat ik voor mijn gevoel geen andere keus had en er op dat moment iemand op mijn pad kwam die mij de hand reikte. Deze kans heb ik gepakt. Ik was er klaar mee en klaar voor. En dat heeft me zoveel opgeleverd.

– Ik sta vol in het leven! Geniet van elke dag.
– Heb het gevoel dat ik iets bijdraag aan de wereld.
– Ik durf me te laten zien.
– Voel me krachtig en sterk.
– Ik heb vertrouwen.
– Ben veel minder afhankelijk van anderen.
– Doe de dingen die ik leuk vind.
– Zie minder op tegen dat, wat ook moet gebeuren.
– Ik maak duidelijke keuze in wat ik belangrijk vind
– Ik kan praten!!

Van iemand die ergens bij wil horen, naar iemand die niet langer bang is alleen te staan. Het starten van mijn eigen coachpraktijk is hier het levende bewijs van. Ik sta op eigen benen!

Nu ben ik de reikende hand die jij misschien nodig hebt.
– Heb jij je neergelegd bij de gedachte dat je leven is zoals het nu is?
– Heb jij het gevoel dat er meer in je zit dan je nu laat zien?
– Wil je graag sterker en krachtiger worden maar heb je geen idee hoe?

Neem mijn hand.
Ik nodig je van harte uit om persoonlijk kennis te komen maken. Voel jij je veilig genoeg om samen met mij te onderzoeken wat jij nodig hebt om vol van het leven te genieten? Pas dan maken we de eerste officiële afspraak voor jou pad naar een Bewust, mooier en rijker leven.

Ik ontmoet je graag.